(Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε από την Generation 2.0, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό νέων που μάχονται υπέρ των δικαιωμάτων ευαίσθητων κοινωνικά ομάδων ανεξαρτήτως καταγωγής, εθνικότητας, θρησκείας, φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Γνωρίστε την Generation 2.0 εδώ.)
Αυτήν την εβδομάδα συζητείται το σχέδιο νόμου «Συμπληρωματικά μέτρα εφαρμογής του Κανονισμού (EE, EΥPATOM) 1141/2014 περί ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων και ιδρυμάτων, μέτρα επιτάχυνσης του κυβερνητικού έργου αρμοδιότητας Υπουργείου Εσωτερικών και άλλες διατάξεις».
Την κατάθεση του συγκεκριμένου σχεδίου την περιμέναμε ήδη αρκετό καιρό, καθώς διευθετεί επιτέλους τα διοικητικά ζητήματα που έχουν προκύψει σε σχέση με τη διεύθυνση ιθαγένειας.
Στις 21/2/2017 όμως, κατατέθηκε η τροπολογία για καταβολή αποζημιώσεων σε φυσικά και νομικά πρόσωπα του Δημοτικού Διαμερίσματος Μόριας του Δήμου Λέσβου, για ζημιές που υπέστησαν οι περιουσίες τους «από πράξεις προσφύγων ή μεταναστών» κατά το έτος 2015. Συγκεκριμένα, λέγεται πως επιλέγεται η Λέσβος, διότι δέχτηκε το 56% των εισροών, ενώ στην έκθεση του λογιστηρίου του κράτους, φαίνεται πως το ποσό αυτό ανέρχεται στις 170.000€.
Όλα καλά μέχρι εδώ.
Αυτά τα 170.000€, όμως, θα χρηματοδοτηθούν -όπως ρητά αναφέρει η αιτιολογική έκθεση- από τα «εισπραττόμενα έσοδα από τα παράβολα για τη χορήγηση και την ανανέωση των αδειών διαμονής υπηκόων τρίτων χωρών»!
Ο νόμος (4018/2011) προβλέπει ότι τα έσοδα από τα παράβολα για τις άδειες διαμονής κατανέμονται για υλικοτεχνικό εξοπλισμό, λειτουργικά έξοδα, καθώς και για δράσεις κοινωνικής ένταξης μεταναστών. Ωστόσο, ήδη από τη ψήφιση του 4332/2015 έχει αρχίσει να αναπτύσσεται η λογική της χρηματοδότησης του προσφυγικού από τα παράβολα αδειών διαμονής. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι «οι εν λόγω πιστώσεις μπορούν να διατίθενται για την αντιμετώπιση κάθε δαπάνης απαραίτητης για την προσωρινή στέγαση, τη σίτιση, την κάλυψη αναγκών άμεσης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την εξασφάλιση ειδών πρώτης ανάγκης, καθώς και τη μεταφορά των ανωτέρω πολιτών από μία περιοχή σε άλλη εντός της Ελληνικής Επικράτειας». Ωστόσο, στην προκειμένη δε μιλάμε για χρηματοδότηση στέγασης, σίτισης κτλ, αλλά για την αποζημίωση του τοπικού πληθυσμού.
Καθίσταται σαφές μέχρι αυτό το σημείο πως προκύπτει μια πρακτική επιβάρυνση: ενώ τα παράβολα από 150 έως ακόμη και 900 ευρώ που πληρώνουν οι πολίτες τρίτων χωρών (πέραν των φόρων που καταβάλουν όπως οι υπόλοιποι πολίτες ), θα μπορούσαν να διατίθενται για την ενίσχυση των υπηρεσιών που επεξεργάζονται τις αιτήσεις τους, με αυτή την απόφαση χρηματοδοτούν μια άσχετη υπηρεσία του κράτους. Με τον τρόπο αυτό, διαιωνίζονται όσα προβλήματα υπάρχουν στις διευθύνσεις αλλοδαπών και μετανάστευσης, αντί να επιλυθούν με στελέχωση, εξοπλισμό, κτλ.
Εκτός αυτού, στη συνέχεια της αιτιολογικής έκθεσης διαβάζουμε ότι η επιλογή αυτή γίνεται στα πλαίσια της αλληλεγγύης των κοινωνικών ομάδων, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει στην αποκατάσταση αδικιών και τη διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης!
Αναρωτιόμαστε ποια αδικία αποκαθίσταται και ποια τελικά είναι αυτή που δημιουργείται.
Πρακτικά, αυτό που λέει το εδάφιο είναι ότι οι μετανάστες κι οι μετανάστριες που μένουν χρόνια εδώ και πληρώνουν παράβολα στη σειρά επειδή -ενδεχομένως- η πολιτογράφησή τους κάνει μια δεκαετία να περατωθεί, είναι αυτοί που οφείλουν να αποκαταστήσουν την αδικία, και όχι οι κρατικοί μηχανισμοί που δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν αξιοπρεπείς συνθήκες υποδοχής στα νησιά. Και φυσικά, η κοινωνική ειρήνη θα διασφαλιστεί μόνο αν πληρώσουν οι -πάσης φύσεως- επί μακρόν διαμένοντες πολίτες τρίτων χωρών.
