του David Swanson

1. Ας ξεκινήσουμε με τη βασική. Η Charlottesville, της Βιρτζίνια και η Charlotte, της Βόρειας Καρολίνα, είναι δύο τελείως διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Το κύμα της ανησυχίας και της αποστολής ευχών για όσους από εμάς ζούμε στην Charlottesville είναι εξαιρετικό και το εκτιμούμε βαθύτατα. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν ειδήσεις στην τηλεόραση για την Charlottesville, θυμούνται ότι ζω εκεί και μου στέλνουν ευχές για τους κατοίκους της Charlotte, είναι απλά μια ένδειξη του πόσο συχνή είναι αυτή η σύγχυση. Δεν το παίρνω στραβά, άλλωστε δεν έχω τίποτε εναντίον της Charlotte. Απλώς να ξέρουμε ότι πρόκειται για ένα τελείως διαφορετικό μέρος, 17 φορές μεγαλύτερο. Η Charlottesville είναι μια μικρή πόλη που έχει το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, έχει έναν πεζόδρομο στο κέντρο και λίγα βουνά. Οι τρεις μνημονικοί τόποι που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης αφορούν τον Robert E. Lee, τον Stonewall Jackson και τη Συνομοσπονδία. Ούτε ο Lee ούτε ο Τζάκσον είχαν καμία σχέση με το Charlottesville, και τα αγάλματά τους είχαν τοποθετηθεί σε λευκά πάρκα τη δεκαετία του 1920.

2. Οι ρατσιστές που έχουν αρχίσει να έρχονται στο Charlottesville για να κάνουν εκστρατεία για τον κυβερνήτη, να συγκεντρώσουν την προσοχή, να απειλήσουν με βία, να ασκήσουν βία και να διαπράξουν δολοφονία στην μεγάλη πλειοψηφία τους δεν προέρχονται από το Charlottesville και είναι εξαιρετικά ανεπιθύμητοι εδώ. Το Charlottesville είναι μια αριστεροκεντρώα περιοχή του Δημοκρατικού Κόμματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συσπειρώνονται για να υποστηρίξουν καλούς σκοπούς ούτε για να αντιμετωπίσουν κακούς σκοπούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να κατεδαφιστεί το άγαλμα του Lee. (Ή τουλάχιστον δεν το ήθελαν μέχρι που έγινε σημείο συγκέντρωσης για τις νεο-Συνομοσπονδίες.) Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να προστεθούν και άλλα μνημεία στο δημόσιο χώρο για να υπάρξει εκδήλωση της διαφορετικότητας. Και οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν οι λευκοί υπερασπιστές να έρχονται στην πόλη και να φέρνουν το μίσος και τη βία τους.

3. Οι ένοπλες επιθέσεις δεν καλύπτονται από την Πρώτη Τροποποίηση. Μπορώ και έχω υποστηρίξει εκτεταμένα για τη στρατηγική ανάγκη – παρά τη νομική διάσταση – να σεβόμαστε ακόμα και την κατάπτυστη ελευθερία του λόγου και – το πιο σημαντικό – να σεβόμαστε και να προσπαθούμε να χτίσουμε γέφυρες κατανόησης με τους προβληματικούς ανθρώπους που κηρύττουν το μίσος. Αλλά το ανθρώπινο δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου δεν το ανακαλύπτεις μέσα σε ένα όπλο ή σε έναν δαυλό ή σε σπρέι πιπεριού περισσότερο από ό, τι στην εταιρική διαφήμιση. Όταν πραγματοποιούμε ειρηνευτικές συναθροίσεις στις πόλεις των ΗΠΑ, μερικές φορές μας απαγορεύεται να έχουμε μαζί μας αφίσες σε ξύλινα πλακάτ. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κοίλους σωλήνες από χαρτόνι για να κρατούμε τις διεκδικήσεις μας, γιατί – λένε οι αρχές – πως οι υποστηρικτές της μη βίας μπορούν να γίνουν τόσο βίαιοι. Ωστόσο, οι ρατσιστές και οι εθνικιστές επιτρέπεται να κουβαλάνε ένα οπλοστάσιο με το οποίο θα επιτεθούν στο ευρύ κοινό και σε όσους διοργανώνουν κόντρα διαμαρτυρίες! Αυτό μπορεί να δείχνει πολλά αλλά σίγουρα δεν είναι δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Μάλλον είναι ενεργοποίηση της τρομοκρατίας. Όλες οι συνηθισμένες εκφράσεις περί ισορροπίας που ακούγονται στα ΜΜΕ είναι ψεύτικες όταν ο σεβασμός των δικαιωμάτων και η ευθύνη για τους θανάτους και τους τραυματισμούς καλύπτουν το ρεπορτάζ αντί να αναδειχθεί η πτυχή της προμελετημένης άσκησης βίας, της οπλοκατοχής και των απειλών που έχουν λάβει χώρα.

