Σε κάθε σύγκρουση είναι πάντα καλό να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι κακοί, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που εκμεταλλεύονται ή κακοποιούν ή είναι βίαιοι προς τους άλλους.

Στο Χόλιγουντ είναι επί το πλείστον εύκολο. Οι καλοί έχουν αμερικανική προφορά και οι κακοί έχουν προφορά από ξένες χώρες. [Παρόλα αυτά στο κοινό που δεν είναι από τις ΗΠΑ δεν είναι και τόσο σαφές ότι οι Αμερικάνοι είναι οι καλοί.]

Στην Ιστορία επίσης ήταν εύκολο. Ήταν πάντα ο Βασιλιάς ή η αριστοκρατία. Στην εποχή της αποικιοκρατίας ήταν οι λευκοί Ευρωπαίοι. Και στις ΗΠΑ και τη Νότια Αφρική ήταν οι νόμοι διαχωρισμού των λευκών που παραβίαζαν τον πληθυσμό των μαύρων. Σε άλλο παράδειγμα οι κακοί ήταν (και είναι ακόμη σε πολλά μέρη) οι στρατιωτικοί δικτάτορες κλπ.

Έτσι όταν διαμαρτυρόμασταν, εμείς οι καταπιεζόμενοι, πάντα ξέραμε που να πάμε για να διαμαρτυρηθούμε: στο παλάτι, στο κοινοβούλιο και ούτω καθεξής. Μπορούσαμε και πάλι να αναγνωρίσουμε τους κακούς γιατί είχαν διαφορετική εμφάνιση. Υπήρχε πάντα ένας τρόπος να ξεχωρίσεις του κακούς από τους καλούς.

Αυτό δεν ισχύει πλέον, ιδιαίτερα στις πιο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες.

Σήμερα οι κακοί είναι οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί, οι μεγιστάνες των μέσων ενημέρωσης, οι στρατιωτικοί διοικητές και οι έμποροι όπλων και δεν έχουν ούτε μια κεντρική γεωγραφική θέση ούτε μια χαρακτηριστική φυσική ταυτότητα.

Λόγω της εξελίξεις στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Δύση η εξουσία δεν ελέγχεται εξ ολοκλήρου από χοντρούς, λευκούς, μεσήλικες, ετερόφυλους άντρες όπως γινόταν κάποτε. Οι σημερινοί κακοί μπορεί να είναι μαύροι (Μπάρακ Ομπάμα, Πρόεδρος των ΗΠΑ), γυναίκες (Κριστίν Λαγκάρντ, Διευθύνων Σύμβουλος του ΔΝΤ), άτομα με ειδικές ανάγκες (Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας) ή ομοφυλόφιλοι (Αντόνιο Σιμόες, Διευθύνων Σύμβουλος της τράπεζας HSBC).

Τα χαρακτηριστικά ενός κακού γίνονται πιο θολά με το πέρασμα των χρόνων.

Είναι περίεργο λοιπόν πως ένα κοινωνικό κίνημα είναι δύσκολο να βρει ένα σκοπό για τον οποίο να συσπειρωθεί, όταν είναι τόσο δύσκολο να αναγνωριστούν ποιοι είναι;

Επιπλέον οι κακοί ελέγχουν το κατεξοχήν εργαλείο χειραγώγησης του κοινού. Ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Έτσι μας παρέχουν σαπουνόπερες, διασημότητες, ποδόσφαιρο και οτιδήποτε άλλο που μπορεί να αποσπάσει την προσοχή του πληθυσμού από τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου. Ελέγχουν επίσης την οικονομία έτσι ώστε η συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου πληθυσμού της γης να βρίσκεται πολύ χρεωμένος. Δημιουργούν πολέμους για να μας κρατήσουν φοβισμένους από τους  μετανάστες, από τους μετανάστες που φτάνουν στη δύση, δουλεύουν με χαμηλούς μισθούς και δημιουργούν καθοδική πίεση στους μισθούς.

