(Με αφορμή τα 20 πιο διαβασμένα άρθρα στο εξάμηνο λειτουργίας του t-zine.gr, συνεργάτη του ελληνικού γραφείου της PRESSENZA, αναδημοσιεύουμε τη μεταφρασμένη και συμπυκνωμένη εκδοχή της συνέντευξης της Judith Butler, με θέμα τις δολοφονίες τρανς γυναικών από άνδρες και τη δική της προσέγγιση και εξήγηση. Ευχόμαστε στο t-zine.gr ακόμα περισσότερες αναγνώσεις και με αυτή την αφορμή ευχαριστούμε για τη συνεργασία).
Της Diana Tourjee, μετάφραση στα ελληνικά για το t-zine.gr, Πάρβη Πάλμου.
Σε μια αποκλειστική συνέντευξη, η αγαπημένη φιλόσοφος και συγγραφέας του βιβλίου «Gender Trouble», ασχολείται με την ακραία βία κατά των τρανς γυναικών το 2015.
Υπήρξαν 23 γνωστές δολοφονίες τρανς γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2015. Ο αριθμός αυτός σχεδόν διπλασιάστηκε από τις 12 δολοφονίες που αναφέρθηκαν το 2014. Σε γενικές γραμμές, δημοσιεύτηκαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, σχετικά με αυτά τα εγκλήματα που ερευνούμε την υποκείμενη αιτία τους. Εκτός από την επαφή με τα αστυνομικά τμήματα, τους φίλους των θυμάτων, και τις οικογένειες, πήραμε συνέντευξη από την διάσημη queer θεωρητικό, συγγραφέα του βιβλίου «Gender Trouble», Judith Butler.
Η διορατικότητα της Butler στη ζωή και τον θάνατο των τρανς γυναικών το 2015, διεισδύει πέρα από τις λεπτομέρειες της επιφάνειας των θανάτων τους. Σε συνδυασμό με την ανάλυσή μας -των σχετικών δεδομένων -, η προοπτική της, απεικονίζει μια μη αναμενόμενη πραγματικότητα για την πραγματική αιτία της βίας κατά των τρανς γυναικών και την μοιραία σημασία, μιας διαθεματικής προσέγγισης, για την απελευθέρωση των τρανς ανθρώπων.
Μια από τις πιο ανησυχητικές, πτυχές αυτών των εγκλημάτων, που συχνά παραβλέπεται εύκολα, είναι το φύλο των δολοφόνων. Οι χάρτες της Butler για την βία κατά των τρανς ανθρώπων υποδηλώνουν ότι οι τρανς θάνατοι , προκλήθηκαν από τους άνδρες , λόγω της ανάγκης τους να ανταποκριθούν πολιτισμικά στα πρότυπα της ανδρικής δύναμης και αρρενωπότητας.
Επιμένει επίσης, ότι το φύλο, δεν μπορεί να αναλυθεί από τις άλλες πραγματικότητες της ζωής των θυμάτων. Ενενήντα ένα τοις εκατό των τρανς δολοφονιών που ερευνήσαμε ήταν μαύρες τρανς γυναίκες, ανήκαν σε χαμηλή οικονομική βαθμίδα και πολλοί από αυτούς ασχολούνται με την εργασία του σεξ.
Οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου, έχουν ευρέως παραλείψει να χαρακτηρίσουν τις δολοφονίες αυτές ως εγκλήματα μίσους, διατηρώντας μια μυωπική προοπτική. Επιμένοντας ότι τα γεγονότα αυτά πρέπει να εξεταστούν από κοινού, η Butler κάνει ό, τι η αστυνομία απέτυχε να κάνει: να αναγνωρίσει ότι, το πλαίσιο στο οποίο έζησαν και πέθαναν αυτές οι γυναίκες, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή τους ως τρανς μαύρες γυναίκες.
ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ: Το 2015 ήταν μια χρονιά αντίφασης για τα τρανς άτομα. Η προβολή και εκπροσώπηση της κοινότητας ήταν στα πιο υψηλά επίπεδα όλων των εποχών (λόγω της Caitlyn Jenner, transparent, κλπ), και των θριάμβων της ποπ κουλτούρας τα οποία είχαν αντίκτυπο και στην πολιτική (μεταρρύθμιση της υγειονομικής περίθαλψης, συμπερίληψη των τρανς ατόμων στο στρατό, κλπ). Αλλά την ίδια στιγμή, η βία που αναφέρθηκε κατά των τρανς ατόμων διπλασιάστηκε ουσιαστικά από το 2014. Μπορείτε να μας μιλήσετε για αυτές τις δύο αλήθειες και πώς μπορεί να σχετίζονται ή να μην συσχετίζονται η μια με την άλλη;
Judith Butler: Είναι αλήθεια ότι έχουμε δει μια σαφή αύξηση της προσοχής των μέσων ενημέρωσης στα τρανς άτομα και τρανς ζητήματα, αλλά έχουμε δει επίσης μια σπασμωδική κίνηση. Αυτό μπορεί να συσχετίζεται με τα πολλαπλασιαζόμενα σημάδια μεγαλύτερης αποδοχής και ανατροφοδότησης για εκείνους τους ανθρώπους που είναι τρανσφοβικοί, έτσι ώστε να υπάρχει τώρα ένα είδος πολέμου μεταξύ της κίνησης για την αποδοχή και την κίνηση για να εδραιωθεί ο βίαιος αποκλεισμός ή υποβάθμιση των τρανς ατόμων. Αλλά νομίζω ότι πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη μας τα όρια της προσοχής των μέσων ενημέρωσης. Είδαμε, για παράδειγμα, πως η εκλογή του πρώτου μαύρου προέδρου της χώρας συνέπεσε με την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης για τους μαύρους ανθρώπους, έτσι η προσοχή των μέσων ενημέρωσης δεν είναι καθόλου αρκετή για να εξασφαλίσει συγκεκριμένα την ισότητα. Η κατάσταση των μαύρων τρανς ανθρώπων είναι πιο επισφαλής, ως αποτέλεσμα. Είναι πάντα δυνατό να αποτελούν ένα αντικείμενο του ιδιαίτερου δημόσιου ενδιαφέροντος ή μια οπτική εικόνα της τρανς ζωής που οι cisgendered (μη τρανς) άνθρωποι θέλουν να καταναλώνουν οπτικά την ίδια στιγμή που η νομική και οικονομική κατάσταση των τρανς ανθρώπων παραμένει κακή, ή χειροτερεύει. Υπάρχει μια μακρά ιστορία των cross-dressers, ως βασίλισσες έλξης και τα τρανς άτομα ως οπτικές εικόνες, μερικές φορές το κοινό θέλει να μείνει ακριβώς σε αυτή τη θέση, στη σκηνή ή στην ταινία, «εκεί πέρα», αλλά δεν θέλει να είναι μέρος της ζωής. Στην ταινία transparent, η οπτική απεικόνιση των τρανς είναι παράλογη και διασκεδαστική. Η Laverne Cox είναι μια άλλη ιστορία, δεν υπάρχει τίποτα παράλογο στη δύναμη και την ομορφιά.
