Lluís Gisbert:“Η δύναμη που κινεί τον ήλιο και τ’ αστέρια είναι η ίδια που κινεί την ανθρώπινη ψυχή”.
Η αστρολογία εμφανίστηκε δύο χιλιάδες χρόνια πριν το Χριστό στη Μεσοποταμία. Και ανέκαθεν ήταν ανθρώπινη ψυχολογία. Η θεώρηση που πρόσφερε στον κόσμο ο ψυχολόγος Καρλ Γιουνγκ μπορεί να συσχετιστεί ουσιωδώς με την αστρολογία συνδυάζοντας τα τέσσερα στοιχεία τής αστρολογία με τις τέσσερις ψυχολογικές λειτουργίες του Γιουνγκ. Έννοιες όπως τα αρχέτυπα, το συλλογικό ασυνείδητο. κ.λπ. έχουν μια πολύ στενή συγγένεια με αυτό που συμβολίζουν οι πλανήτες. Χάρη στο Γιουνγκ και τους αστρολόγους που ήταν ψυχολόγοι της σχολής του Γιουνγκ αποκαλύφθηκε μια άλλη θεώρηση της αστρολογίας, που ονομάζεται επίσης ανθρωπιστική ή ψυχολογική αστρολογία.
Είναι η ουσία της αστρολογίας, το πνεύμα αυτού του κάτι που ξεκινά. Όταν στη ζωή έχουμε μια προοπτική, μια προσπάθεια που περνά από μια φάση κρίσης ή παρακμής, κάποιες φορές ψάχνουμε την αφετηρία αυτής τη προοπτικής, για να βρούμε το πνεύμα της αρχής που έδωσε το πάθος, την ψευδαίσθηση, τον ενθουσιασμό που ίσως χάσαμε. Η αρχή κάθε πράγματος έχει να κάνει με το πνεύμα μιας εποχής, με την ποιότητα μιας εποχής.
Ναι, είμαστε παιδιά ενός χρόνου, μιας στιγμής στο χρόνο. Όταν ο αστρολόγος φτιάχνει το χάρτη ενός ανθρώπου που γεννιέται στη Γη, ψάχνει τη στιγμή που γεννήθηκε και συνδέει τα δυο πεδία, εκείνο το σημείο της Γης όπου γεννιέται ένας άνθρωπος και πώς σχετίζεται αυτή η στιγμή με το ηλιακό σύστημα. Η αστρολογία έχει κάτι ουσιαστικό που μας δείχνει ότι η ανθρώπινη ύπαρξη αποτελεί μέρος της Γης και μέρος του σύμπαντος, ότι δεν είμαστε όντα αποκομμένα από το περιβάλλον του οποίου αποτελούμε μέρος, ότι είμαστε “κόσμοι” σε δράση. Υπάρχει ένας συγχρονισμός, μια αντιστοιχία ανάμεσα στη γέννηση ενός ανθρώπου εδώ στη Γη και τους πλανητικούς σχηματισμούς που υπάρχουν στον ουρανό.
Όπως ένας δοκιμαστής κρασιών που όταν γεύεται το κρασί μπορεί να σου πει ότι είναι από το τάδε μέρος, από το Πενεδές για παράδειγμα, και επίσης του 1987, μπορεί να αντιληφθεί πως αυτό το κρασί είναι παιδί του πνεύματος ενός καιρού. Το ίδιο και στο συλλογικό πεδίο, στην τέχνη επίσης μπορούμε να δούμε ένα χρόνο που ανανεώνεται η τέχνη, εποχές στις οποίες εμφανίζονται πρωτοπορίες, γεννιέται ο σουρεαλισμός, κ.λπ. Είναι η αντίληψη πως ο χρόνος έχει ένα πνεύμα και πως όταν γεννιόμαστε είμαστε παιδιά του πνεύματος αυτού του χρόνου, και ότι αυτό μένει χαραγμένο στην ψυχή ενός ανθρώπου ως κάτι ουσιαστικό στην ατομικότητά του.
