Τα ΠΟΥΛΙΑ ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΑ γράφουν στο πρώτο φύλλο της μικρής έκδοσής τους: «αυτή η εφημερίδα είναι το αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς μιας ομάδας Αφγανών κοριτσιών, που ζουν στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων του Σχιστού εδώ και ένα χρόνο». Κυκλοφόρησε δωρεάν τον Απρίλιο του 2017, ένθετη στην Εφημερίδα των Συντακτών, σε συνεργασία με το Δίκτυο για τα δικαιώματα του παιδιού και της οργάνωσης Save the children. Επιλέξαμε να παραθέσουμε δύο κείμενα.
1ο κείμενο: Τα όνειρά μας
(απόσπασμα από το κείμενο της Νατζμία Χοσσαΐνι)
Ποιο είναι το όνειρό μου; Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση αυτή τη στιγμή. Είχαμε όνειρα και πλάνα για τη ζωή μας. Αφήσαμε την πατρίδα μας και μεταναστεύσαμε στην Ευρώπη για να «συναντήσουμε» τις ευχές μας. Ελπίζαμε να έχουμε μια ζωή με ειρήνη, ασφάλεια, δυνατότητα για εκπαίδευση και να βρούμε μια ταυτότητα. Ονειρευόμασταν, βάλαμε στόχους και φύγαμε από τη χώρα μας για να χτίσουμε το μέλλον μας. Αλλά θέλω να σας μιλήσω για αυτά τα όνειρα που μάλλον ήταν οφθαλμαπάτη, για τις φιλοδοξίες μας που μετατράπηκαν σε έναν εφιάλτη. Θέλω να γράψω γι αυτές τις ατελείωτες, εξοντωτικές μέρες που περνάνε η μία μετά την άλλη, απομακρύνοντάς μας όλο και περισσότερο από τα όνειρά μας. Η καρδιά μας έχει σπάσει, η ζωή είναι σκληρή, το παρελθόν μας στοιχειώνει. Το μέλλον είναι αβέβαιο. Έχουμε κουραστεί να προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά. Κανείς δεν καταλαβαίνει την απελπισία μας, τη ραγισμένη μας καρδιά και τα συναισθήματά μας, τη μοναξιά και τη στέρηση. Κάνω ευχές για τους καταπιεσμένους συμπατριώτες μου και όλους τους πρόσφυγες του κόσμου και έχω ρωτήσει αρκετούς ανθρώπους εδώ στο Σχιστό ποιες είναι οι ευχές τους.
Νατζμέχ: Εύχομαι να βρω μια νέα ταυτότητα, που θα μου δώσει τη δυνατότητα να προχωρήσω στη ζωή μου και να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Ονειρεύομαι να ζήσω σε έναν κόσμο χωρίς πόλεμο και αίμα, έναν κόσμο χωρίς πρόσφυγες και αγκαθωτά συρματοπλέγματα. Ονειρεύομαι έναν ελεύθερο κόσμο χωρίς σύνορα.
Χατερέ, 30 ετών: Εύχομαι να μην συμβεί τίποτα κακό στην οικογένειά μου και στα παιδιά μου στο δρόμο μας για τη Σερβία.
Νασιμέ, 47 ετών: Εύχομαι να δω τα παιδιά μου να βρίσκουν το δρόμο τους και να έχουν μια καλή και επιτυχημένη ζωή.
Ρομίνα, 27 ετών: Εύχομαι να μπορούσαμε να πάμε στη Γερμανία το συντομότερο δυνατό και να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή εκεί.
Σεντιγκέ: Εύχομαι να δω τον άντρα μου σύντομα.
Ζαρί, 30 ετών: Ονειρεύομαι μια ζωή με ειρήνη και να βγω γρήγορα από αυτή την κατάσταση.
Φατιμέ, 29 ετών: Εύχομαι να ξαναδώ τη χαμένη οικογένειά μου και πάλι ενωμένη.
Σαμιρά, 16 ετών: Εύχομαι να είμαστε ευτυχισμένοι με την οικογένειά μου και να ζούμε με ειρήνη.
Φαρανγκίς, 16 ετών: Εύχομαι να γίνω αρκετά πλούσια για να μην έχω ανάγκη κανέναν.
Νασιμέ, 25 ετών: Εύχομαι να γίνει γρήγορα καλά η κόρη μου και να τη δω και πάλι υγιή και ευτυχισμένη.
Γεγκονέ, 11 ετών: Εύχομαι να ανοίξουν και πάλι τα σύνορα για όλους τους πρόσφυγες.
Ρουχολά, 14 ετών: Εύχομαι να ξαναδώ την οικογένειά μου και πάλι ενωμένη.
Χαμέντ, 21 ετών: Εύχομαι να γίνω διάσημος βολεϊμπολίστας.
Μοχαμάντ: Εύχομαι η ειρήνη και η ασφάλεια να επιστρέψουν και πάλι στη χώρα μου και μια μέρα να μπορέσουμε να επιστρέψουμε και πάλι εκεί.
Μοχαμάντ Ρεζά, 18 ετών: Εύχομαι να γίνω διάσημος ποδοσφαιριστής και να ξαναδώ την οικογένειά μου ενωμένη.
—————–
2ο κείμενο: Λίγα λόγια για μένα
Είμαι η Μαχντιέ. Η μοίρα το ήθελε να γεννηθώ στο Ιράν και να πάω εκεί σχολείο, αλλά είμαι Αφγανή. Ξεκίνησα να γράφω μικρές ιστορίες όταν ήμουν έφηβη. Ήρθα στην Ελλάδα ως πρόσφυγας πριν από ένα χρόνο. Δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω τα όνειρά μου στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων εδώ στην Ελλάδα. Παρ’ όλα τα προβλήματα που έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα, είμαι ευτυχισμένη που έχω την ευκαιρία να μεγαλώσω εδώ, στην Ελλάδα. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έμαθα, είναι ότι αν θες να συνεχίσεις και να αφήσεις το παρελθόν πίσω, δεν μπορεί να σε σταματήσει τίποτα. Σπουδάζω ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ως παρατηρήτρια για την ώρα.
