Αυτή είναι η επιλογή που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργος ως τίτλος διότι η πρώτη έννοια δεν είναι κάτι που κυκλοφορεί ευρέως στην συνείδηση του κοινού και η δεύτερη έννοια είναι μάλλον τρομακτική. Αλλά αυτή είναι η επιλογή που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα.

Ο σημερινός κόσμος δεν είναι βιώσιμος και επιβάλλεται με τη βία. Αυτό το πρόβλημα του «στρουθοκαμηλισμού» για το οποίο τα μέσα ενημέρωσης δεν μιλάνε και προτιμούν να αγνοούν, αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε τους πόρους του πλανήτη με τον τρόπο που το κάνουμε ως είδος. Δεν θα λειτουργήσει. Θα χρειαζόμασταν 5 ακόμα πλανήτες σαν τη Γη ώστε να φέρουμε όλους τους κατοίκους του πλανήτη στο ίδιο επίπεδο κατανάλωσης με τους πλουσιότερους του κόσμου.

Οι οικονομολόγοι, οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί, και στην πραγματικότητα όποιος το σκεφτεί έστω και λίγο το καταλαβαίνει. Ωστόσο ο κόσμος συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο.

Αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία συνεχίζουν με τις ίδιες πολιτικές που προωθούν την κατανάλωση και επειδή το χρήμα έχει εγκατασταθεί ως η πιο σημαντική αξία στην κοινωνία, η συσσώρευση του χρήματος είναι το πιο σημαντικό πράγμα που αναλαμβάνουν να κάνουν οι άνθρωποι. Σε αυτό το διεστραμμένο σύστημα όπου το χρήμα είναι πιο σημαντικό από την ανθρώπινη ζωή, μερικοί άνθρωποι μετατρέπονται σε αντικείμενα από άλλους ανθρώπους. Αντικείμενα που βρίσκονται εκεί για να υπηρετούν τους στόχους των τελευταίων για να βγάζουν χρήματα.

Προκειμένου να διατηρηθεί αυτή η κλίμακα αξιών και αυτή η αντικειμενοποίηση των ανθρώπων, η βία χρησιμοποιείται ως εργαλείο. Από τις πιο ήπιες μορφές της ψυχολογικής και οικονομικής βίας μέχρι την πιο απροκάλυπτη, σωματική βία. Και η βία με τη μία ή την άλλη μορφή βιώνεται από το σύνολο του πληθυσμού του κόσμου κάθε μέρα.

Ακατανόητες στατιστικές όπως το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα, δείχνουν την οικονομική βία. Δεκάδες εν εξελίξει ένοπλες συγκρούσεις και ετήσιοι θάνατοι που αριθμούνται σε εκατοντάδες χιλιάδες δείχνουν την πιο τρομακτική σωματική βία, για να μην αναφέρουμε τις δεκάδες χιλιάδες των ανθρώπων που σκοτώνονται στις ΗΠΑ εξαιτίας της ένοπλης βίας.

Η διάκριση που εκφράζεται ως ξενοφοβία, θρησκευτική μισαλλοδοξία, ρατσισμό, σεξισμό, διάκριση λόγω ηλικίας και εις βάρος ατόμων λόγω διαφορών όπως σωματικές ικανότητες, σεξουαλικό προσανατολισμό και ταυτότητας φύλου, κλπ. δείχνουν την ψυχολογική βία που σχεδόν όλοι πάνω στον πλανήτη βιώνουν, όλοι εκτός από τον Ντόναλντ Τραμπ όπως φαίνεται.

Είναι αυτός πραγματικά ο κόσμος που θέλουμε να ζούμε; Είναι αυτή η πραγματικά μέγιστη έκφραση της ανθρώπινης νοημοσύνης; Θεραπεύσαμε αμέτρητες ασθένειες μόνο και μόνο για να αφανιστούμε από πολέμους, πυρηνικές βόμβες και πυρηνικούς σταθμούς που θα μπορούσαν να τεθούν εκτός ελέγχου; Σίγουρα όχι!

