Οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες βίντεο (κυρίως το YouTube και το Facebook) έχουν ξεπεράσει σε χρήστες- θεατές την τηλεόραση, καθιστώντας τα μέσα αυτά εξαιρετικά σημαντικά όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο εκπροσωπούν την κοινωνία. Αποτελούν ένα χώρο δημόσιας έκφρασης, που διευθύνεται από ιδιωτικές εταιρείες, που επιτρέπουν σε πολλά άτομα, πολιτισμούς, υποκουλτούρες και κοινωνικές ομάδες να υπάρχουν, και να επικοινωνούν μεταξύ τους. Σίγουρα υπάρχουν πρωτοβουλίες και ελεύθερες εναλλακτικές λύσεις, αλλά καμία από αυτές δεν μπορεί να ελπίζει να φτάσει στο επίπεδο παρουσίας αυτών των πλατφορμών.
Η παρουσία μειονοτήτων σε αυτά τα μέσα μαζικής ψυχαγωγίας (τηλεόραση, σειρές, ταινίες, βιντεοπαιχνίδια κ.λπ.) είναι στην καλύτερη περίπτωση προβληματική. Το Διαδίκτυο επιτρέπει σε οποιονδήποτε να δημιουργεί και να έχει πρόσβαση σε περιεχόμενο, δίνοντάς του μια φωνή, και αφήνοντάς τον να μοιραστεί την εμπειρία του και να τον αναγνωρίσουν. Αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους για την επιτυχία αυτών των πλατφόρμων και μέσων και του περιεχομένου που δημιουργεί ο χρήστης.
Το YouTube, το Facebook και άλλες τεράστιες ψηφιακές πλατφόρμες έχουν καταστεί κρίσιμες για τη δημόσια παρουσία αυτών των μειονοτήτων, και έχουν γίνει ένα σημαντικό μέρος για την ορατότητα αυτών των ανθρώπων, τους αγώνες τους, τις συζητήσεις τους ή απλώς ως μέσο για την καταπολέμηση της απομόνωσης τους.
Στα μέσα Μαρτίου, το YouTube (το οποίο ανήκει στο Google-Alphabet) έκανε μια ενημέρωση – προαιρετική – στο restricted mode του, η οποία αποσκοπεί στην «μη εμφάνιση δυνητικά ώριμου περιεχομένου που προτιμούν οι χρήστες να μην βλέπουν ή δεν θέλουν να δουν άλλοι στην οικογένειά τους».
Το YouTube εμφανίζει αυτήν τη λειτουργία ως λειτουργία γονικού ελέγχου, με την οποία οι γονείς δεν χρειάζεται να αποφασίσουν τίποτα, και παραδίδουν στο YouTube την επιλογή του τι μπορούν να δουν τα παιδιά τους. Ή για χρήση σε τερματικά διαθέσιμα στο κοινό, όπως βιβλιοθήκες και σχολεία. Ο στόχος είναι να διασφαλιστεί ότι κανείς που χρησιμοποιεί αυτά τα τερματικά δεν μπορεί να σκοντάψει σε περιεχόμενο που μπορεί να τους προκαλέσει σοκ.
Η πιο ορατή συνέπεια αυτής της ενημερωμένης έκδοσης ήταν ότι το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου προέρχεται από τους συγγραφείς των ΛΟΑΤ ή ακόμη και από άσχετα με το ΛΟΑΤ θέματα (π.χ η λέξη «gay» σε βίντεο με γάτες είναι αρκετή,) γίνεται αόρατο σε άτομα που χρησιμοποιούν αυτή την περιορισμένη λειτουργία. Η ενημέρωση προκάλεσε μεγάλο θυμό στην κοινότητα LGBT, αναγκάζοντας το YouTube να ζητήσει «δημόσια συγγνώμη» και, τέλος, να παραδεχτεί ότι ο μηχανισμός προσυμπτωματικού ελέγχου δεν λειτουργεί.
