Πριν από μερικά χρόνια ένα Νόμπελ Ειρήνης δόθηκε στην Ευρώπη. Γιατί; Μια ήπειρος ταλαιπωρημένη από 2 παγκόσμιους πολέμους, μετά από πολλές απώλειες (ανθρώπων και ιστορικού χρόνου εξέλιξης) υιοθέτησε τις συνθήκες της Γενεύης, για να εγγυηθεί ένα καλύτερο μέλλον, έναν πιο σταθερό ιστορικό χρόνο για να στηρίξει αντί της καταστροφής τη γνώση, την επιστήμη και εν γένει την εξέλιξη. Προσωπικά δεν θεωρώ ιδιαίτερα αξιόπιστα τα βραβεία Νόμπελ. Δεν μπορώ όμως παρά να λάβω υπόψη μου ότι για πολλούς και πολλές είναι μια μεγάλη αναφορά και ούτε και μπορώ να θεωρήσω πώς όλοι όσοι πήραν ένα τέτοιο βραβείο Νόμπελ είναι αυτό που λέμε «για τα μπάζα». Το ερώτημα όμως είναι αν η Ευρώπη, με τον τρόπο που σήμερα ασκεί τις πολιτικές της προς τους ανθρώπους που αιτούνται άσυλο, «είναι για τα μπάζα».

Η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει ένα ακόμα κείμενο για τη μετανάστευση και την προσφυγιά και δίνει την απάντηση χωρίς ίσως να το καταλαβαίνει: ναι, αυτή η πολιτική της άρνησης των χωρών της ΕΕ να αντιμετωπίσουν – όπως οφείλουν από τις συνθήκες που τις δεσμεύουν – το κύμα των ανθρώπων που αιτούνται άσυλο στην Ευρώπη, είναι «για τα μπάζα».

Γιατί;

Γιατί αυτές οι πολιτικές, της δίνουν τη δυνατότητα σε μια ενωμένη Ευρώπη που προτάσσει την αλληλεγγύη και τα ανθρώπινα δικαιώματα να μπορεί να αναπαραστήσει την Ελλάδα ως «μαντρόσκυλο».

Γιατί, καθώς όλοι σχεδόν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι συστηματικά τον τελευταίο χρόνο απευθύνονται στους αιτούντες άσυλο χρησιμοποιώντας τον όρο παράτυποι μετανάστες, της δίνουν πάτημα να τσουβαλιάσει όλον τον εισερχόμενο πληθυσμό. Και γιατί είναι αυτό κακό; Το λιγότερο για γλωσσικούς λόγους ή λόγους ακρίβειας. Κυρίως γιατί είναι τόσο διαφορετικός ο τρόπος που θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν οι αιτούντες άσυλο και όσοι στη συνέχεια θα αποκτήσουν καθεστώς διεθνούς προστασίας, που δεν συμφέρει να το αναφέρουν.

Γιατί αυτές οι πολιτικές την κάνουν να πιστεύει ότι με τα κεφάλαια των ευρωπαίων πολιτών ελέγχονται τα σύνορα, τη στιγμή που ακόμα και η τελευταία κατάπτυστη κοινή δήλωση της ΕΕ με την Τουρκία κατάφερε απλά να περιορίσει τους εισερχόμενους επί ελληνικού εδάφους, αυξάνοντας τις δύσκολες και ακριβότερες αποστολές των διακινητών και ανεβάζοντας ποσοστιαία το δείκτη των ανθρώπων που χάθηκαν στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο.

