Αν την εποχή του Μπερλουσκόνι κάποιοι ντρέπονταν που ήταν Ιταλοί, στις μέρες μας κάποιοι ντρέπονται που είναι ευρωπαίοι.
Κάννες, αύγουστος 2016. Ο δήμαρχος μιας φημισμένης κοινότητας έχει την ιδέα να απαγορεύσει στις γυναίκες να κάνουν μπάνιο χωρίς να είναι ημίγυμνες, με ένα διάταγμα που προκαλεί ντροπή με τη διαστρεβλωμένη διατύπωση και το περιεχόμενό του. Απαγόρευση του μπουρκίνι, ερμήνευσαν άμεσα τα ΜΜΕ παγκοσμίως: ξεχνώντας ότι το έθιμο τού να κάνουν οι γυναίκες μπάνιο ντυμένες είναι ευρέως διαδεδομένο σε χώρες κάθε άλλο παρά μουσουλμανικές, όπως η Ινδία, όπου τα σάρι είναι ένα πολύ συνηθισμένο θέαμα στη θάλασσα.
Το διάταγμα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλες τις αρχές της ανοχής και της ελευθερίας πάνω στις οποίες βασίζονται εδώ και μερικούς αιώνες όλα τα συντάγματα της δύσης: η απαγόρευση μιας συμπεριφοράς που ανήκει στην αυστηρά προσωπική σφαίρα του τρόπου ντυσίματος, όταν αυτή δεν μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο να βλάψει άλλους, δε συμβιβάζεται με τις δημοκρατικές αξίες. Είναι απλά σκοταδισμός.
Και όχι μόνο. Είναι μια κολοσσιαία και άκρως επικίνδυνη επίδειξη ηλιθιότητας: μοιάζει λες και γίνεται ακριβώς για να εξοργίσει κάθε μουσουλμάνο, όσο λογικός και μετριοπαθής κι αν είναι, και να τον ωθήσει στην κατεύθυνση του εξτρεμισμού. Αρκεί μια μονάχα πράξη τέτοιου τύπου για να ακυρώσει χρόνια υπομονετικής εργασίας για την αντιμετώπιση της αδιαλλαξίας: ποιος ξέρει πόσα νεαρά και όχι τόσο ισορροπημένα μυαλά θα γεμίσουν μ’ εκείνη την αγανάκτηση που είναι το πιο πρόσφορο έδαφος για τη βία και το μίσος. Αν η Γαλλία θέλει να “αποτρέψει” την τρομοκρατία, το πρώτο μέτρο που θα έπρεπε να πάρει είναι να αποτρέψει τέτοιου είδους ανοησίες.
Η απαγόρευση του μπουρκίνι υπήρξε απλά το έργο ενός αφελούς πολιτικού. θα μπορούσε να αποδυναμωθεί χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Αλλά συνέβη το αντίθετο: υιοθετήθηκε άμεσα από άλλους ανόητους δημάρχους και τι βρήκε, άραγε, να πει επ’ αυτού ο πρωθυπουργός Manuel Valls; Τρεις αξιομνημόνευτες και επικίνδυνες βλακείες. Πρώτη: “Το μπουρκίνι δε συνάδει με τις αξίες της Γαλλίας και της Γαλλικής Δημοκρατίας”. Θαυμαστικό. Η Γαλλία είναι η χώρα του Βολταίρου, του ανθρώπου που είπε ότι μπορεί να μη συμφωνεί μ’ αυτό που λες, αλλά ήταν έτοιμος να δώσει και τη ζωή του για να υπερασπιστεί το δικαίωμά σου να το λες. Ας μου αποδείξει κάποιος ότι το δικαίωμα να ντυνόμαστε όπως θέλουμε δεν έχει καμία σχέση με το δικαίωμα να μιλάμε όπως θέλουμε: και τα δυο έχουν μόνο έναν περιορισμό, δεν πρέπει να βλάπτουν άλλους. Βλάπτει, αντιθέτως, άλλους ο Manuel Valls όταν δηλώνει αυτολεξεί, στην ίδια συνέντευξη στην Provence, ότι “όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν απόψεις που δε συνάδουν με τις αξίες μας πρέπει να καταδιώκονται”. Ακριβώς το αντίθετο του Βολταίρου. Τι δε συνάδει με τις αξίες της γαλλικής δημοκρατίας;
Δεύτερη βλακεία: το μπουρκίνι απαγορεύεται επειδή είναι “η έκφραση ενός πολιτικού σχεδίου”. Ούτε που περνάει από το μυαλό του Valls η υποψία ότι μια γυναίκα που θέλει να είναι πιστή στις αρχαίες παραδόσεις των προγόνων της μπορεί να μην εμπνέεται από κανένα πολιτικό σχέδιο, αλλά από μια θρησκευτική ιδέα που ως τέτοια, ακόμη κι αν ο καημένος ο Valls δεν μπορεί να το καταλάβει, δεν “αξίζει” αλλά απαιτεί το σεβασμό της. Με αυτή την απλή φράση, ο Valls αποδίδει σε κάθε λίγο συντηρητική μουσουλμάνα τη φανατική αδιαλλαξία της Isis. Με τι συνέπειες, μπορούμε να το φανταστούμε.
Η τρίτη βλακεία: αυτό το πολιτικό σχέδιο “βασίζεται στην υποταγή της γυναίκας”. Εκείνοι οι δυτικοί που μοιάζουν στον κύριο Valls, έχουν στην πραγματικότητα ελλιπή κατανόηση της μουσουλμάνας γυναίκας, και κατά συνέπεια και της γυναίκας εν γένει, μια και οι μουσουλμάνες είναι αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια. Γι’ αυτούς τους κυρίους, αν μια γυναίκα κρίνει ότι θέλει να καλύψει το σώμα της περισσότερο απ’ ό,τι αρέσει στον κύριο Valls, αυτό δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μια δικής της ελεύθερης θρησκευτικής και ηθικής επιλογής, μπορεί να είναι μόνο καρπός της υποταγής της στα κακόβουλα αρσενικά που τη θέλουν σκλάβα. Και γιατί άραγε εκατομμύρια γυναίκες στο μισό κόσμο, κι ενώ βρισκόμαστε ήδη στον εικοστό πρώτο αιώνα, να υπομένουν αυτό το μαρτύριο ακόμη περισσότερο απ’ όσο πριν τριάντα χρόνια; Ποιος να ξέρει; Ίσως μόνο επειδή είναι γυναίκες, και άρα επιρρεπείς στην υποταγή. Ο κύριος Valls ξέρει πολύ καλύτερα από τις ίδιες ποιο είναι το καλύτερο γι’ αυτές, για τις κόρες τους και για όλη την ανθρωπότητα. Οπότε ας υπακούσουν τον κύριο Valls κι ας κάτσουν ήσυχες. Ή που θα γδυθούν ή που θα μείνουν στο σπίτι.
Αν αυτό είναι ελευθερία, ντρέπομαι που είμαι ελεύθερος. Μη σας πω, ότι την επόμενη φορά που θα πάω στη θάλασσα, ίσως να φορέσω μπουρκίνι.
Πηγή: http://albertocacopardo.blogspot.it/