Όλες, εκτός από δύο, οι 23 τρανς γυναίκες θύματα δολοφονίας το 2015 ήταν μαύρες τρανς γυναίκες. Πολλές από αυτές ήταν φτωχές, και κάποιες εργάτριες του σεξ. Γιατί βλέπουμε αυτή τη διαφορά στη φυλή και την τάξη, και πώς μπαίνουν αυτοί οι παράγοντες στο παιχνίδι των φύλων;
Δεν μπορώ να πω πως το φύλο έρχεται στο προσκήνιο σε κάθε μία από αυτές τις καταστάσεις, αλλά ένα πράγμα που μπορούμε να γνωρίζουμε είναι ότι δεν είναι ακριβώς μια «μεταβλητή» που μπορεί να διαχωριστεί από τα θέματα της τάξης και τη φυλής με την οποία είναι συνυφασμένη. Η αίσθησή μου είναι ότι δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ανάλυση του φύλου ξεχωριστά. Αν λάβουμε υπόψη τους φτωχούς, τρανς εργαζομένες/ους του σεξ, που είναι εκτεθειμένες/οι στη βία από τους πελάτες και τους μαστροπούς, αλλά μερικές φορές και από την αστυνομία. Σε μέρη όπως η Βραζιλία και η Τουρκία, δεν έχουν προσφύγει στην αστυνομία ή το νόμο χωρίς να εκθέσουν τον εαυτό τους σε περαιτέρω ζημία. Η βία κατά των τρανς εργαζομένων του σεξ στη Βραζιλία και την Αργεντινή είναι απίστευτα υψηλή και αποτελεί ένα λόγο για τον οποίο τα κοινωνικά κινήματα σε αυτές τις χώρες, οι συμμαχικές δράσεις από φεμινίστριες, ομοφυλόφιλους και οι λεσβίες, είναι τόσο σημαντικά.
«Οι τρανς γυναίκες έχουν παραιτηθεί από την αρρενωπότητα και αυτό αποδεικνύει ότι είναι κάτι που είναι εφικτό να γίνει , και είναι πολύ απειλητικό για έναν άνθρωπο που θέλει να δει τη δύναμή του ως εγγενές χαρακτηριστικό του ποιος είναι.»
Η πλειοψηφία αυτών που δολοφονήθηκαν είναι τρανς γυναίκες κάτω των 25 ετών. Πιστεύετε ότι η νεολαία βιώνει περισσότερη βία, επειδή εκφράζουν αυτό το απαγορευμένο μέρος του φύλου τους, για πρώτη φορά, και μια αφιλόξενη κοινωνία δεν του επιτρέπει να βγει προς τα έξω;
Αυτά είναι τρομερά στατιστικά στοιχεία, να είστε σίγουροι. Αναρωτιέμαι αν οι νεότερες τρανς γυναίκες έχουν μέντορες και προστατεύονται, ή αν λειτουργούν εκτός των δικτύων. Θα πρέπει να γνωρίζουμε περισσότερα για να κάνουμε εικασίες για τους λόγους. Αλλά ναι, η νεολαία μπορεί να είναι ελκυστική, ακριβώς λόγω του ευάλωτου χαρακτήρα τους, και μπορούν επίσης να αξιοποιηθούν και να δολοφονούνται εξαιτίας αυτής της ευπάθειας. Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε αν οι δολοφόνοι τους σκοτώνουν επειδή απωθούνται από τη δική τους έλξη, ή αν φοβούνται μια ταύτιση με εκείνους που σκοτώνουν, και έτσι σκοτώνουν μέρος του εαυτού τους. Οι δολοφόνοι τους, ήταν σχεδόν όλοι άνδρες , μόνο μία δολοφόνος ήταν γυναίκα. Γιατί οι περισσότεροι από αυτούς τους δολοφόνους να είναι οι άνδρες; Τι είναι τόσο απειλητικό στις τρανς γυναίκες για ορισμένους άνδρες; Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, αν μιλάμε για