Σε μια δήλωση που δημοσιεύθηκε στον εξειδικευμένο Τύπο, το YouTube εξήγησε ότι η υγεία, η πολιτική και η σεξουαλικότητα ήταν μεταξύ των θεμάτων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν το περιεχόμενο να χαρακτηριστεί ως περιορισμένο. Αυτός ο ορισμός επιτρέπει στο YouTube να στοχεύει σχεδόν οποιοδήποτε περιεχόμενο και να το επισημαίνει ως περιορισμένο. Στην ίδια δήλωση, το YouTube προσθέτει ότι οι αναφορές χρηστών και οι προηγούμενες μεταφορτώσεις περιεχομένου από το ίδιο άτομο, ήταν επίσης κριτήρια για την επισήμανση περιεχομένου. Όσο περισσότερο περιεχόμενο επισημαίνεται ως περιορισμένο, τόσο πιο πιθανό είναι ότι ο δημιουργός του θα επισημανθεί ξανά.
Η ρύθμιση ενός δημόσιου χώρου από ιδιωτικά συμφέροντα, δεν πρέπει να αναλύεται μέσω του πρίσματος της ηθικής, αλλά μάλλον μέσω του επιχειρηματικού μοντέλου των πλατφορμών. Ο στόχος αυτών των πλατφορμών δεν είναι να προβάλλουν το περιεχόμενο που ζητά ο χρήστης ούτε να επιτρέπουν στους δημιουργούς περιεχομένου να δημοσιεύουν τις δημιουργίες τους, αλλά να προβάλλουν τη σωστή διαφήμιση στο σωστό περιεχόμενο στο σωστό άτομο για να πληρούν τις απαιτήσεις των διαφημιζόμενων πελατών τους. Οι Havas και Procter & Gamble απείλησαν πρόσφατα να τερματίσουν τις συνεργασίες τους με την Google υπό το πρίσμα της αδυναμίας της Google να κατηγοριοποιήσει σωστά και να επισημάνει το περιεχόμενό της. Αυτές οι επιχειρήσεις, θέλουν να είναι σε θέση να εγγυηθούν στους πελάτες τους ,ότι καμία διαφήμιση δεν θα εμφανίζεται δίπλα σε περιεχόμενο που θα μπορούσε να βλάψει τις μάρκες τους.
Αυτό το πρόβλημα είναι τόσο παλιό όσο και η διαφήμιση στο Διαδίκτυο. Τα pop-up ads δημιουργήθηκαν για το σκοπό αυτό τη δεκαετία του 1990 (και χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία για να σταματήσει αυτή η μάστιγα). Την εποχή εκείνη, οι διαφημιζόμενοι παραπονέθηκαν ότι δεν θέλουν η διαφήμισή τους, και επομένως τα εμπορικά σήματα τους, να συνδέονται με πράγματα που απορρίπτουν – για παράδειγμα, η πορνογραφία αναφέρθηκε ευρέως εκείνη τη στιγμή.
Πέρα από την απλή περίπτωση του YouTube, πρέπει να θυμόμαστε ότι, δυστυχώς, αυτό είναι μόνο ακόμα μια δημόσια περίπτωση μεταξύ των πολλών άλλων εισβολών στην ελευθερία έκφρασης προς όφελος των διαφημιζόμενων. Η γυναικεία γυμνότητα, για παράδειγμα, απαγορεύεται από διαφορετικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή τις ιδιωτικές πλατφόρμες λογισμικού. Αυτό που πρόσφατα επηρέασε τους ανθρώπους και τις κοινότητες θα μπορούσε να επηρεάσει πολύ σύντομα και τα βίντεο που υπερασπίζονται τις πολιτικές ιδέες – είτε πρόκειται για υποψήφιους σε εκλογές είτε για απλούς συμμετέχοντες, και ενδεχομένως για όσους οι ιδέες τους δεν ενσαρκώνουν έναν διαφημιζόμενο.
