Λίγοι σίγουρα εξεπλάγησαν από την πρόσφατη βομβιστική επίθεση στη Συρία, που διέταξε ο Τραμπ. Αν είχαμε ήδη συνηθίσει την μόνιμη στρατιωτική παρέμβαση των ΗΠΑ σε όλο τον πλανήτη, με έναν νταή ολοκαίνουριο πρόεδρο, ήταν αναμενόμενο η παρακμάζουσα αυτοκρατορία να διπλασίαζε το στοίχημά της. Η δικαιολογία αυτήν τη φορά ήταν η εγκληματική χρήση χημικών όπλων από την πλευρά του Άσαντ, προκαλώντας τον θάνατο αμάχων. Για να τιμωρήσουν ένα τέτοιο έγκλημα οι ΗΠΑ εκτόξευσαν πυραύλους Τόμαχοκ, σκοτώνοντας ακόμη περισσότερους αμάχους, φυσικά, τραβώντας ακόμη περισσότερο το σκοινί των διεθνών σχέσεων με μια ταχεία επιστροφή στην εποχή του ψυχρού πολέμου.
Αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, γιατί όπως μας δίδαξαν στο δημοτικό σχολείο, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, που δημιουργήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο προκειμένου να διασφαλίσει την ειρήνη στον κόσμο, θα φροντίσει για το θέμα… Τι υποκρισία!
Πριν μια βδομάδα είχα την ευκαιρία να βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη για την παρουσίαση του βιβλίου «At the Crossroads of Humanity’s Future» (Στο σταυροδρόμι του Μέλλοντος της Ανθρωπότητας), στο οποίο αφιερώνω ακριβώς ένα κεφάλαιο με θέμα τα Ηνωμένα Έθνη και την αντίφαση τού Συμβουλίου Ασφαλείας, που ελέγχεται από τους μεγαλύτερους παραγωγούς όπλων. Επίσης, είχα την ευκαιρία να μπω στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών και να παρακολουθήσω τις συνεδρίες που ασχολούνταν με το έργο της απαγόρευσης των πυρηνικών όπλων. Μια αξιέπαινη προσπάθεια που υποστηρίζεται από περισσότερες από 130 χώρες, παρόλο που όλα τα κράτη με πυρηνικά όπλα, οι χώρες του ΝΑΤΟ και κάποιοι άλλοι συνεργοί τής υποκριτικής παρωδίας τής διεθνούς τάξης την μποϊκοτάρανε ξεκάθαρα, συμπεριλαμβανομένης της επαίσχυντης άρνησης της Ιαπωνίας να υποστηρίξει αυτό το έργο.
Εκείνοι που εξοργίζονται όταν οι άλλοι παραβιάζουν την απαγόρευση χρήσης χημικών όπλων˙ εκείνοι που επανειλημμένα χρησιμοποιούν αυτό το πρόσχημα, με ή χωρίς αποδείξεις, για να βομβαρδίσουν αμάχους και να εισβάλλουν σε χώρες. Προφανώς δεν θεωρούν ότι οι πυρηνικές κεφαλές είναι επίσης ένα όπλο μαζικής καταστροφής και ως εκ τούτου δεν βλέπουν την ανάγκη απαγόρευσής τους, χρησιμοποιούν την ανάγκη για αποτροπή ως δικαιολογία, αφού σε αυτήν την ξεχωριστή πυρηνική λέσχη θα υπάρχουν πάντα κάποιοι ανεύθυνοι, που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους, και έτσι τα πιο «υπεύθυνα» μέλη της λέσχης θα πρέπει να τους μεταπείσουν με τα δικά τους οπλοστάσια. Εν τω μεταξύ, ο υπόλοιπος κόσμος πρέπει να συνυπάρξει με τη μόνιμη Δαμόκλειο Σπάθη της παγκόσμιας εξόντωσης, χωρίς να γνωρίζει πότε κάποιος αλαζών και εγκληματίας ηλίθιος από οποιαδήποτε πλευρά θα εξαπολύσει την καταστροφή.