gay ή straight άνδρες, και τι είδους καταστροφική οργή υφίστανται σε σχέση με κάποιον που έχει κυκλοφορήσει έξω ως τρανς γυναίκα. Η δολοφονία είναι μια πράξη δύναμης, ένας τρόπος της εκ νέου διεκδίκησης της κυριαρχίας, ακόμη και ένας τρόπος να πούμε, «Εγώ είμαι αυτός που αποφασίζει ποιος ζει και πεθαίνει.» Έτσι η δολοφονία καθιερώνει τον δολοφόνο ως κυρίαρχο τη στιγμή που σκοτώνει, και αυτή είναι η πιο τοξική μορφή που η αρρενωπότητα μπορεί να πάρει. Οι τρανς γυναίκες έχουν παραιτηθεί από την αρρενωπότητα και αυτό αποδεικνύει ότι είναι κάτι που είναι εφικτό να γίνει , και είναι πολύ απειλητικό για έναν άνθρωπο που θέλει να δει τη δύναμή του ως εγγενές χαρακτηριστικό του ποιος είναι. Υποθέτω ότι ο straight άνθρωπος που πυροβολεί την τρανς γυναίκα, αισθάνεται σαν να έχει δεχτεί «επίθεση» από το φλερτ. Η Zella Ziona, η οποία ήταν 21 ετών, πυροβολήθηκε στο κεφάλι λίγο μετά την αμηχανία που ένιωσε ένα νεαρό αρσενικό που γνώρισε και φλέρταρε μπροστά στους φίλους του. Η Mercedes Williamson, ήταν 17 ετών όταν δολοφονήθηκε άγρια από έναν νεαρό άνδρα που ήξερε, ο οποίος την έθαψε στην αυλή , πίσω από το σπίτι του πατέρα του. Μπορούμε να προσθέσουμε την Larry King στον εν λόγω κατάλογο. Λέγεται ότι φλέρταρε με το δολοφόνο της, αν και δεν ξέρω πραγματικά. Νομίζω ότι ίσως αν μια τρανς γυναίκα φλερτάρει με έναν άνθρωπο ο οποίος είναι straight, και ο άνθρωπος αισθάνεται ταπεινωμένος ή αμήχανος, είναι πιθανό , επειδή αναγνωρίζεται από την τρανς γυναίκα , ως κάποιος με τον οποίο το φλερτ είναι πιθανό, και θα μπορούσε ο ίδιος να συμμετέχει στο φλερτ με μια τρανς γυναίκα ή θα μπορούσε ο ίδιος να είναι κάποιος που έλκεται από τρανς.
Για ορισμένους straight άνδρες, μπορεί να είναι δυνατό να φλερτάρουν ή να πουν, «όχι ευχαριστώ», και για άλλους καταφεύγουν σε ένα πυροβόλο όπλο. Τι αντιπροσωπεύει αυτές τις διαφορές; Υποθέτω ότι ο straight άνθρωπος που πυροβολεί την τρανς γυναίκα, αισθάνεται σαν να έχει δεχτεί «επίθεση» από το φλερτ.
Αυτός είναι ένας πολύ τρελός συλλογισμός, αλλά υπάρχει πολλή τρέλα εκεί έξω, όταν πρόκειται για την ταυτότητα του φύλου και την σεξουαλικότητα.
Η βία που υπέμειναν αυτές οι γυναίκες ήταν ακραία. Τις είχαν μαχαιρώσει, πυροβολήσει. Η Tamara Dominguez σκοτώθηκε από έναν άνδρα μετά , πέρασε με το αυτοκίνητο πάνω από το σώμα της ξανά και ξανά. Τι σημαίνει αυτή η ακραία βία;