Αν ξεκινούσαμε και πάλι με ένα καθαρό κομμάτι χαρτί και λέγαμε «ας σχεδιάσουμε ένα νέο σύστημα», πώς θα έμοιαζε;

Αυτό είναι το ερώτημα που αξίζει την προσοχή μας σήμερα, γιατί αυτό είναι το σχέδιο που χρειάζεται για να μας καθοδηγήσει μακριά από τη λήθη. Αυτό το σχέδιο είναι το Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος.

Η έννοια εμφανίζεται με το όνομα «Ουτοπία» που της δόθηκε από τον Τόμας Μορ στο ομώνυμο βιβλίο του 1516 αλλά πρόσφατα η έννοια εκσυγχρονίστηκε και μετονομάστηκε στο Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος από τον Σίλο, τον Αργεντίνο συγγραφέα και ακτιβιστή της μη βίας, ο οποίος απεβίωσε το 2010.

Στο δοκίμιο του 1993 «το Ανθρωπιστικό Έγγραφο», ο Σίλο περιγράφει κάποια χαρακτηριστικά αυτού του ουτοπικού οράματος που προωθεί:

«Οι ανθρωπιστές είναι διεθνιστές που επιθυμούν ένα Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος. Ενώ κατανοούν τον κόσμο στον οποίον ζουν ως ένα ενιαίο σύνολο, δρουν στο άμεσο περιβάλλον τους. Οι ανθρωπιστές επιθυμούν όχι έναν ομοιόμορφο κόσμο αλλά έναν κόσμο πολύμορφο: πολύμορφο στις εθνικότητες, τις γλώσσες και τα έθιμα, πολύμορφο στην τοπική και περιφερειακή αυτονομία, πολύμορφο στις ιδέες και τις επιθυμίες, πολύμορφο στα πιστεύω, είτε στον αθεϊσμό είτε στην θρησκευτικότητα, πολύμορφο στην εργασία και στην δημιουργικότητα.

Οι ανθρωπιστές δεν θέλουν αφέντες, δεν έχουν καμία συμπάθεια στα πρόσωπα εξουσίας ή στα αφεντικά. Ούτε αισθάνονται εκπρόσωποι ή αφεντικά κανενός. Οι ανθρωπιστές δεν θέλουν ούτε ένα συγκεντρωτικό κράτος ούτε ένα παρακράτος στη θέση του. Δεν θέλουν ένοπλες συμμορίες ούτε ένα αστυνομικό κράτος στη θέση τους».

Θα πρέπει επίσης να είναι ένας κόσμος στον οποίο οι συγκρούσεις θα επιλύονται χωρίς προσφυγή σε οποιαδήποτε μορφή βίας προκειμένου να επιτευχθούν αποτελέσματα. Σαφώς θα υπάρχουν πάντα συγκρούσεις, αλλά δεν χρειάζεται να επιλύονται με τη βία. Αυτή είναι η κατεύθυνση στην οποία μας οδηγεί η ανθρώπινη εξέλιξη.

Τι θα βάλουμε λοιπόν στη λίστα με τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο καλύτερος κόσμος για όλους τους ανθρώπους;

Ευτυχώς δεν χρειάζεται να ξεκινήσουμε από ένα άδειο κομμάτι χαρτί, διότι έχει γίνει ήδη δουλειά και συνοψίζεται σε ένα εξαιρετικό νέο βιβλίο από έναν άλλο Αργεντίνο συγγραφέα, τον Guillermo Sullings, «Crossroads and Future of the Human Being: the steps towards the Universal Human Nation» (Σταυροδρόμια και Μέλλον του Ανθρώπινο Όντος: τα βήματα προς ένα Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος) και καθώς έχει γραφτεί στα ισπανικά μεταφράζεται τώρα στα αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά και ελληνικά. Γνωρίζω ότι αυτό το βιβλίο είναι εξαιρετικό, γιατί το μεταφράζω στα αγγλικά!