Είναι προφανώς σαφές ότι τα πυρηνικά όπλα δεν έχουν υπηρετήσει ούτε για να αποτρέψουν ούτε για να αποφευχθούν συγκρούσεις με συμβατικά όπλα, τα οποία έχουν πολλαπλασιαστεί τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως μέσω της ληστείας των στρατιωτικών εξουσιών και των συμφωνιών του στρατιωτικο-βιομηχανικο-οικονομικού συμπλέγματος. Η τρομοκρατία έχει παραχθεί από το ίδιο τέρας και δεν είναι ο περισσότερος εξοπλισμός που θα σταματήσει τη βία.
Η υπογραφή μιας συνθήκης για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων θα είναι εξαιρετικά χρήσιμη, ακόμη και χωρίς τη στήριξη των πυρηνικών δυνάμεων, επειδή θα αποδείξει περαιτέρω την υποκρισία εκείνων που επιδιώκουν να ελέγχουν τα Ηνωμένα Έθνη, και ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει στη δημιουργία ευαισθητοποίησης του πληθυσμού, έτσι ώστε να αποσύρει την υποστήριξή του από τους πολεμοχαρείς ηγέτες του, να σταματήσει να είναι συνεργός τού εκφοβισμού τους και να σταματήσει να τους ακολουθεί.
Επίσης η υποκρισία των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν θα πρέπει να αγνοηθεί, δεδομένου ότι διαρκώς παραποιούν τις πληροφορίες, δαιμονοποιώντας τη βία από τη μία πλευρά, ενώ ευλογούν το «δίκαιο σπαθί» της άλλης πλευράς. Χειραγωγούν την κοινή γνώμη, έτσι ώστε ορισμένα θύματα της βίας να εμφανίζονται σε όλες τις ανθρώπινες διαστάσεις τους, προκαλώντας εκτεταμένη αποστροφή και απόρριψη για τους θύτες˙ ενώ παράλληλα τα θύματα της άλλης πλευράς καταλήγουν απλά στατιστικά στοιχεία, όπως οι παράπλευρες απώλειες.
Υπάρχει ανάγκη για τη σταθερή στήριξη της πρωτοβουλίας για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων, και ίσως τελικά να μπορέσουμε να απαγορεύσουμε όλα τα όπλα. Αλλά, επίσης, χρειαζόμαστε μια ισχυρή εκστρατεία ενάντια στην υποκρισία. Την υποκρισία των ισχυρών, των ηγετών, των οικονομικών συμφερόντων. Την υποκρισία των εγκληματιών τής τρομοκρατίας και των συμβατικών στρατών που σκοτώνουν στο όνομα της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Την υποκρισία των μέσων μαζικής ενημέρωσης που επιδιώκουν να φανούν ως ουδέτερα και ανεξάρτητα, ενώ χειραγωγούν την κοινή γνώμη για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα όσων βρίσκονται στην εξουσία. Αλλά είναι επίσης σημαντικό να προειδοποιήσουμε για το μέγεθος της υποκρισίας των απλών πολιτών, οι οποίοι όσο δεν νιώθουν να επηρεάζονται άμεσα, υποστηρίζουν ρητά ή έμμεσα τους ηγέτες που τροφοδοτούν την παγκόσμια βία, μέχρι τη στιγμή που η βία θα φτάσει κοντά τους, αλλά τότε είναι ήδη πολύ αργά για να αντιδράσει κανείς.
Γι’ αυτό, και πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε μπροστά στη βία που είναι έξω, αλλά και μπροστά στη βία που υπάρχει μέσα μας, διότι το ανθρώπινο είδος είναι σε κίνδυνο, και μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, η αδιαφορία και η υποκρισία είναι επίσης όπλα μαζικής καταστροφής.
