Όταν η Ομάδα του Κόρμπιν τόλμησε να εισαγάγει στο Μανιφέστο του Εργατικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου μια πρόταση για την «Φορολόγηση των Πλουσίων», πολλοί έμειναν έκπληκτοι, που όχι μόνο δεν οδήγησε τους ανθρώπους σε μια αντι-πληροφοριακή φρενίτιδα αλλά στην πραγματικότητα πήρε πολλούς επαίνους από αξιοσέβαστους οικονομολόγους ως κάτι που έχει πραγματικά νόημα. Και πήρε και τις ψήφους.
Στην πραγματικότητα υπάρχει μια όλο και μεγαλύτερη εξέγερση εναντίον του νεοφιλελεύθερου δόγματος, που μέχρι τώρα γινόταν αποδεκτό σχεδόν χωρίς συζήτηση, ότι είναι καλό να μειώσουμε τον φόρο στις επιχειρήσεις και τους πλούσιους, να συρρικνωθεί το κράτος και να ασκήσουμε ένα είδος οικονομικής ευθανασίας στους λιγότερο ευνοημένους. («Τώρα ανακαλύπτουμε το πραγματικό κόστος της λιτότητας – η ζωή μας περικόπτεται» του Owen Jones για τον Guardian).
Μεταξύ των ανταρτών μια πόλη των ΗΠΑ: «Φορολογήστε τους πλούσιους!»: Ο νέος φόρος εισοδήματος του Σιάτλ στους πλούσιους πυροδοτεί μια καταιγίδα στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης.
«Τη Δευτέρα, το Σιάτλ πέρασε έναν ιστορικό φόρο για κάποιους από τους πλουσιότερους κατοίκους τής πόλης, προκαλώντας μεγάλη αντίδρασης και από τις δύο πλευρές της συζήτησης.
Το αμφιλεγόμενο μέτρο, το οποίο ψηφίστηκε ομόφωνα από το Συμβούλιο της Πόλης του Σιάτλ, θα επιβάλλει φόρο ύψους 2,25% επί του εισοδήματος άνω των 250.000 δολαρίων ετησίως στα άτομα και άνω των 500.000 δολαρίων στα ζευγάρια – σε μια πόλη που παλεύει με την χαμηλή οικονομική ανάπτυξη και το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Επαινέθηκε από τον κόσμο που εδώ και καιρό λέει ότι το φορολογικό σύστημα του Σιάτλ είναι από τα πιο οπισθοδρομικά και λιγότερο διαφανή στην χώρα, το μέτρο μπήκε στα πρωτοσέλιδα σε εθνικό επίπεδο και δημιούργησε άμεση αντίδραση. Αναμένεται να αντιμετωπίσει νομική αμφισβήτηση.» (The Seattle Times)
Το αυξανόμενο χάσμα στο προσδόκιμο ζωής μεταξύ πλουσίων και φτωχών δεν είναι σαφές για τους περισσότερους ανθρώπους. Όταν συζητάμε για την ανισότητα, τα θέματα μπορεί να είναι το καλό φαγητό, η ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη και η εκπαίδευση, η πολυτέλεια. Αλλά η ανισότητα στερεί χρόνια ζωής στους ανθρώπους: Ένα από τα μέρη με το μεγαλύτερο χάσμα στο προσδόκιμο ζωής – όπως αναφέρθηκε ευρέως μετά την πυρκαγιά του Πύργου του Γκρένφελ – είναι το Κένσινγκτον και το Τσέλσι στο Λονδίνο.
«Αυτό συμβαίνει λόγω των λεγόμενων κοινωνικών παραγόντων. Αυτό περιλαμβάνει παράγοντες όπως η στέγαση, η εκπαίδευση, οι συνθήκες εργασίας και η φτώχεια.
Οι ειδικοί όπως ο Sir Michael [συντάκτης της έκθεσης] πιστεύουν ότι αυτοί είναι εξίσου σημαντικοί, αν όχι περισσότερο, όσο και κάθε τι άλλο.
Και τι είναι αυτό που τους καθορίζει; Ο πλούτος. Οι πλουσιότεροι άνθρωποι στο Κένσινγκτον και στο Τσέλσι ζουν 16 χρόνια περισσότερο από τους φτωχότερους.» (BBC)
Πρέπει να είμαστε σαφείς πάνω σε αυτό: η ζωή είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα και οτιδήποτε στερεί τους ανθρώπους τη ζωή τους, είτε πρόκειται για πολέμους είτε για οποιαδήποτε μορφή βίας, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής βίας είναι μια μορφή αντι-ανθρωπισμού.