Αυτό δείχνει ότι όλοι ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία τέτοια ειδεχθή και φρικτά πράγματα συμβαίνουν, και ότι δεν υπάρχει πουθενά αρκετή προσοχή των μέσων ενημέρωσης που καταπιάνονται με τέτοια θέματα. Στην πραγματικότητα, τα δημοφιλή μέσα μαζικής ενημέρωσης, εκτρέπουν την προσοχή από αυτήν την πτυχή της τρανς ύπαρξης , όταν θα έπρεπε να συμβάλλουν στην ευαισθητοποίηση μας και να μας βοηθούν να οργανώσουμε μια συστηματική αντίσταση σε αυτές τις μορφές βίας. Ίσως αυτός που οδηγεί το αυτοκίνητό του πάνω από την τρανς γυναίκα, το κάνει διότι για αυτόν το να είναι νεκρή, δεν είναι αρκετό. Γιατί; Επειδή θέλει να εξαλείψει κάθε ίχνος της δικής του σχέσης με αυτό το ζωντανό πρόσωπο, εξαφανίζοντας ένα μέρος του εαυτού του και το ζωντανό πρόσωπο ταυτόχρονα. Αλλά και για την εγκαθίδρυση της απόλυτης εξουσίας του, και του ανδρισμού του ως σύμβολο της εξουσίας. Ίσως με αυτό τον τρόπο , ο ίδιος οικοδομεί το φύλο του, σκοτώνοντας την τρανς γυναίκα που δεν τις άξιζε να πεθάνει, για να ζήσει σε ένα κόσμο που τέτοιες γυναίκες δεν υπάρχουν. «Όταν το έγκλημα δεν κατονομάζεται ως έγκλημα μίσους, η αστυνομία στέλνει το ίδιο μήνυμα με τον δολοφόνο». Σε πολλές περιπτώσεις, η αστυνομία βιάστηκε να ανακοινώσει ότι αυτές οι δολοφονίες συγκεκριμένα δεν ερευνούνται ως εγκλήματα μίσους. Πήγα στη Φιλαδέλφεια αυτό το φθινόπωρο, για να ερευνήσω τη δολοφονία της Keisha Jenkins. Η Keisha ήταν 22 ετών και δολοφονήθηκε σε έναν πολύ γνωστό χώρο σεξεργασίας από μια ομάδα ανδρών. Η αστυνομία ανακοίνωσε αμέσως ότι αυτό ήταν μια ληστεία και όχι ένα έγκλημα μίσους, αλλά κατά τη διάρκεια της εβδομάδας στη μακρά έρευνά μου, άκουσα μαρτυρίες από άλλους φτωχούς, μαύρους τρανς εργαζόμενους του σεξ στην περιοχή, που υποδεικνύει κάτι διαφορετικό. Μία γυναίκα μου είπε ότι ο Pedro Redding, ο άνθρωπος που κατηγορείται για τη δολοφονία της Keisha, ήταν επίσης πελάτης.
Είναι δυνατόν να διαχωριστούν αυτές οι δολοφονίες από το πλαίσιο της ζωής των θυμάτων ως μαύρες τρανς γυναίκες;
Δεν είναι δυνατόν να διαχωριστούν οι δολοφονίες από τα εν λόγω πλαίσια. Η αστυνομία είναι με αυτή την έννοια μέρος του προβλήματος, αρνήθηκε να κατονομάσει το έγκλημα, και έτσι αρνείται να ασκήσει δίωξη. Αυτή ήταν και η περίπτωση με την Larry King , στη νότια Καλιφόρνια. Σε περιπτώσεις όπως αυτές, όπως αποδεικνύεται από τον [ψυχαναλυτή με έμφαση στην αρρενωπότητα] Ken Corbett και [queer και trans θεωρητικός] Gayle Salamon-ο δολοφόνος μπορεί να θεωρηθεί ως θύμα, που δέχτηκε «επίθεση» από ένα αστείο ή ένα φλερτ. Στην περίπτωση του δολοφονικού πελάτη, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν η επιθυμία και το μίσος σαν μίγμα συνυπάρχει με ορισμένους πραγματικά τοξικούς τρόπους. Οι ζωές των μαύρων τρανς γυναικών, δεν αναγνωρίζονται να έχουν την ίδια αξία με τις λευκές cisgender γυναίκες, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι ένα αντιρατσιστικό, αντιτρανσφοβικό κίνημα που αντλεί από το φεμινισμό των μαύρων γυναικών του και την δριμεία κριτική του ρατσισμού και της αστυνομικής εξουσίας.