4. Ο Δήμαρχος της Charlottesville ψήφισε εναντίον της αποκαθήλωσης του αγάλματος του Lee, ακόμα και αν τώρα παρουσιάζεται στο NBC ως δική του ιδέα. Βλέποντάς το από μια άλλη οπτική, έχει κάνει μια πρόοδο. Μακάρι πολλοί άνθρωποι να υιοθετήσουν την ιδέα του να αποκαθηλωθούν όλα τα ρατσιστικής φύσης μνημεία και όλα τα μνημεία πολέμων και αυτό το συγκεκριμένο αφορά και τις δύο περιπτώσεις. Είναι όμως μια παρερμηνεία να φανταζόμαστε ότι η απόφαση να αποκαθηλωθεί το άγαλμα του στρατηγού Lee ήρθε από την κορφή ή ότι πάρθηκε χωρίς την πίεση του κοινού. Είναι αλήθεια ότι η Kristin Szakos, μέλος του συμβουλίου της Πόλης, δημόσια δήλωσε ότι η κατοχή δημόσιου χώρου από τα αγάλματα της Συνομοσπονδίας είναι τελικά ένα πρόβλημα, και ότι ως μέλος του συμβουλίου, o Wes Bellamy, άσκησε επίσης πίεση υπέρ αυτής της δήλωσης. Ήταν όμως το εθνικό κίνημα «Οι ζωές των μαύρων μετρούν» και ο τοπικός ακτιβισμός, που έθεσαν το θέμα εξ αρχής και που ανέδειξαν τον Bellamy ως μέλος του συμβουλίου. Η Πόλη φιλοξένησε μεγάλες και διαρκείας δημόσιες συναντήσεις και ακροάσεις, συγκεντρώθηκαν στοιχεία και τέθηκαν επί τάπητος απόψεις. Η επιτροπή «Μπλε κορδέλα» παρήγαγε ολόκληρη αναφορά. Και όταν το τοπικό συμβούλιο ψήφισε να αποκαθηλωθεί το μνημείο του Lee (αλλά να διατηρηθεί ακέραιο το μνημείο του Jackson), το έκανε γιατί υπήρξε η υποστηρικτική ψήφος του μέλους του συμβουλίου Bob Fenwick εν αντιθέσει με την ψήφο δειλίας του δημάρχου Mike Signer, που τελικά όμως έχασε. Έχει πολλά να αποδείξει ο συγκεκριμένος μέχρι να θεωρηθεί ηγετική φυσιογνωμία. Ίσως μάλιστα αν αναλάμβανε δράση υπέρ της αποκαθήλωσης των μνημείων όπως έκανε ο δήμαρχος της Νέας Ορλεάνης και εξηγούσε το γιατί, να μην ήμασταν σήμερα σε αυτή την κατάσταση.

