Σήμερα, 20 Φεβρουαρίου, είναι η παγκόσμια ημέρα Κοινωνικής Δικαιοσύνης, η οποία καθιερώθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2007.
Η κοινωνική δικαιοσύνη φαίνεται να απομακρύνεται όλο και περισσότερο μέσα στο σημερινό πολιτικοοικονομικό σύστημα. Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα είναι ότι, οχτώ άνθρωποι κατέχουν πλούτο που ισοδυναμεί με αυτόν που κατέχουν 3,6 δις των φτωχότερων του κόσμου.
Τα στοιχεία παγκοσμίως δείχνουν το χάσμα να αυξάνεται όλο και περισσότερο και η πρόοδος της κοινωνίας και της τεχνολογίας να απολαμβάνεται μονάχα από μια μικρή μερίδα του πληθυσμού. Όμως η πρόοδος για τους λίγους, δεν είναι πρόοδος για κανέναν.
Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο μας αφηγείται μια μικρή και απλή ιστορία σχετικά με την κοινωνική δικαιοσύνη. Ας τον ακούσουμε!
Στα τέλη του 18ου αιώνα, ο Χουάν Πίο Ακόστα ζούσε στην Ουρουγουάη, κοντά στα σύνορα με τη Βραζιλία.
Η δουλειά του τον έκανε να πηγαινοέρχεται από χωριό σε χωριό, και να διασχίζει ερημιές.
Ταξίδευε σε άμαξα, παρέα με οχτώ επιβάτες της πρώτης, δεύτερης και τρίτης θέσης.
Ο Χουάν Πίο αγόραζε πάντα εισιτήριο τρίτης θέσης, το φτηνότερο.
Ποτέ δεν είχε καταλάβει γιατί υπήρχαν τρεις διαφορετικές τιμές. Όλοι ταξίδευαν με την ίδια άμαξα, τόσο εκείνοι που πλήρωναν περισσότερο όσο και εκείνοι που πλήρωναν λιγότερο, στριμωγμένοι, καταπίνοντας σκόνη και χοροπηδώντας ασταμάτητα.
Ποτέ δεν το είχε καταλάβει, μέχρι που μια κακή χειμωνιάτικη μέρα η άμαξα κόλλησε στη λάσπη. Τότε ο αμαξάς φώναξε:
«Της πρώτης θέσης να μείνουν μέσα!»
«Της δεύτερης θέσης να κατέβουν!»
«Της τρίτης θέσης… να σπρώξουν!»
Εδουάρδο Γκαλεάνο, Οι μέρες αφηγούνται, εκδόσεις Πάπυρος
