Προχτές το βράδυ ένας φίλος μου έστειλε την ανακοίνωση της «Δράσης αστυνομικών απέναντι στον ρατισμό» ενόψει του μπλοκ που διοργάνωσαν για να βαδίσουν στην παρέλαση του Athens Pride 2017. Μου πυροδότησε μια εσωτερική μου σύγκρουση που κάθε άλλο παρά θεωρητική είναι: μπορεί η Ελληνική Αστυνομία να εξανθρωπιστεί; Μπορεί η όποια αστυνομία, με τη δομή της, την εκπαίδευση που λαμβάνει, τις εντολές που καλείται να εκτελέσει και το ρόλο που της «τρέφει» το Κράτος να σταθεί δίπλα και όχι απέναντι στον πολίτη; Πόσο νόημα και αποτέλεσμα έχουν τα σεμινάρια που γίνονται στους έλληνες και τις ελληνίδες αστυνομικούς υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Δεν είναι μια χαμένη υπόθεση κάθε δράση που ονειρεύεται ή δρα σήμερα για την «επανατοποθέτησή» της;
Το 2008, στο κέντρο της Αθήνας, ένα άοπλο παιδί πέφτει νεκρό από σφαίρα αστυνομικού. Πρόσφατα γεγονότα και αυτής της χρονιάς αλλά και όλων των προηγούμενων έξω από το Κοινοβούλιο μου επιβεβαιώνουν ότι αν μη τι άλλο η ΕΛ.ΑΣ. απέχει από το να μην υπακούσει σε δράσεις που έχουν ως στόχο τη μαζική καταστολή. Αντίθετα παρατάσσεται με μεγάλη ευκολία και σε «πλήρη ανάπτυξη» για να απαντήσει με χημικά σε κάποιους «κουκουλοφόρους», χωρίς να καταφέρει ουδέποτε να εξασφαλίσει το δικαίωμα της συνέχισης της ειρηνικής και σοβαρής διαμαρτυρίας απέναντι σε νόμους που καταπατούν το Σύνταγμά μας. Μέσα από το Δίκτυο καταγραφής περιστατικών ρατσιστικής βίας έχουμε καταγράψει πολλά περιστατικά βίας από τα αστυνομικά όργανα και προς τους μετανάστες αλλά και προς τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Λίγες μέρες πριν η Τίνα Σταυρινάκη, ως εκπρόσωπος του Δικτύου, εξηγούσε ακριβώς αυτό το σημείο μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Δίπλα της όμως βρισκόνταν ένας Ταξίαρχος, που δεν θύμιζε σε τίποτε αυτή την ΕΛ.ΑΣ. που ξέρουμε. Μιλούσε για έξτρα δράσεις εκπαίδευσης αστυνομικών οργάνων υπέρ του σεβασμού στα δικαιώματα των διάφορων ομάδων, για την ανάγκη εμπλουτισμού της εκπαιδευτικής ύλης στην Αστυνομική Ακαδημία και για άλλα πολλά σημαντικά, που δείχνουν δουλειά που ρέπει προς μια άλλη Αστυνομία. Δεν θα ξεχάσω δε έναν Γερμανό αστυνομικό που ήταν παρόν σε μια συζήτηση με θέμα «Αστυνομία και χρήστες ναρκωτικών» που εξηγούσε πώς δεν οδηγεί τους χρήστες που βρίσκει στις πιάτσες στη φυλακή (όπως εδώ) αλλά τους ενημερώνει και τους βοηθά να πάνε στα κέντρα επιτηρούμενης χρήσης στην Κολωνία (έναν τέτοιον χώρο είχαμε εδώ και τον κλείσαμε) και κουβαλά επάνω του ναλοξόνη για να προλάβει τυχόν περιστατικό υπερδοσολογίας και να σώσει ζωές.