5. Η στρατιωτική και στρατιωτικοποιημένη αστυνομία δεν είναι εδώ για να σε προστατεύσει.  Οι ένοπλες δυνάμεις ξηράς και αέρος στην Charlottesville συνέτριψαν ένα ελικόπτερο, με συνέπεια δυο άνθρωποι να βρουν τραγικό θάνατο. Τι άλλο κατάφεραν; Να ενδυναμωθούν οι εντάσεις. Να μειωθεί η προσέλευση όσων αντιτίθενται στη βία και το ρατσισμό. Η επιθετικότητα που έδειξαν στη κινητοποίηση ενάντια στον φασισμό, που ακολούθησε την κινητοποίηση της ΚΚΚ τον Ιούλιο, συντέλεσε στην αύξηση του φόβου για το πώς θα μπορούσε να ενεργήσει αυτή τη φορά. Η αστυνομία της Charlottesville δεν έχει ανάγκη τα ναρκοθωρακισμένα που φυλάει στα γκαράζ της, γιατί όσοι διαμαρτυρόμαστε για το ρατσισμό δεν έχουμε νάρκες. Δεν χρειάζεται να γεμίσει τον αέρα με ελικόπτερα, ακόμα και μια μέρα πριν την κινητοποίησή μας. Επιτέλους ας γίνει αντιληπτό ότι δεν υπάρχει ανάγκη να βγουν τανκς στην πόλη! Χρειάζεται να αφαιρεθούν τα όπλα από αυτούς που κοιτούν πώς θα εφαρμόσουν το δικαίωμα που τους δίνει η Πρώτη Τροποποίηση και όχι να εξοπλιστούν και άλλοι. Το ελικόπτερο δεν θα έπρεπε να έχει συντριβεί γιατί απλά δεν θα έπρεπε να έχει πετάξει. Και κάθε άτομο που απείλησε με σπρέι πιπεριού, δαυλούς, γκλομπ, γροθιές θα έπρεπε η αστυνομία να το υποδεχθεί χωρίς βία, χωρίς άλλα όπλα, προσπαθώντας να το μεταπείσουν, να ακούσει την άλλη άποψη.

6. Τα γεγονότα στο Charlottesville, όπως οι ξένες και εγχώριες απολαβές, οι πρόσθετες μορφές οικονομικής διαφθοράς, οι απαγορεύσεις των μουσουλμάνων, οι παράνομοι πόλεμοι, οι απειλές κατά της Βόρειας Κορέας, ο εκφοβισμός των ψηφοφόρων, η περιβαλλοντική καταστροφή και η σεξουαλική επίθεση αποτελούν ένα ακόμη κεφάλαιο μομφής εναντίον του Donald Trump που περιμένει την αφύπνιση της Βουλής των Αντιπροσώπων. Η παρότρυνση των πράξεων βίας είναι μεγάλο έγκλημα και όχι ένα παράπτωμα, και αφορά τη συνταγματική φράση περί κατάχρησης εξουσίας που μπορεί να είναι ή όχι εγκληματική. Ο Donald Trump πολύ ανοιχτά πείθει τους ρατσιστές ότι ήταν ελεύθεροι να εκφράσουν ανοιχτά στον ρατσισμό τους. Πολλοί ρατσιστές, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων από εκείνους που δραστηριοποιούνται στο Charlottesville, ανακοίνωσαν ανοιχτά ότι κατάλαβαν ότι έχουν την προεδρική άδεια. Εκείνοι που στέκονται σιωπηλά αυτή τη στιγμή επιδοκιμάζουν τον ρατσισμό. Το ίδιο κάνουν και όσοι δεν υποστηρίζουν τις καταγγελίες για την απομάκρυνσή του. Ναι, γνωρίζω τη γενική φρίκη του Mike Pence, αλλά μια χώρα που θα αμφισβητούσε και θα απομάκρυνε τους προέδρους που καταχρώνται την εξουσία, θα ήταν μια πολύ διαφορετική χώρα στην οποία ο επόμενος πρόεδρος θα αναγκαζόταν είτε να συμπεριφερθεί σωστά είτε να αντιμετωπίσει τη μομφή με τη σειρά του. Δεν γίνεται να υποστηρίζουμε το φόβο για το ποιος θα ακολουθήσει στην Προεδρία και να αφήνουμε το σημερινό πρόσωπο να καταστρέφει τα πράγματα προχωρώντας με το αφήγημά του. Γνωρίζω επίσης ότι η δημοκρατική ηγεσία του D.C. κάνει τον κυνισμό του Δημάρχου να μοιάζει με παιδικό παιχνίδι και ότι η Nancy Pelosi θέλει τον Trump περισσότερο από ό,τι οι Ρεπουμπλικανοί, έτσι ώστε οι Δημοκρατικοί να τον «αντιταχθούν». Δεν σας ζητώ να πιστεύετε ότι ο Πρόεδρος πρόκειται να τεθεί υπό αμφισβήτηση χωρίς να κάνετε τίποτα. Σας ζητώ να επιβάλλετε την απομάκρυνσή του.