Το σκάνδαλο περιορισμένης λειτουργίας του YouTube, με τη μορφή που εξερράγη τις τελευταίες ημέρες, μοιάζει με την αντίδραση μιας επιχείρησης που αντιμετωπίζει τις απειλές των πελατών της. Πρόκειται για μια προσπάθεια δημιουργίας ενός δημόσιου χώρου αποκλειστικά αφιερωμένου στην παρουσίαση της διαφήμισης και απογυμνωμένου από περιεχόμενο δυνητικά ενοχλητικό για ένα εμπορικό σήμα, κάνοντας έτσι πράξη το όραμα του Patrick Le Lay για την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του «διαθέσιμου εγκεφαλικού χρόνου».
Εάν η πίεση από τους διαφημιζόμενους συνεχιστεί, η λειτουργία περιορισμένης πρόσβασης του YouTube , θα είναι πιθανώς ενεργοποιημένη από προεπιλογή. Εάν ο περιορισμένος τρόπος λειτουργίας παραμένει προαιρετικός αλλά ενεργοποιείται από τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πώς θα είναι δυνατή η διεξαγωγή έρευνας στο διαδίκτυο εάν οι πλατφόρμες δεν παρέχουν περιεχόμενο που ενδεχομένως να είναι πολιτικοποιημένο; Ή που ασχολείται με τη σεξουαλικότητα; Πώς έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες σε θέματα όπως π.χ, η άμβλωση – που είναι ήδη περίπλοκη – εάν δεν είναι οι πληροφορίες διαθέσιμες;
Ορισμένες απόπειρες αποκεντρωμένων μέσων ενημέρωσης, των οποίων το οικονομικό μοντέλο δεν εξαρτάται από τη διαφήμιση, υπάρχουν ήδη, χωρίς να όμως να απειλείται το ολιγοπώλιο που αποτελείται από τις κεντρικές πλατφόρμες. Ωστόσο, ένα από τα δυνατά σημεία του Διαδικτύου έγκειται στην αποκέντρωση του, τη δυνατότητα να προσφέρεται σε όλους να τοποθετήσουν το περιεχόμενό τους στο διαδίκτυο. Ωστόσο, το φαινόμενο του σιλό και η συγκέντρωση περιεχομένου από μερικές ιδιωτικές επιχειρήσεις που ελέγχουν όλη την αλυσίδα παραγωγής μέσω της εκπομπής και της διαχείρισης του εισοδήματος, θέτει το ζήτημα του σεβασμού των δικαιωμάτων των αντιληπτών κοινοτήτων ως ενός κινδύνου για το οικονομικό τους μοντέλο .
Γίνεται όλο και πιο σημαντικό, αν θέλουμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία που προσφέρει ποικιλία απόψεων, πολιτισμών, ιδεών αναγκαίων για μια δημοκρατία που περιλαμβάνει όλους, να μειώσουμε την εξάρτησή μας από αυτές τις πλατφόρμες. Το όνειρο ενός ουδέτερου, ελεύθερου και αποκεντρωμένου Διαδικτύου εξακολουθεί να είναι ζωντανό και πολλές ομάδες εργάζονται σε αυτό (από το Framasoft και το Yunohost μέχρι το riseup.net και ένα μεγάλο μέρος των hackerspaces), αλλά μένουν πολλά για να επιτευχθούν. Η διαθεσιμότητα αυτών των εργαλείων, η χρήση τους από και από όλους, απαιτεί ακόμα περισσότερα από τον ελεύθερο και ανοιχτό κώδικα. Εάν θέλουμε πραγματικά να βγάλουμε αυτά τα εργαλεία από τα «γκαράζ» μας, το έργο που ξεκίνησαν αυτές οι ομάδες πρέπει να φτάσει ενεργά στους χώρους και τις ομάδες των ακτιβιστών.
Πηγή άρθρου: https://www.laquadrature.net
Δημοσίευση στα Ελληνικά: openwifi.ellak.gr
