… Αν και η ομοιοκαταληξία δεν… «δένει» ιδιαίτερα με το γνωστό σε όλους σύνθημα, είναι καιρός να μάθουμε γι’αυτήν την τραγική ιστορία ….
Της Irene Halford
Έχουν περάσει 40 χρόνια από την πρώτη τρομοκρατική επίθεση σε επιβατικό αεροπλάνο, και να που ακόμα και σήμερα κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει, και πόσο μάλλον να θυμάται τα 73 άτομα που έχασαν τη ζωή τους στην πτήση της Cubana από τα Μπαρμπάντος στην Τζαμάικα. Σε έναν κόσμο όπου η πληροφορία διαδίδεται με το πάτημα ενός κουμπιού, η ανεπαρκής κάλυψη των όσων συνέβησαν σε εκείνη τη μοιραία πτήση θέτει ορισμένα ενδιαφέροντα και ανησυχητικά ερωτηματικά. Όταν το 1976 οι αναφορές στα Δυτικά μέσα ενημέρωσης σχετικά με το γεγονός υπήρξαν ελάχιστες, αυτό είχε να κάνει με το ότι τα θύματα σε αυτήν την πτήση ήταν από την Κούβα, την Γουιάνα και τη Βόρεια Κορέα: ήταν δηλαδή «οι εχθροί», και ως εκ τούτου, άτομα που δεν είχαν «χώρο» στις ειδήσεις και δεν άξιζαν συμπάθειας. Επιπλέον, όπως συμβαίνει με όλους τους «εχθρούς», η πορεία των πραγμάτων έδειξε ότι δεν υπάρχει όριο στο τι θα πρέπει αυτοί «οι άλλοι» να υπομείνουν κι επομένως οτιδήποτε κι αν τους συμβεί είναι ως εκ των πραγμάτων δικαιολογημένο και, μακροπρόθεσμα, φυσιολογικό.
Σαράντα χρόνια μετά, υποτίθεται ότι έχουμε έχουμε αφήσει πίσω μας τέτοιες απόψεις. Κι όμως, όσο κι αν ακούγεται ειρωνικό, ως θύμα φαίνεται να παρουσιάζεται η πλευρά που χρησιμοποίησε το ίδιο ακριβώς modus operandi ως πολεμική τακτική.
Λέγεται πως ο Orlando Bosch* ξεστόμισε την ακόλουθη φράση, όταν έμαθε για την ανατίναξη του αεροσκάφους το απόγευμα της 6ης Οκτωβρίου του 1976: «Όλα τα αεροπλάνα του Φ. Κάστρο είναι πολεμικά αεροσκάφη».
Αντίστοιχες εκφράσεις τρομοκρατούν τον σημερινό κόσμο όταν εκφέρονται από άτομα όπως ο νεκρός πλέον Οσάμα Μπιν Λάντεν ή από ομάδες όπως ο ISIS αλλά δεν έχουμε ιδέα ποιοι υπήρξαν οι πρωτοπόροι του εν λόγω τρόπου σκέψης. Είναι μια συνήθης απάντηση που, όταν συσχετίζεται με ονόματα όπως ο Καντάφι ή ο Αραφάτ, όλοι θα φέρουν στο νου τους κάποιο μακελειό στον αέρα, ενώ αντίθετα, εάν κάποιος αναφέρει το όνομα Bosch, το πρώτο πράγμα που μπορεί να μας έρθει στο μυαλό είναι η γνωστή μάρκα οικιακών συσκευών …
Είναι παράδοξο το γεγονός ότι κατά την 40ή επέτειο από το τραγικό γεγονός, τα μέλη των οικογενειών των θυμάτων από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου εξετάζουν να κινηθούν νομικά κατά της Σαουδικής Αραβίας με βάση το νόμο με τίτλο «Δικαιοσύνη κατά των υποστηρικτών της τρομοκρατίας» (Justice Against Sponsors of Terrorism Act, ή JASTA).
Οι συγγενείς των ξεχασμένων θυμάτων της πτήσης 455 της Cubana θα πρέπει να αναρωτιούνται αν μπορούν να ακολουθήσουν κι αυτοί το ίδιο παράδειγμα εναντίον της κυβέρνησης των ΗΠΑ και της Βενεζουέλας. Κι αυτό δεν έχει μόνο να κάνει με την άμεση συμμετοχή των μελών της CIA και της Disip (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών της Βενεζουέλας) στο τραγικό γεγονός, όσο με τη δημοσιοποίηση εσωτερικών σημειωμάτων που δείχνουν ότι τα δύο κράτη γνώριζαν από πριν τι επρόκειτο να συμβεί – και μάλιστα σε επίπεδο υψηλόβαθμων στελεχών.
Έκθεση του FBI, που δημοσιοποιήθηκε κατόπιν άρσης απορρήτου, και στην οποία αναφέρονται τα εξής: «αξιόπιστη πηγή μας βεβαιώνει (…) ότι ο βομβαρδισμός της Cubana Airlines DC-8 είχε προγραμματιστεί, εν μέρει, στο Καράκας, στη Βενεζουέλα, σε δύο συναντήσεις στις οποίες συμμετείχαν οι Morales Navarrete, Luis Posada Carriles και Frank Castro.
Αν και η απόδοση δικαιοσύνης για τις οικογένειες των θυμάτων είναι πέρα από τις δυνατότητές μας, καταδικάζουμε τη δολοφονία των αθώων ανθρώπων, και προσπαθούμε να ρίξουμε φως σε αυτό το σκοτεινό και μακρινό γεγονός που έλαβε χώρα πριν από 40 χρόνια και που έμελε να αποτελέσει το βίαιο και αιματηρό προηγούμενο για πολλά αντίστοιχα χτυπήματα σήμερα.
*Orlando Bosch: Κουβανός εξόριστος, πρώην πράκτορας της CIA, και επικεφαλής συντονισμένων ενεργειών κατά του Φ. Κάστρο. Κατηγορήθηκε για συμμετοχή στην επιχείρηση Condor και σε αρκετές τρομοκρατικές επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένης της βομβιστικής επίθεσης κατά του κουβανικού επιβατικού αεροσκάφος, στις 6 Οκτωβρίου 1976, στην οποία σκοτώθηκαν όλοι οι 73 επιβαίνοντες.
(Πηγή: Wikipedia)
Mετάφραση από τα αγγλικά: Όλγα Λιακάκη