…

Βεβαίως, κα Τριανταφύλλου, μέρος της λύσης είναι να κλείσουν τα στρατόπεδα τύπου Μόριας και να υπάρξουν σοβαρά κέντρα υποδοχής, με ανθρώπινες συνθήκες και δυνατότητες υποβολής αιτημάτων ασύλου σε όσους/ες ήρθαν να ζητήσουν διεθνή προστασία. Μέρος της λύσης δεν είναι να περνά γραμμή η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου διαδίδοντας ότι «δεν δίνουμε άσυλο σε Αφγανούς», όταν υπάρχει πόλεμος στη χώρα του Ρουμί εδώ και τόσα χρόνια, με τις ευλογίες ΗΠΑ-ΕΕ και δυνάμεων του ΝΑΤΟ και με συμμετοχή της χώρας μας. Σαφώς μέρος της λύσης δεν είναι να έχουμε τις δυνάμεις της FRONTEX να αλωνίζουν στο Αιγαίο και να επαναπροωθούν στην “ασφαλή” Τουρκία τα καρυδότσουφλα που είναι ασφυκτικά γεμάτα ελπίδα και απελπισία ταυτόχρονα. Ούτε μέρος της λύσης είναι να μην ενημερώνουμε τους ανθρώπους για τις επιλογές που έχουν, όταν τους πρωτοϋποδεχόμαστε στα νησιά, με την αιτιολογία ότι «αν ξέρουν, θα ξεσπάσουν εξεγέρσεις».

Μέρος της λύσης είναι η ένταξη, αλλά για τι είδους ένταξη ακριβώς μιλάτε; Οφείλουμε να σκεφτούμε την ένταξη εγκαταλείποντας κάθε κρυφό πόθο αφομοίωσης. Να χτίσουμε τζαμιά και χώρους θρησκευτικής λατρείας, να μη δυσανασχετούμε στα λεωφορεία όταν ακούμε αραβικά, να μην αποκλείουμε ενοικιαστές επειδή είναι αλλοδαποί, να δώσουμε κίνητρα να ασχοληθούν με τα χωράφια, κίνητρα και όχι μαύρη εργασία, μισθούς πείνας και κακομεταχείριση.

Μέρος της λύσης είναι η πρόσβαση στο δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης. Δεν αποφασίσαμε (τουλάχιστον ακόμα) να αυτονομηθούμε από την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν ο στόχος είναι να αντιμετωπίσουμε τη βία, φαίνεται εκ του αποτελέσματος ουτοπικό να θεωρούμε ότι μπορούμε να «φιλτράρουμε» τη διέλευση των συνόρων μας με τις χώρες της ΕΕ. Αυτό τουλάχιστον διδάσκουν οι τρομοκρατικές επιθέσεις που δεν ελέγχονται, ακόμα και από κράτη όπως η Γαλλία και η Γερμανία, παρά τα αυξανόμενα μέτρα ασφαλείας.

Μέρος της λύσης είναι να πάνε κάποιοι εστέτ τύποι που πληκτρολογούν κριτικές αφ’ υψηλού να μείνουν για ένα ικανό διάστημα σε χώρες όπως το Μπαγκλαντές, η Ναμίμπια, η Μπουρκίνα Φάσο και τόσες άλλες, εγκαταλείποντας για λίγο τις ανέσεις των αποικιοκρατικών χωρών της Δύσης και προσπαθώντας να αντιληφθούν τι είναι αυτό που κάνει τόσους ανθρώπους να αφήσουν οικογένειες και πατρίδα και να αναζητήσουν την τύχη τους εκεί που τους φέρονται σαν να είναι σκουπίδια.

Μέρος της λύσης, κα Τριανταφύλλου, είναι να αναζητήσουμε «κουρασμένοι δυτικοί και ταλαιπωρημένοι μετακινούμενοι πληθυσμοί» τους λόγους που έχουμε χάσει τον ενθουσιασμό μας, που τίποτα πια δεν μας κάνει κέφι ή δεν μας δίνει κίνητρα να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε. Ίσως τότε αντιληφθούμε καλύτερα την αποτυχία αυτού του συστήματος που επενδύει στον πόλεμο και την καταστροφή, στα χρηματιστήρια και τις αγορές αντί να επενδύει στο μέλλον, τη δημιουργία και την απελευθέρωση. Κανένας εστέτ δεν θα μείνει απρόσβλητος από την έλλειψη νοήματος πολύ απλά γιατί είμαστε πλέον όλοι διασυνδεμένοι. Ο πολιτισμός του μέλλοντος ή θα είναι παγκόσμιος και ανθρωποκεντρικός ή δεν θα υπάρξει.

Εγώ παλεύω για το πρώτο. Welcome and join me.