Η επίσημη ΕΛ.ΑΣ. δεν δέχθηκε να κατέβει ως θεσμός στο Athens Pride 2017 κι αυτό μας λέει πολλά για το σήμερα. Είναι όμως ο ίδιος θεσμός που μας βοήθησε το 2005 να κάνουμε εκείνη την παρέλαση παρά τον εκφοβισμό της προηγούμενης νύχτας. Ορισμένοι άνθρωποι που δουλεύουν στην ΕΛ.ΑΣ. βρήκαν το θάρρος και τη δύναμη να οργανώσουν ένα μπλοκ, να τυπώσουν μπλουζάκια και να βαδίσουν περήφανα. Κανείς και καμία δεν ξέρει αν θα καταφέρουν να υλοποιήσουν το όραμά τους για μια διαφορετική αστυνομία, όμως έφτιαξαν μια μικρή γέφυρα, την ίδια που φτιάχνει και ο Ταξίαρχος και ορισμένοι άλλοι. Κανένας θεσμός ποτέ δεν άλλαξε από μόνος του, γιατί οι θεσμοί είναι οι άνθρωποι που τους υπηρετούν. Αν τραβήξουμε μια πιο επαναστατική πορεία ως ανθρωπότητα και ζητήσουμε την αναδόμηση του κράτους υπέρ του πολίτη (καθώς σήμερα οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες βρίσκονται σε πατόκορφη κρίση και το βλέπουμε καθημερινά), ποιοι θα αποφασίσουν το ρόλο των ενόπλων δυνάμεων σε αυτή την κατεύθυνση, αν όχι οι ίδιοι οι άνθρωποι που υπηρετούν τις ένοπλες δυνάμεις; Νομίζετε ότι η πολιτική ανυπακοή είναι στάση που δεν μπορούν, για παράδειγμα, να εφαρμόσουν οι εργαζόμενοι/ες στην ΕΛ.ΑΣ.;
Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα οφείλει να προβληματιστεί και να δράσει υπέρ των ανθρώπων που κάνουν το βήμα, να ενισχύσει με πολιτική δράση και δηλώσεις αυτές τις κινήσεις και να τους «θωρακίσει» απέναντι στο σκληρό πυρήνα και τη σκληρή δομή του θεσμού που υπηρετούν. Να τους “δέσει” με ένα ηθικό συμβόλαιο σε μια υπόσχεση ότι θα αρνηθούν να ασκήσουν βία και θα υπερασπιστούν τα δικαιώματα των συμπολιτών τους. Η κοινότητα όμως για να το κάνει αυτό δεν πρέπει να είναι απολιτίκ. Δεν πρέπει να σιωπά όταν γίνονται τέτοια περιστατικά, δεν πρέπει να διοργανώνει κοκτέιλ την ώρα που γίνονται διαδηλώσεις για το θάνατο του Γρηγορόπουλου, δεν πρέπει να κοιτά αλλού όταν η εφαρμογή πολιτικών μέτρων φέρνει αυξανόμενη βία, έλλειψη στέγης και ανεργία, όταν καταστέλλονται ειρηνικές διαμαρτυρίες ή όταν εκκενώνεται με χημικά το Σύνταγμα. Δεν πρέπει να σιωπά όταν κόμματα που δεν βρίσκονται εντός του Δημοκρατικού τόξου την πέφτουν στον κόσμο. Παράλληλα όλες οι διοργανώσεις ορατότητας οφείλουν να διασυνδεθούν θεσμικά και επίσημα με την κοινότητα, με τις οργανώσεις της. Και οι οργανώσεις της οφείλουν όλες να έχουν μεγαλύτερη επαφή με τους ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους, να βοηθούν την ευρεία συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων. Οφείλουμε όλοι και όλες μας να εκπαιδευόμαστε στο να μην σπάμε γέφυρες αλλά να τις βλέπουμε ως ευκαιρίες και να προστατεύουμε τους ανθρώπους μας.
Και κάτι πολύ σημαντικό: δεν πολεμάς το τέρας με το να γίνεις ο ίδιος τέρας. Δεν πολεμάς τη βία του συστήματος με το να την εξασκείς εσύ ο ίδιος. Έτσι, απλώς την αναπαράγεις.