Δεν είναι ένα πλήρες έργο, διότι το βιβλίο που θα περιέχει όλα τα βήματα για τη δημιουργία του Παγκόσμιου Ανθρώπινου Έθνους θα ήταν τεράστιο, αλλά είναι ένα σημείο εκκίνησης για συζητήσεις και περιέχει κεφάλαια πάνω στα θέματα:

α) Αφοπλισμός, β) Το μέλλον των Ηνωμένων Εθνών, γ) Παγκόσμια Ανάπτυξη, δ) το Διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, ε) Ελεύθερη Μετακίνηση των ανθρώπων, στ) Σταματώντας την οικολογική καταστροφή, ζ) Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η) Ανθρώπινα Δικαιώματα, θ) Πραγματική Δημοκρατία, ι) Μικτή Οικονομία και κ) Πολιτιστικά Παραδείγματα.

Ο Sullings προτείνει τα κοινωνικά κινήματα και οι οργανώσεις που εργάζονται σε όλα αυτά τα πεδία και άλλα που δεν περιλαμβάνονται ονομαστικά, θα πρέπει να εργαστούν μαζί για να καθορίσουν μία φωτεινή και λαμπερή εικόνα. Μία μυστικιστική δύναμη με μια δύναμη μεγαλύτερη από τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό. Έναν διεθνισμό, μία αγάπη για την ανθρωπότητα και την ανθρώπινη εξέλιξη, μια πνευματική αφύπνιση που θέτει τα ανθρώπινα όντα ως κεντρική αξία.

Στο πλαίσιο αυτό, το Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος είναι μία εικόνα με μια απίστευτη δύναμη που πρέπει να εισάγουμε στη συνείδηση κάθε ανθρώπου, από τους νεότερους, ειδικά τους νεότερους, μέχρι τους μεγαλύτερους στην κοινωνία. Ακριβώς όπως η περιβαλλοντική συνείδηση εισάχθηκε στις νεότερες γενιές σε κάποια μέρη του κόσμου σε μια διαδικασία που ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια.

Χρειαζόμαστε μία εικόνα που να δημιουργεί μία διαδικασία που θα αναπτύξει πολιτικές που θα λαμβάνουν υπόψη την ανθρώπινη ευημερία για τις επόμενες 10.000 γενιές, όχι μόνο για τα επόμενα 4 ή 5 χρόνια της θητείας του πολιτικού. Και δεν έχουμε ωστόσο 40 χρόνια για να σχεδιάσουμε και να εφαρμόσουμε αυτό το νέο σχέδιο.

Από τις σκοτεινότερες μέρες του Ψυχρού Πολέμου έχει να βρεθεί ο άνθρωπος τόσο κοντά στην πυρηνική λήθη. Πόλεμοι δι’ αντιπροσώπου μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, οικονομικές κρίσεις και αύξηση της μισαλλοδοξίας και τις ξενοφοβίας σε όλη την Ευρώπη φέρνουν στη μνήμη τις πιο σκοτεινές στιγμές τις δεκαετίας του ’30, πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και οδεύουμε προς μία επανάληψη, αν δεν το σταματήσουμε τώρα.

Η διαφορά με το ’30 όμως είναι ότι σήμερα οι πυρηνικές υπερδυνάμεις έχουν τη δύναμη να εξαλείψουν όλες τις μορφές ζωής πάνω στον πλανήτη και αυτό μπορεί να συμβεί είτε από ατύχημα είτε με σχεδιασμό.

Το 2017 θα μπορούσε να είναι μια εξαιρετική χρονιά για να ξεκινήσουμε να εργαζόμαστε με όλες τις οργανώσεις με συνάφεια με τα ιδανικά ενός Παγκόσμιου Ανθρώπινου Έθνους και να δημιουργήσουμε μαζί την κατευθυντήρια εικόνα που θα μας οδηγήσει προς τα μπροστά και θα μας δώσει τη δύναμη του σκοπού που χρειαζόμαστε για το πραγματοποιήσουμε και να συγκλίνουμε σε όλη την ένδοξη διαφορετικότητά μας.

Σίγουρα η Pressenza και όλοι οι άλλοι ανθρωπιστές θα είναι στην εμπροσθοφυλακή όλων αυτών των προσπαθειών!