Χτες το απόγευμα το Ίδρυμα Friedrich-Ebert-Stiftung διοργάνωσε στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος την προβολή του ντοκιμαντέρ Πουθενά να κρυφτείς, του Zaradasht Ahmed. Θέμα του ο πόλεμος που μαίνεται στο Ιράκ, μέσα από τα μάτια του Νόρι, ενός γιατρού στο νοσοκομείο μιας πόλης του Ιράκ. Ο Νόρι παροτρύνεται από τον δημιουργό της ταινίας να πάρει μια κάμερα και να ξεκινήσει να καταγράφει τις συνέπειες του πολέμου στους ανθρώπους της πόλης του. Η αφήγηση ξεκινά από τις ζωές των άλλων για να καταλήξει μέσα σε πέντε χρόνια να στραφεί η κάμερα και στη δική του ζωή.
Μεγάλο μέρος της συζήτησης που ακολούθησε την ταινία, παρουσία εκλεκτών καλεσμένων όπως ο καθηγητής Γιώργος Πλειός, ο δημοσιογράφος Σωτήρης Δανέζης, η φωτορεπόρτερ Μάρω Κουρή και ο φωτορεπόρτερ Γιώργος Μουτάφης, εστίασε σε δυο σημαντικά σημεία: έχουν οι πόλεμοι κανόνες; Ποιες οι άμυνές μας απέναντι στην κατακερματισμένη και πολλές φορές κατασκευασμένη πληροφορία;
Ο βομβαρδισμός του νοσοκομείου στην πόλη Κουντούζ του Αφγανιστάν πριν δύο χρόνια απέδειξε περίτρανα ότι –ακόμα κι αν είχαν κάποτε οι πόλεμοι κανόνες, πράγμα από μόνο του οξύμωρο – αυτό πια δεν ισχύει. Όταν το εν λόγω ντοκιμαντέρ ξεκινήσει να παίζεται στις αίθουσες θα διαπιστώσετε κι εσείς πως αυτό συμβαίνει και στον πόλεμο του Ιράκ, όπως τουλάχιστον τον αφηγείται ο Νόρι. Η καταστροφή μπορεί να σε βρει όπου και να ‘σαι, η βία του πολέμου είναι ανεξέλεγκτη. Κάποτε ονόμαζαν την έλλειψη κανόνων παράπλευρες απώλειες. Σήμερα απλά η έλλειψη κανόνων είναι κάτι συνηθισμένο.
Όσο για τον κατακερματισμό της πληροφορίας, το πάνελ μίλησε για 14.000 ανθρώπους στην Ουάσιγκτον που δουλειά τους είναι να κατασκευάζουν ειδήσεις από τις εμπόλεμες ζώνες. Οι φωτορεπόρτερ κατέθεσαν τη δική τους εμπειρία για το τι επιτρέπεται να καταγράψουν με τις κάμερες και τι όχι. Χτύπησαν το καμπανάκι για την ανάγκη να ερευνούμε πάντα την πηγή της πληροφορίας και να τη διασταυρώνουμε και ζήτησαν από τους πολίτες να ενεργοποιούν το Νου τους, όταν οι ασύνδετες πληροφορίες τους «βομβαρδίζουν».
Εμείς είμαστε οι ήρωες! Τραγουδάνε τα παιδιά στους καταυλισμούς, δυο ώρες μακριά από την έρημη πια πόλη τους, στην ταινία. Εικόνα τραβηγμένη κατευθείαν από την πηγή της θλίψης αλλά και της ελπίδας στο τόσο κοντινό μας, πια, Ιράκ.