Έτσι είναι, για την πραγματική αστρολογία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί χάρτες, ή η έννοια του καλού ή του κακού σε ένα “γενέθλιο χάρτη”. Ο αγρότης που καλλιεργεί πορτοκάλια ξέρει ότι δε θα βγουν πορτοκάλια τον ιούλιο και πως για να δούμε τις πορτοκαλιές ν’ ανθίζουν θα πρέπει να περιμένουμε το σεπτέμβρη ή τον οκτώβρη. Άλλο πράγμα είναι το πώς ευαισθητοποιείται κάποιος μια συγκεκριμένη εποχή. Μπορεί, για παράδειγμα, η ζωή να μου ζητά “να βάλω σε δοκιμασία”, να υλοποιήσω, να αναλάβω την ευθύνη για κάτι, κι εγώ να σχεδιάζω να πάω διακοπές, και έτσι να έχω πρόβλημα, όχι επειδή η αστρολογία προβλέπει ότι θα περάσω καλά ή άσχημα, αλλά επειδή δεν είμαι συντονισμένος με το πνεύμα του χρόνου. Το να ανακαλύψουμε ότι η αστρολογία μάς επιτρέπει να ευαισθητοποιηθούμε και να ζήσουμε σε μεγαλύτερη συμφωνία με την κάθε χρονική στιγμή, είναι βασικό.
Αν μιλήσουμε για αυτογνωσία, δε θα είναι μια γνώση στην υπηρεσία του εγώ, για να μου πάει η ζωή όπως θέλω εγώ, επειδή αυτό που αμφισβητεί η αστρολογία είναι ακριβώς αυτό το “εγώ θέλω”, παρά σαν εργαλείο ώστε η βούλησή μας να ευθυγραμμιστεί με τις ιδιότητες του χρόνου της ζωής μας, να είμαστε ευαίσθητοι στο “πότε” και να μπορούμε να ζούμε σε μεγαλύτερη συμφωνία με την ουσιαστική μας αλήθεια. Πολλές φορές θέλουμε αυτό που δε θέλουμε σε μας και με τον τρόπο αυτό ανοιγόμαστε σε μια σειρά από συμπτώματα και όρια, που μπορεί να τα δούμε ως απογοήτευση ή το αντίθετο, σαν ευκαιρία να ευθυγραμμιστούμε και να αναρωτηθούμε αν αυτό είναι που πραγματικά θέλουμε. Η αστρολογία είναι ένας χάρτης στην υπηρεσία του “Εαυτού μας”, της ψυχής, όχι του εγώ.
Ο James Hillman έλεγε ότι οι θεοί φανερώνονται μέσω των συμπτωμάτων.
Το σύμπτωμα κάνει το εγώ να μπει σε κρίση, και μας αναγκάζει να κάνουμε μια αλλαγή υπό την έννοια τού να αναρωτηθούμε αν ζούμε σύμφωνα με αυτό που θέλουμε μέσα μας, όχι με την έννοια του καθημερινού και εγωιστικού “εγώ”, παρά σύμφωνα με την ιδέα του σωκρατικού “δαίμονα”. Αν θέλουμε να ζήσουμε μια ζωή πολύ απομακρυσμένη από την ιδέα για την οποία βρισκόμαστε εδώ, η ζωή μας θα είναι γεμάτη συμπτώματα. Και αυτά τα συμπτώματα είναι όρια στη βούλησή μας, αλλά είναι επίσης και η ευκαιρία για να μπορέσουμε να δώσουμε μια νέα κατεύθυνση ώστε να ζήσουμε σε μεγαλύτερη συμφωνία με τον εαυτό μας.
Δεχόμαστε αυτό που είμαστε.
Ναι, η αποδοχή αυτού που κάποιος είναι. Γεννιόμαστε όντας υπάρξεις μοναδικές και ανεπανάληπτες αλλά μη έχοντας συνείδηση τού ποιοι είμαστε. Και στην αρχή ζούμε μια ατομικότητα που έχει αποκρυσταλλωθεί σύμφωνα με την αντίληψη που έχει το περιβάλλον μας, τις κοινωνικές, οικογενειακές προσδοκίες. Η αστρολογία μπορεί να μας βοηθήσει να βρεθούμε σε μεγαλύτερη συμφωνία, αποδεχόμενοι και ανακαλύπτοντας την αληθινή μας φύση, την πιο ουσιαστική μας αλήθεια.
Η αστρολογία είναι μυθολογία;
Η αστρολογία, συνδεδεμένη από τις απαρχές της με τη μυθολογία, γεννήθηκε στη Βαβυλωνία. Όλοι ξέρουμε πως η ρωμαϊκή μυθολογία πηγάζει από την ελληνική και η ελληνική πηγάζει από τη βαβυλωνιακή. Η μυθολογία γεννιέται από την ανθρώπινη “ψυχή”, εκφράζει αρχέτυπα, οικουμενικές αρχές που κυβερνούν την ανθρώπινη ψυχή, στις οποίες ο άνθρωπος ανέκαθεν ένιωθε να αντικατοπτρίζεται και να αναγνωρίζει τον εαυτό του. Τον ουρανό ως μεταφορά, ως σύμβολο. Γι’ αυτό ο Γιουνγκ και ο Φρόυντ ανακτούν το μύθο στην ψυχολογία.
