του Μηνά Κωνσταντίνου.
Περισσότεροι από εκατό χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, πενήντα χιλιάδες οδηγήθηκαν στη φυλακή και άλλοι τριάντα χιλιάδες τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Από τον Ιούλιο του 2016, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απέκτησε την αφορμή που ζητούσε διακαώς για να προχωρήσει σε εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού, με την κατάσταση στην Τουρκία να οδεύει από το κακό στο χειρότερο. Δύο φυλακισμένοι εκπαιδευτικοί σε απεργία πείνας δίνουν μαθήματα αξιοπρέπειας, χιλιάδες άνθρωποι στέκονται στο πλευρό τους και πέντε ακόμη διδάσκουν αλληλεγγύη και συντροφικότητα. «Η απεργία πείνας είναι ο πιο ειρηνικός τρόπος πολιτικής ανυπακοής» δηλώνει ένας εξ αυτών, ο Ισμαήλ Ερντογάν στο ThePressProject.
Μετά το βράδυ της 15ης Ιουλίου και την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, ο Ερντογάν κατηγόρησε για την απόπειρα τον μέντορα και πρώην σύμμαχό του, Φετουλάχ Γκιουλέν, με τον οποίο από κοινού είχαν επιλέξει τα πρόσωπα που στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό, και σε ένα βράδυ ταύτισε τους υποστηρικτές του αυτοεξόριστου ιεροκήρυκα με τους ακτιβιστές, τους αριστερούς και κάθε άλλη αντίθετη φωνή, βαφτίζοντας άπαντες τρομοκράτες, μέλη της FETO (Τρομοκρατική Οργάνωση Φετουλάχ).
Η οριακή νίκη του στο δημοψήφισμα του περασμένου Απριλίου τού έδωσε και τη νομιμοποίηση που αναζητούσε. Υπό το καθεστώς της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης «για να είναι σε θέση να απομακρύνει γρήγορα όλα τα στοιχεία της τρομοκρατικής οργάνωσης που συμμετείχε στην απόπειρα πραξικοπήματος», συμπεριέλαβε σε ένα νεό νομικό πλαίσιο κάθε αντιδημοκρατική –μέχρι πρότινος- πράξη του καθεστώτος του.
Έκτοτε, στην Τουρκία βρίσκεται σε εξέλιξη μία μάχη μέχρις εσχάτων του Σουλτάνου με τον άλλοτε συνεργάτη του, με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στην Τουρκία, που βλέπουν τα δικαιώματά τους να καταπατώνται, τις δουλειές τους να χάνονται και συμπολίτες τους να φυλακίζονται για τις ιδέες τους.
Σύμφωνα με τον τελευταίο απολογισμό, από τον περασμένο Ιούλιο μέχρι και σήμερα, περισσότεροι από 111.000 δημόσιοι υπάλληλοι έχασαν τη δουλειά τους, με τους 45.678 από αυτούς να είναι δάσκαλοι. Η κυβέρνηση Ερντογάν διώκει εδώ και μήνες εργαζόμενους του εκπαιδευτικού συστήματος, της αστυνομίας και του στρατού, του δικαστικού σώματος και των κοινωνικών υπηρεσιών, τους περισσότερους χωρίς καν κάποια προφανή σύνδεση με την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος.
Το κίνημα του καφέ παλτού
Πριν από 287 ημέρες, στις 9 Νοεμβρίου του 2016, μία γυναίκα με ένα καφέ παλτό, η εκπαιδευτικός Νουριέ Γκιουλμέν, πήγε μόνη της μπροστά στο Άγαλμα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην πλατεία Γιουκσέλ και κρατώντας ένα πλακάτ που έγραφε πως «έχασα τη δουλειά μου αδικαιολόγητα και τη θέλω πίσω» κάθισε εκεί μπροστά στο μνημείο. Ύστερα, δίπλα της πήγε και κάθισε ένας δάσκαλος, ο Σεμίχ Οζακτσά, ζητώντας κι αυτός πίσω τη δουλειά του που έχασε με τις εκκαθαρίσεις.
Λίγο αργότερα… (η συνέχεια του ρεπορτάζ εδώ).