Ο αντιρατσιστικός νόμος, προσδιορίζει διαφορετικά μεμονωμένες εγκληματικές πράξεις, ως μέρος μιας ευρύτερης τάσης των προκαταλήψεων με γνώμονα τη βία κατά των ομάδων των ατόμων με (διαφαινόμενα) κοινά χαρακτηριστικά. Εάν ένα άτομο είναι θύμα ενός εγκλήματος μίσους, οι υπόλοιποι αυτής της ομάδας είναι σε μεγάλο κίνδυνο. Συμφωνείτε με τον ορισμό αυτό; Αισθάνεστε τον αντιρατσιστικό νόμο εγκλημάτων μίσους ως σημαντικό;
Νομίζω ότι ο νόμος για τα εγκλήματα μίσους είναι σημαντικός. Για να λειτουργήσει, πρέπει να είμαστε σε θέση να παρέχουμε αποδείξεις που λειτουργούν σε δικαστήρια, και να γνωρίζουμε ότι ορισμένοι δικαστές και κάποια ακροατήρια δεν αναγνωρίζουν τα στοιχεία που είναι ακριβώς μπροστά τους. Ακόμη κάποιος έχει το καλύτερο δυνατό νομικό επιχείρημα που υποστηρίζεται από αποδεικτικά στοιχεία, πρέπει επίσης να αλλάξει τον τρόπο που οι άνθρωποι ακούν και βλέπουν. Τόσο το οπτικό και όσο και το ακουστικό πεδίο είναι δομημένα έτσι ώστε κάποια εγκλήματα δεν αναγνωρίζονται ως εγκλήματα, πολύ λιγότερο ως εγκλήματα μίσους κατά των μειονοτήτων. Αυτό που επισημαίνω είναι πολύ σημαντικό για τον ομαδικό χαρακτήρα ενός εγκλήματος μίσους. Αν μια τρανς γυναίκα δολοφονείται, είναι ένα σημάδι για άλλες τρανς γυναίκες , πως μπορεί να δολοφονηθούν επίσης. Το ίδιο συμβαίνει με την παρενόχληση, βιασμό ή δολοφονία των butch και τρανς ανδρών ένα πρόβλημα που πολλές ομάδες αντιμετωπίζουν στη Νότια Αφρική. Κάθε φορά που ένα τρανς άτομο σκοτώνεται, το μήνυμα μεταφέρεται σε κάθε τρανς άτομο: Δεν είστε ασφαλείς, αυτό το νεκρό σώμα θα μπορούσε να είναι δικό σας. Έτσι, η δολοφονία λειτουργεί ως ένα βίαιο έγκλημα και ως απειλή ότι πιο βίαια εγκλήματα θα συμβούν. Έτσι, όταν το έγκλημα δεν κατονομάζεται ως έγκλημα μίσους, ή όταν το έγκλημα έχει απορριφθεί, η αστυνομία στέλνει το ίδιο μήνυμα με τον δολοφόνο.
Οι κινήσεις των πολιτικών δικαιωμάτων του 20ου αιώνα φαίνεται να επανεμφανίζονται και πάλι στον 21ο. Εμείς παλεύουμε για σωματική αυτονομία των γυναικών, το κίνημα οι Μαύρες Ζωές Μετράνε είναι ισχυρό, και τα τρανς δικαιώματα έχουν έρθει στο προσκήνιο μετά από δεκαετίες σχετικής έλλειψης ορατότητας. Γιατί νομίζετε ότι οι κινήσεις αυτές αυξάνονται και πάλι;
Επειδή οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι και βλέπουμε πώς οι ταξικές διαφορές εντείνονται, πως οι μελλοντικοί τους ορίζοντές τους κλείνονται, πως δεν υπάρχει καμία προστασία από την αστυνομία (δεν προστατεύονται από την αστυνομία, ούτε προστατεύονται από την αστυνομική βία). Μπορούμε επίσης να δούμε ότι οι μεγάλες δυνάμεις αναχαιτίζουν την υλοποίηση της ισότητας και της αξιοπρέπειας, είναι η δεξιά πτέρυγα επίθεσης στο Planned Parenthood, τη δολοφονία των άοπλων μαύρων ανδρών και γυναικών στους δρόμους από την αστυνομία, οι οποίοι στη συνέχεια απαλλάσσονται, ή την ριζική έλλειψη δημοσιότητας που δόθηκε στις δολοφονίες των τρανς ατόμων. Οι θάνατοι τους δεν είναι άξιοι αναφοράς, οι ζωές τους δεν θεωρούνται άξιες πένθους. Αυτές είναι ζωές που έχουν σημασία, που αξίζουν να ανθίσουν, να ασκήσουν την ελευθερία τους και να έχουν το δικαίωμα της ισότητας ενώπιον του νόμου, οι οποίοι αξίζουν ένα νομικό σύστημα στο οποίο η ισότητα και η ελευθερία είναι πραγματικά ρευστοποιήσιμη. Νομίζω ότι βλέπουμε επίσης την εμφάνιση των ανθρώπων, που αντιλαμβάνονται τη ζωή τους ως επισφαλή κάτω από τις σύγχρονες συνθήκες εργασίας και οι οποίοι κατανοούν ότι τα βασικά δικαιώματα υπονομεύεται ριζικά από την ενίσχυση της στρατιωτικοποιημένης αστυνομικής δύναμη και ενός νεοφιλελεύθερου κράτους , που διασφαλίζει τις αγορές σε βάρος του άνθρωπου. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι ένα αντιρατσιστικό, αντιτρανσφοβικό κίνημα που αντλεί από το φεμινισμό των μαύρων γυναικών και την δριμεία κριτική του ρατσισμού και της αστυνομικής εξουσίας.