7. Η απάντηση στη ρατσιστική βία δεν είναι η αντιρατσιστική βία ή η παθητικότητα, η δε άποψη ότι μόνο αυτές οι επιλογές υπάρχουν είναι γελοία. Η αντίσταση του Charlottesville και των Ηνωμένων Πολιτειών στον ρατσισμό θα ήταν πολύ ισχυρότερη με πειθαρχημένη μη βία. Η συμπεριφορά μερικών αντιρατσιστών τον Ιούλιο επέτρεψε στα συστημικά μέσα ενημέρωσης να απεικονίσουν την KKK ως θύματα. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο που να επιθυμεί το πλήθος των ακροδεξιών αυτή τη στιγμή από μια πράξη βίας εναντίον του, η οποία θα επέτρεπε στους ειδικούς να δώσουν χώρο στους φιλελεύθερους να μιλούν για περισσότερη ανοχή απέναντι στους ρατσιστές και να διακηρύξουν ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι εκείνοι οι απερίσκεπτες ριζοσπάστες που θέλουν να αποκαθηλώσουν τα αγάλματα. Χρειαζόμαστε μη βίαιο ακτιβισμό και χρειαζόμαστε χίλιες φορές περισσότερο μη βίαιο ακτιβισμό. Πρέπει να είμαστε εμείς που θα ξεκινήσουμε την επόμενη διαμαρτυρία στο Charlottesville.

8. Η αποκαθήλωση αγαλμάτων δεν υπονομεύει την ιστορία. Η Charlottesville φιλοξενεί τρία αγάλματα της Συνομοσπονδίας, δύο προ της γενοκτονίας των ιθαγενών, ένα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ένα του Thomas Jefferson (του οποίου -συγνώμη που το λέω- και τα λόγια και οι πράξεις ταυτίζονται σχεδόν με αυτά των ρατσιστών) και ένα άγαλμα του Ομήρου (ραψωδού πολεμικής ιστορίας). Αυτά. Δεν έχουμε μνημεία, είτε αγάλματα είτε κάτι που να θυμίζει ούτε κατά διάνοια έναν δάσκαλο, έναν καλλιτέχνη, έναν μουσικό, έναν αθλητή, έναν συγγραφέα, έναν ακτιβιστή, δεν έχουμε τίποτε που να αφορά την ιστορία των ιθαγενών της Αμερικής, τη σκλαβιά, τα δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών, δεν έχουμε κάτι από όλα αυτά. Σχεδόν όλη η ιστορία μας είναι απούσα από το δημόσιο χώρο. Το να έχουμε ένα θεόρατο άγαλμα για το ρατσισμό και τον πόλεμο  δεν βοηθά την ιστορία μας. Το να το αποκαθηλώσουμε δεν είναι ένα βήμα που την υπονομεύει. Εκπαιδευτικό θα μπορούσε να είναι ακόμα και να μετονομάσουμε το Πάρκο Lee σε Πάρκο Απελευθέρωσης, θα ήταν ένα βήμα μπροστά. Το να φτιάξουμε ένα μνημείο για την απελευθέρωση, ένα για τα πολιτικά δικαιώματα, ένα για την ένταξη στο σχολείο, ένα για την ειρήνη, αυτά θα ήταν βήματα μπροστά.