Και συστηματικά παίρνουν τον πλούτο από τον εργαζόμενο πληθυσμό και τον φιλτράρουν στους ήδη εξαιρετικά πλούσιους και στους offshore τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Η βιομηχανία μας παρέχει λαμπερά, αστραφτερά νέα τηλέφωνα, υπολογιστές, αυτοκίνητα, ρούχα κλπ., κλπ. που πρέπει να αντικαθίστανται κάθε χρόνο και οι τιμές τους είναι τέτοιες ώστε μόνο με πιστωτικές κάρτες ή δάνεια να μπορεί κάποιος να τα αγοράσει.

Και μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση σε αυτό το σύστημα. Είναι κάπως αδύνατο να δημιουργηθεί οποιαδήποτε εναλλακτική, παρότι τα πανεπιστήμια είναι γεμάτα από ακαδημαϊκά προικισμένους ανθρώπους που θα μπορούσαν να επιλύσουν όλες αυτές τις δυσκολίες. Και για εκείνους που πραγματικά δεν μπορούν αντιμετωπίσουν τον σημερινό κόσμο, η φαρμακοβιομηχανία μπορεί να σου παρέχει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή έτσι ώστε το έντονο άγχος και η υπερβολική ευτυχία να μετατραπούν στην απλή δυνατότητα του να υπάρχεις χωρίς περίπλοκα συναισθήματα που μπορεί στην πραγματικότητα να σε κινήσουν να κάνεις κάτι για αυτήν την κατάσταση που βρίσκεσαι.

Εάν θέλουμε πραγματικά να δημιουργήσουμε το Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος, ένα κόσμο με ίσα δικαιώματα, ευθύνες και ευκαιρίες για όλους τους ανθρώπους του πλανήτη, ανεξάρτητα με το γεωγραφικό και ιστορικό ατύχημα τη στιγμή της γέννησής τους, τότε θα πρέπει να κατανοήσουμε το πρόβλημα στην βαθιά του ρίζα και η βαθιά του ρίζα είναι ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι η κεντρική αξία της κοινωνίας. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ιερή.

Κάθε προσπάθεια να δημιουργήσουμε μια νέα παγκόσμια τάξη θα πρέπει να ξεκινάει με ένα νέο σύνολο κατευθυντήριων αρχών και αξιών και οι αξίες αυτές πρέπει να ξεκινάνε με το γεγονός ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και ότι ζούμε σε έναν πλανήτη που είναι ιερός, σε ένα περίπλοκο οικοσύστημα με άλλες μορφές ζωής που είναι επίσης ιερές.

Πρέπει να ξεκινήσουμε με μια αρχή ότι κανένας άνθρωπος δεν καταναλώνει περισσότερο απ’ ό,τι μπορεί να ανακυκλωθεί, επειδή το Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος δεν είναι ένα έργο για αυτήν τη δεκαετία ή αυτού του αιώνα ή ακόμα και αυτής της χιλιετίας. Το έργο αυτό είναι ένα έργο για πάντα! Είναι ένα έργο για χίλιες γενιές. Ποιος ξέρει τι μορφή και σχήμα θα έχουν οι άνθρωποι σε χίλιες γενιές; Ποιος ξέρει τι θα κάνουν άλλες μορφές ζωής που ζουν σήμερα στον πλανήτη στην εξελικτική τους πορεία προς μια μεγαλύτερη συνείδηση; Ποιος ξέρει πότε θα γίνουν οι πρώτες επαφές με ζωή σε άλλους πλανήτες;

Όλα αυτά τα πράγματα σίγουρα θα συμβούν και η εξελικτική μας πορεία θα μας οδηγήσει εκεί, αν το επιτρέψουμε να συμβεί, αν είμαστε ικανοί να αποφύγουμε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα και έναν πόλεμο που θα μας επιστρέψει πίσω στη Λίθινη Εποχή στην καλύτερη περίπτωση.

Το έργο του Παγκόσμιου Ανθρώπινου Έθνους είναι πιο σημαντικό και επείγον από ποτέ σε αυτήν την ιστορία της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να δημιουργήσουμε μια ευαισθητοποίηση του ποιοι είναι οι κακοί πραγματικά και να αναπτύξουμε ένα κίνημα προς ένα τέτοιο στόχο.

Μαζί μπορούμε ως είδος να δημιουργήσουμε μια νέα κοινωνία και ένα νέο σύστημα αξιών. Είμαστε ικανοί για αυτό; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα που αναρωτιούνται οι ανθρωπιστές.