Ο Πλάτωνας μιλούσε για το ουράνιο διπλό…
Ναι, θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι κάθε άνθρωπος έχει ένα ουράνιο διπλό, όπως και κάθε φυσικό, υλικό σπίτι έχει ένα πεδίο σε μια σφαίρα που δεν είναι υλική, που δεν είναι ορατή, και γι’ αυτό το λόγο αυτό το σπίτι είναι παιδί αυτού του πεδίου. Στον ουρανό θα ήταν εντυπωμένη η ιδέα για την οποία έχουμε γεννηθεί. Είναι μια ιδέα πλατωνική, στενά δεμένη με την αστρολογία, υπό την έννοια πως αυτό το ουράνιο διπλό περιέχει την ιδέα για την οποία βρισκόμαστε εδώ. Αυτό που συνδέει αυτήν την ιδέα με την αστρολογία είναι πως ό,τι γεννιέται, γεννιέται και υλοποιείται επειδή είναι μέρος και είναι η εκδήλωση μιας ιδέας που δε βρίσκεται στο υλικό πεδίο και που έχει σχέση με τον ουρανό. Και αυτός είναι ο ουρανός για τον οποίο μιλά η αστρολογία, όχι για το φυσικό ουρανό, αλλά γι’ αυτό που συμβολίζει μέσα στο ανθρώπινο ον.
Για παράδειγμα, η Αφροδίτη.
Η Αφροδίτη για τον αστρολόγο και σύμφωνα με τη μυθολογία είναι η θεά του έρωτα, της αρμονίας που εκφράζεται στα διάφορα πεδία. Ο Πλάτωνας θα μιλούσε για την αρχή της έλξης του σύμπαντος. Αυτό που μας έλκει, η ομορφιά, ο νοσταλγία της πληρότητας, της ολοκλήρωσης, η νοσταλγία του “άλλου μισού” που νιώθουμε, είναι στην πραγματικότητα μια ασυνείδητη επιθυμία αναζήτησης μιας χαμένης ολότητας. Για όλα αυτά μάς μιλά η αρχή της αφροδίτης. Ο άνθρωπος όταν κοίταξε τον ουρανό, είδε οικουμενικές αρχές, άχρονες που κινούν την ανθρώπινη ψυχή. Αυτός ο νόμος των αντιστοιχήσεων, των ομοίων ανάγει την αστρολογία σε ποίηση.
Η αστρολογία είναι μειονοτική.
Η πραγματική αστρολογία δεν είναι ένα ακόμη καταναλωτικό προϊόν, η πραγματική αστρολογία μας επιστρέφει σε αρχαίες έννοιες, όπως η “ánima mundi”, το ότι το σύμπαν και ο κόσμος έχουν ζωή. Ο άνθρωπος κοίταξε τον ουρανό και ανακάλυψε πως πίσω από αυτή τη φαινομενική και τυχαία ουράνια κίνηση υπήρχε ένα λόγος, αστρο-λογία, μια κοσμική νοημοσύνη, που στα άστρα είχε ρυθμούς, κύκλους, γι’ αυτό υπάρχουν τα μαθηματικά, η μουσική, η γεωμετρία, κ.λπ. Όπως ένας ναυτικός χρησιμοποιεί τον ουρανό για να προσανατολιστεί στη θάλασσα, ο άνθρωπος προσανατόλιζε τη ζωή του στη Γη και οργανωνόταν σύμφωνα μ’ αυτήν την υπερβατική τάξη. Και, αναμφίβολα, η δύναμη που κινεί τον ήλιο και τα άστρα είναι η ίδια που κινεί την ανθρώπινη ψυχή.
Και είναι περίπλοκη…
Ναι, φυσικά, δε φτάνει ένα μάθημα στο τέλος της εβδομάδας, μπορείς να περάσεις όλη τη ζωή σου μαθαίνοντάς τη. Εξάλλου συνδέεται με πολλούς επιστημονικούς κλάδους, με την αστρονομία, τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, τη μουσική… Τα περισσότερα άτομα που μελετούν αστρολογία δεν αφοσιώνονται σ’ αυτή, αλλά μπορούν να εμβαθύνουν στην κατανόηση του εαυτού τους και σε μια καινούρια θεώρηση της ζωής.
Ευχαριστούμε πολύ Lluís.