Πιστεύετε ότι το τρανς κίνημα περιλαμβάνει θέματα, πέρα από τον επαναπροσδιορισμό φύλου ενός ατόμου, ότι αμφισβητεί τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία της κοινωνικής ταυτότητας και τις δομές εξουσίας του κόσμου μας, και για να είναι κανείς τρανς τούτο έχει να κάνει με την αποδοχή στην φυσική ανθρώπινη διαφορετικότητα σε μεγάλο βαθμό;
Νομίζω ότι οι τρανς άνθρωποι πρέπει να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα. Μερικές φορές νομίζω ότι είμαι κατά πάσα πιθανότητα τρανς, αλλά αυτό πραγματικά δεν αρκεί. Εκείνοι που ταυτίζονται με την κατηγορία είναι οι μόνοι που μπορούνε να πούν πιο αναλυτικά πώς σχετίζονται με την κοινωνική ταυτότητα. Νομίζω ότι το φύλο είναι πολύ περίπλοκο, εμπεριέχει σε πολύ μεγάλο βαθμό την αίσθηση της ταυτότητας, αλλά και την αίσθηση της ελευθερίας, την επιθυμία, και την σχέση με τον δημόσιο και ιδιωτικό χώρο. Μου φαίνεται σαν να είναι ένα αναπόσπαστο στοιχείο, για το ποιοι είμαστε ως κοινωνικά όντα, και ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε την κοινωνική μας ύπαρξη, χωρίς προσφυγή σε συμβάσεις μεταξύ των φύλων και τους κανόνες με κάποιο τρόπο.
Πώς μπορούμε εμείς, ως κοινωνία να κάνουμε έργο για την προστασία των τρανς ατόμων που βρίσκονται σε κίνδυνο, για να αποφευχθεί αυτή η ακραία βία;
Ίσως το ερώτημα είναι, πώς μπορούμε να εργαστούμε μαζί για μια κοινωνία που ξεπερνά την τρανσφοβία της; Η αίσθησή μου είναι, ότι ένα κίνημα που επιδιώκει να πραγματοποιήσει έναν καλύτερο κόσμο για τους τρανς ανθρώπους , θα πρέπει να υποστηρίζεται από όλους μας, ανεξάρτητα από το πώς έχουμε αυτοπροσδιοριστεί. Η προστασία κατά της βίας είναι σημαντική, αλλά το να επαφιόμαστε στην αστυνομία δεν το θεωρώ σοφό. Έτσι, ίσως ένα άλλο είδος δύναμης, η δύναμη της αυτοδιάθεσης, είναι αυτό που πρέπει να ενισχύσουμε έτσι ώστε ένα κίνημα κατά της τρανσφοβίας να συνδέεται με την πάλη κατά του ρατσισμού και της φτώχειας, ενάντια στην ομοφοβία και τον μισογυνισμό, και κατά των ριζικών οικονομικών ανισοτήτων. Η καταπολέμηση της τρανσφοβίας είναι, και πρέπει να είναι, στο επίκεντρο όλων αυτών των αγώνων.
