Συνέντευξη με την πρωταθλήτρια ξιφασκίας σε αμαξίδιο, Κέλλυ Λουφάκη στην Ειρήνη Κοκκορού.

«Spirit in Motion»-το σύνθημα των Παραολυμπιακών Αγώνων.
Ο Ύμνος τους επιτομή της ανθρώπινης θέλησης, της ατομικής πορείας που δικαιώνει τη συνάντηση και το αντίστροφο: «Μακριά πορευθήκαμε μέσα στο σκοτάδι, με την υπόσχεση ήλθαμε μέσα στο φως. Φτάνουμε μαζί, φτάνουμε μόνοι. Άλλοι δοξαζόμαστε, άλλοι είμαστε άγνωστοι… Με οδηγό το πνεύμα φτάσαμε εδώ όλοι μαζί… Εδώ είμαστε ένας…»

Οι πρώτοι Αγώνες Ολυμπιακού χαρακτήρα για αθλητές με αναπηρία οργανώθηκαν το 1960 στην Ρώμη, ύστερα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ίδια πόλη. Έλληνες αθλητές συμμετέχουν από το 1976. Από το 1988, η Ελλάδα λαμβάνει μέρος στους Αγώνες με επίσημες εθνικές αποστολές.

Η Κέλλυ Λουφάκη είναι πρωταθλήτρια ξιφασκίας με αμαξίδιο. Μέλος της Παραολυμπιακής ομάδας, κατέκτησε το 2016, την 10η θέση στο ξίφος μονομαχίας στους Παραολυμπιακούς του Ρίο και πρόσφατα στο Παγκόσμιο Κύπελλο ξιφασκίας με αμαξίδιο που πραγματοποιήθηκε στην Πίζα της Ιταλίας κατέκτησε την 6η θέση στη σπάθη γυναικών κατηγορίας Β. Η καθημερινή της πράξη όπως και η συνομιλία μαζί της αφήνει την αίσθηση μιας ενεργής κατάφασης στη ζωή. Το φωτεινό χαμόγελό της, προσδίδει στη συνομιλία μας μια ευγενή εγγύτητα που προτάσσει την οικειότητα του ενικού.

 
-Κέλλυ, πως θα αυτοπαρουσιαζόσουν μέσα σε λίγες γραμμές;
Eργαζόμενη γυναίκα με αναπηρία, αθλήτρια παράλληλα, γεμάτη όρεξη για ζωή, για δημιουργία, για βοήθεια αλλά και πάντα με σύμμαχο το χαμόγελο σε ο,τιδήποτε συμβεί.

-Πότε μπήκε ο αθλητισμός στη ζωή σου;
Πριν 3 χρόνια ξεκίνησα το άθλημα της ξιφασκίας σε αμαξίδιο, τυχαία, μετά από τροχαίο που είχα. Το καλοκαίρι θα κλείσω πέντε χρόνια που κτύπησα. Είπα: Από τη στιγμή που ζω, που δεν πέθανα, η ζωή συνεχίζεται. Υπό αυτές τι συνθήκες καλούμαι να συνεχίσω τη ζωή μου κάνοντας διαφορετικά πράγματα. Έτσι ο αθλητισμός μπήκε μετά την αναπηρία στη ζωή μου. Mε έχει βοηθήσει πολύ σωματικά και πνευματικά. Σωματικά στην αποκατάσταση και διατήρηση της φυσικής κατάστασης, πνευματικά ανοίγουν οι ορίζοντες. Επικοινωνία και γνωριμία με κόσμο, βελτίωση διάθεσης, περισσότερη συγκέντρωση, ελαττώνεται η κατάθλιψη, το στρες και φυσικά περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Είμαι μέλος της Παραολυμπιακής ομάδας και αγωνίζομαι ατομικά αλλά και ομαδικά στο άθλημα της ξιφασκίας με αμαξίδιο. Θεωρώ ότι μόνο όταν λειτουργούμε σαν ομάδα είτε στην καθημερινή ζωή αλλά και στον αγώνα, μπορούμε να έχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ατομικά αυτό που έκανα είναι ότι δεν άφησα την αναπηρία να επηρεάσει την ζωή μου. Παρόλο αυτό, αν μου έλεγες πριν λίγο καιρό ότι θα συμμετείχα στους Παραολυμπιακούς του Ρίο θα σου έλεγα αποκλείεται. Δεν είναι κάτι που το είχα στο μυαλό μου. Την προοπτική αυτή την έφερε μπροστά μου η ζωή. Κι όταν έγινε το πίστεψα, το πάλεψα, αφιέρωσα πολύ χρόνο από την προσωπική μου ζωή. Πολλές προπονήσεις πολύ κούραση, στερήθηκα πολλά πράγματα για να ανταποκριθώ σε αυτή την δυνατότητα…

-Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας μια στιγμή αδυναμίας σου σε αυτή την πορεία και μια στιγμή δύναμης;
Στιγμή αδυναμίας, όταν κατάλαβα από το τροχαίο μου και μετά ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό και ότι δεν θα μπορέσω να περπατήσω. Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται να το δουλέψεις. Οι πρώτοι 1/2 μήνες ήταν οι πιο δύσκολοι. Οι πιο έντονες στιγμές αδυναμίας είναι να διαχειριστείς αυτό που συνέβη. Πολύ γρήγορα μπήκα στη διαδικασία επιστροφής στο σπίτι, στη δουλειά μου, δεν άφησα την κατάθλιψη να κυριαρχήσει μέσα μου, το αποδέχθηκα. Ο χαρακτήρας μου με βοήθησε πολύ, το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, να έχεις ανθρώπους δίπλα σου να σε στηρίζουν στην κάθε δύσκολη στιγμή. Σίγουρα όμως, αν εσύ δεν το αποδεχτείς και δεν μπορείς να το διαχειριστείς, δε βοηθιέσαι. Το ένα αλληλοσυμπληρώνει το άλλο.
Όλες οι στιγμές που έχω ζήσει μετά το ατύχημα είναι έντονες και δυνατές. Μια πολύ δυνατή στιγμή ήταν αυτή της εισόδου στο στάδιο Μαρακανά, η στιγμή της παρέλασης της Παραολυμπιακής Ελληνικής αποστολής όπου κρατούσα μαζί με άλλους αθλητές την ελληνική σημαία.
Γύρισα από το Ρίο γεμάτη σαν άνθρωπος. Από όμορφες στιγμές και εμπειρίες. Αποδείξαμε ότι είμαστε πράγματι δυνατή ομάδα με το αποτέλεσμα που φέραμε: 13 μετάλλια – 5 χρυσά, 4 ασημένια, και 4 χάλκινα. Είναι πολύ σπουδαίο να εκπροσωπείς τη χώρα σου και να φοράς το εθνόσημο.

-Ως αθλήτρια ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για σένα;
Να προσπαθείς να ξεπεράσεις τα όριά σου σαν άνθρωπος. Αυτό έχω δει στη ζωή μου μετά το τροχαίο που μου συνέβη.

-Πώς διαχειρίζεται την ένταση του αγώνα;
Προσπαθώ όσο γίνεται να αποβάλλω το άγχος. Ακόμη κι αν αισθάνομαι ότι χάνω τη στιγμή – το κτύπημα – προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να κερδίσω τον αγώνα. Η ξιφασκία γενικά είναι ένα άθλημα συγκέντρωσης. Τρία πράγματα χρειάζονται: τεχνική, ταχύτητα και καλή ψυχολογία.

-Ειδικότερα σε τι σε έχει βοηθήσει;
Να αμύνομαι και να επιτίθεμαι όταν και όπου πρέπει. Δηλαδή να μάχομαι για ό,τι διεκδικώ.

-Τι διεκδικείς ως άτομο με αναπηρία. Ποιες οι μάχες που καλείσαι να δίνεις στο ατομικό και κοινωνικό πεδίο;
Οι μάχες που καλούμαι να δώσω ως άτομο με αναπηρία αφορούν στο ότι θέλω να είμαι ενταγμένη στο κοινωνικό σύνολο. Είμαι εργαζόμενη γυναίκα, δεν τα έχω παρατήσει, ασχολούμαι με τα κοινά με τον αθλητισμό. Σε ατομικό επίπεδο δίνω κι εγώ τη μάχη που δίνει ο καθένας με τον εαυτό του. Είναι καθαρά στην προσωπικότητα του ανθρώπου το πώς θα αντιμετωπίσει την αναπηρία του. Εγώ αν και έχω αποδεχτεί την αναπηρία μου, δεν χάνω την ελπίδα μου. Έχω εμπιστοσύνη στην τεχνολογία γιατί προχωρά με γρήγορους ρυθμούς και πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια με τη βοήθειά της, τα άτομα με κινητική αναπηρία θα μπορούν να περπατήσουν ξανά. Αλλά κι αυτό να μην γίνει, το μόνο πράγμα που διαφέρει είναι ότι δεν περπατάμε. Όλα τα άλλα τα κάνουμε κανονικά. Αυτό που θέλω είναι ο σεβασμός. Να μην μου στερούν το δικαίωμα να βγω έξω από το σπίτι ή στο χώρο που βρίσκομαι κλείνοντας μου ράμπες ή ακόμα και παρκάροντας σε θέσεις αναπήρων. Θέλω όλοι να με σέβονται όπως σέβομαι και εγώ και να μην μου στερεί κανένας και τίποτα το πιο όμορφο δώρο που υπάρχει, την ζωή.

-Η νίκη και η ήττα. Τι σου έχουν δώσει;
Νίκες και ήττες, δυο λέξεις τόσο διαφορετικές αλλά και εξίσου αλληλένδετες. Χωρίς ήττες δεν μπορείς να έχεις ποτέ νίκες στον αγώνα αλλά και στην ίδια τη ζωή. Δυο λέξεις με τελείως διαφορετικά συναισθήματα. Όμως πάντα έχουν να περάσουν τα μηνύματα τους. Με την ήττα αρχικά απογοητεύεσαι όμως μετέπειτα πεισμώνεις και προσπαθείς περισσότερο για να πετύχεις το καλύτερο κι αντίστοιχα με τη νίκη χαίρεσαι ικανοποιείσαι με το αποτέλεσμα που έχεις καταφέρει.