9. Το άγαλμα του Lee είναι ακόμα στη θέση του όχι γιατί οι ρατσιστές διαμαρτύρονται έχοντάς το ως σημείο αναφοράς αλλά γιατί αυτοί που φτιάχνουν τους νόμους δοξάζουν τον πόλεμο. Ενώ καμία από τις πλευρές δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εναντιωθεί ή να ενισχύσει ζητήματα πολέμου και ενώ τα τοπικά και εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ έχουν προσπαθήσει με χιλιάδες τρόπους να αποφύγουν τη χρήση της ίδιας της λέξης, όλη η ρητορική που αφορά την δικαστική απόφαση ως προς την απομάκρυνση του αγάλματος του Lee σε σχέση με το αν ήταν καβάλα σε άλογο ή όχι αφορά ξεκάθαρα την δοξασία του πολέμου. Ένας νόμος που μπορεί να μην εφαρμοστεί στην περίπτωσή μας (ή και να εφαρμοστεί) απαγορεύει να αποκαθηλώνονται μνημεία πολέμου στην Βιρτζίνια. Για την ισορροπία όσων επιθυμούν δε ελευθερία έκφρασης να αναφέρω ότι δεν υπάρχει φυσικά κανένας τέτοιος νόμος που να αφορά μνημεία ειρήνης. Άσε που δεν υπάρχουν τέτοια μνημεία για να τα αποκαθηλώσεις ακόμα και να το ήθελες. Αυτό είναι το σύμπτωμα ενός πολιτισμού που αποδέχεται ατελείωτους πολέμους, την στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, τις αναφορές των διαμαρτυρούμενων ως «λευκούς εθνικιστές» χωρίς στιγμή να σκεφτεί ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τη χρήση και των δυο αυτών λέξεων.

10. Όπως έγραψα πριν μερικούς μήνες πιθανά να κατανοείς ορισμένους υποστηρικτές ρατσιστικών αιτιών. Είναι άλλο αυτό και άλλο να τους αποδέχεσαι ή να θεωρείς ότι πρέπει να υπάρχουν. Το να θεωρείς τις απόψεις κάποιου κατανοητές, σημαίνει ότι τον καταλαβαίνεις. Δεν πρόκειται για τέρατα που δρουν ωθούμενοι από ανεξήγητους υποανθρώπινους παλμούς, περισσότερο ή λιγότερο από ότι άλλοι άνθρωποι που μισούν κάποιον ή από όσους μισούν τις ΗΠΑ για τους πολέμους που κατά καιρούς εξαπολύουμε εναντίον τους. Οι ρατσιστές αυτοί ζουν σε εξαιρετικά άνισες κοινωνικές συνθήκες και δεν είναι η ελίτ αυτών των κοινωνιών. Ακούν για ατελείωτες προσπάθειες ανακούφισης της αδικίας απέναντι σε κάθε είδους ομάδες που έχουν δεχθεί την αδικία και αισθάνονται ότι δεν συμπεριλαμβάνονται. Παρατηρούν την διευρυμένη αποδοχή που έχουν τηλεοπτικές εκπομπές κωμωδίας που κοροϊδεύουν λευκούς ανθρώπους. Αναζητούν μια κοινωνική ταυτότητα και άλλους να ρίξουν το φταίξιμο για τα δεινά που περνούν. Άλλους και όχι τους εαυτούς τους. Και δεν ακούν ούτε ένα ψίθυρο από την πρωτεύουσα που να αφορά πανανθρώπινα δικαιώματα και υποστήριξη για κάθε άνθρωπο, όπως για παράδειγμα στην Σκανδιναβία. Αντίθετα δέχονται από την Πρωτεύουσα μηνύματα μίσους, βίας και ρατσισμού που έχουν μάλιστα την Προεδρική σφραγίδα και έγκριση.