– Το άθλημα της ξιφασκίας θεωρείται ένα από τα πιο ευγενή…
Η ξιφασκία έχει ιστορία 5 αιώνων. Από τις αρχές του 16ου αιώνα στις σχολές της Ευρώπης – Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία – ο στόχος ήταν να προετοιμάσουν τους ευγενείς ώστε να προασπίσουν την τιμή τους κατά τις μονομαχίες κι όχι να λάβουν μέρος σε αγώνες.

– Ποια επιθυμία σε κινεί;
Είμαι ένας άνθρωπος, μια γυναίκα ζωντανή γεμάτη ενέργεια, όρεξη για ζωή με στόχους και όνειρα. Θέλω να είμαι δημιουργική συνέχεια, δεν επαναπαύομαι στα ίδια. Θεωρώ ότι λίγο πολύ όλοι μας έχουμε αυτά τα στοιχεία, απλά κάποιοι δεν τα έχουν ανακαλύψει ακόμα ή μάλλον οι συνθήκες που βιώνουν είναι οι ίδιες, εμπόδια για αυτούς.

-Πρόσφατα έγινες φιγούρα Lego από έναν δεκάχρονο αθλητή του πόλο από το Ναύπλιο, τον Πάνο Χελιώτη. Πως αισθάνεσαι με αυτό;
Υπέροχο συναίσθημα όταν είδα εμένα σε φιγούρα Lego. Σίγουρα με κάνει να αισθάνομαι υπέροχα. Πολύ περήφανη που μέσα από εμένα αλλά και την αναπηρία μου μπορώ να περάσω μηνύματα, ειδικά στα μικρά παιδιά που είναι και το μέλλον. Τον Πάνο τον γνώρισα πριν δυόμιση χρόνια όταν είχα ξεκινήσει ξιφασκία. Με είχε πλησιάσει και με είχε ρωτήσει τι είχα πάθει. Του μίλησα για το τροχαίο μου. Έκτοτε παρακολουθούσε την αθλητική μου δραστηριότητα. Όταν έμαθε για το Ρίο, μαζί με την ομάδα του Πόλο μου έστειλαν τις ευχές τους με ένα βιντεάκι και τώρα έφτιαξε αυτή τη φιγούρα με τα Lego μόνος του .

– Άνθρωποι που σε ενέπνευσαν ή σε εμπνέουν;
Νομίζω ότι οι γονείς μου είναι αυτοί που με εμπνέουν όλα αυτά τα χρόνια γιατί με μεγάλωσαν με αρχές και σεβασμό σε ότι κάνω.

-Ποιες αρχές θεωρείς σημαντικές;
Ο σεβασμός στον ίδιο μου τον εαυτό. Το ότι προσπαθώ να κατανοήσω πάντα τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι. Για οτιδήποτε επιθυμώ να καταφέρω στη ζωή μου να μάχομαι γι αυτό.

-Συμφιλίωση – υπέρβαση – έμπνευση. Στην πορεία σου υπήρξαν προσωπικές σου στιγμές που να ένιωσες πως μέσα τους συμπυκνώθηκαν αυτές οι έννοιες;
Νομίζω και οι 3 αυτές έννοιες υπάρχουν μέσα στην αλλαγή της ζωής μου μετά το τροχαίο που είχα. Δηλαδή συμφιλίωση με την αναπηρία, υπέρβαση -ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα ακόμα και σε ένα αμαξίδιο και έμπνευση – ότι μέσα από σένα υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν την θετική πλευρά μιας άτυχης στιγμής όπως ένα τροχαίο.

-Είσαι δωρήτρια μυελού των οστών, συμμετέχεις σε μαραθωνίους υπέρ ανθρωπιστικών σκοπών, ενεργό μέλος στη δράση: «Παρέα εν δράσει». Η προσφορά μοιάζει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου..
Ανέκαθεν μου άρεσε να βοηθάω. Είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου. Άλλωστε όσοι με γνωρίζουν καλά ξέρουν ότι δεν έχω αλλάξει συμπεριφορά. Το να βοηθάς τον συνάνθρωπο σου δηλώνει σεβασμό και εκτίμηση στον ίδιο σου τον εαυτό.

-Με ποιο μήνυμα θα ήθελες να κλείσουμε την συνομιλία μας;
Να γινόμαστε καλύτεροι ως άνθρωποι μέσα από αυτά που βιώνουμε. Να μην χάνουμε ποτέ το χαμόγελό μας. Να κυνηγάμε τα όνειρα μας γιατί τίποτα δεν έρχεται από μόνο του αν δεν το κυνηγήσεις.