Το σκοτεινό μου μυστικό ως ακτιβιστή και ανθρώπου που είμαι ταγμένος στην επανάσταση απέναντι στο βίαιο παγκόσμιο σύστημα που ζούμε είναι το πάθος που έχω για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι φίλοι μου ακτιβιστές δεν μπορούν ακριβώς να το καταλάβουν, καθώς τους καταγγέλουν ως μια τεράστια σπατάλη χρημάτων και ως ένα τρόπο να κρατάς τους ανθρώπους σε καταστολή ως προς τα αληθινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, πράγματα που φυσικά επίσης ισχύουν.

Η εμμονή μου πρωτοεμφανίστηκε στη δεκαετία του 1980 όταν η φαντασία μου κυριεύτηκε από δεκάδες χώρες που έφτασαν στην λίμνη Placid στις ΗΠΑ για τους χειμερινούς αγώνες και φυσικά γιγαντώθηκε έξι μήνες μετά με τα καλοκαιρινά αθλήματα στη Μόσχα. Αυτή άλλωστε η στιγμή ήταν και η εισαγωγή μου στην πολιτική του Ψυχρού Πολέμου, καθώς οι ΗΠΑ ηγήθηκαν ενός μποϋκοτάζ που ακολούθησαν πολλές χώρες καθώς οι αγώνες έγιναν για πρώτη φορά σε χώρα με κομμουνιστικό καθεστώς και συνδέοντας μάλιστα το θέμα με την στρατιωτική επέμβαση της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν που συνέβη στις αρχές εκείνης της χρονιάς. Τέσσερα χρόνια μετά στους καλοκαιρινούς Ολυμπιακούς που φιλοξένησε το Λος Άντζελες, η Σοβιετική Ένωση είχε τη δική της ευκαιρία να μποϋκοτάρει τους αγώνες.

Εμένα παρόλα τα παραπάνω εξακολουθούσαν να με συνεπαίρνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Το 1984 οι καλοκαιρινοί αγώνες γίνονται κατά τη διάρκεια των σχολικών μου διακοπών κι έτσι έζησα ένδοξες στιγμές παρακολουθώντας όλους τους αγώνες από την τηλεόραση. Ήταν επίσης και η πρώτη μου επαφή με το τζετλάγκ καθώς άλλαξα τελείως το ωράριο του ύπνου μου. Ξυπνούσα στις 4 το απόγευμα και έπεφτα για ύπνο στις 8 το πρωί, πράγμα που προξενούσε μάλλον τη δυσφορία της μητέρας μου που με έβλεπε να κοιμάμαι τόσο ασυνήθιστες ώρες, γιατί ο οργανισμός μου είχε ανάγκη να συνέλθει από την αλλαγή ωραρίου.

Αυτό που θεωρώ πραγματικά εξαιρετικό στους Ολυμπιακούς είναι αυτό το διεθνές στοιχείο, αυτός ο ιδεαλισμός που συγκεντρώνει τους καλύτερους αθλητές και αθλήτριες στον κόσμο που έρχονται σε ένα μέρος για να συναγωνιστούν στα αθλήματα που έχουν επιλέξει και ο ευγενής συναγωνισμός θα δείξει τον καλύτερο, ίσως μάλιστα κάποιος από τη χώρα μου να κερδίσει ένα μετάλλιο. Φυσικά το άθλημα μπορεί να επηρεαστεί από το ντοπάρισμα αλλά η χαρά και τα συναισθήματα που γεννιούνται στο κοινό αλλά και σε μια ολόκληρη χώρα είναι πάρα πολύ δυνατά.

Πρώτη φορά στη Νότιο Αμερική
Από τα μεγάλα πράγματα που συνέβησαν στους αγώνες, το πιο σημαντικό είναι ότι για πρώτη φορά στα 120 χρόνια της αναβιώσης του θεσμού οι αγώνες έγιναν στην Νότια Αμερική. Είχαν υποβάλλει και άλλες πόλεις υποψηφιότητα στο παρελθόν, στη δε Λατινική Αμερική είχαν πραγματοποιηθεί στην πόλη του Μεξικού το 1968. Όμως αυτή ήταν η πρώτη φορά των αγώνων στη Νότια Αμερική κι αυτό είναι σημαντικό για το παγκόσμιο κάλεσμα διοργάνωσής τους. Σίγουρα έρχεται και η σειρά της Αφρικής παρόλο που πρόκειται για μια τόσο ακριβή διοργάνωση που ουσιαστικά αποκλείει τις αναπτυσσόμενες χώρες στο να υποβάλλουν υποψηφιότητα.

Ξεπερνώντας τις πολιτικές διαφορές
Τις περισσότερες φορές οι νέοι αθλητές και αθλήτριες που συναγωνίζονται δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την πολιτική. Είναι απλώς νέοι άνθρωποι που αγωνίζονται και απλά γνωρίζονται με συναθλητές και συναθλήτριές τους. Μια από τις φωτογραφίες που αξίζει να θυμόμαστε σε αυτούς τους αγώνες ήταν η Hong Un-Jong από τη Βόρεια Κορέα που έβγαλε μαζί με την Lee Eun-Ju από τη Νότια Κορέα μια selfie κατά τη διάρκεια των αγώνων γυμναστικής.
Αυτό που ενώνει τους ανθρώπους είναι πολύ πιο σημαντικό από τα ιδιοτελή συμφέροντα των πολιτικών που στοχεύουν στο να τους διαιρούν και με τις πολιτικές τους να μετατρέπουν τους φίλους σε εχθρούς. Αυτές οι δυο χώρες είναι τυπικά ακόμα σε εμπόλεμη κατάσταση.
Το ακριβώς αντίθετο συνέβη με τον Αιγύπτιο παίχτη του Τζούντο που αρνήθηκε να σφίξει το χέρι του Ισραηλινού του αντιπάλου στο τέλος του αγώνα μεταξύ τους: μια κορυφαία στιγμή έλλειψης σεβασμού απέναντι σε αυτή τη γιαπωνέζικη πολεμική τέχνη.

Η προσφυγική ομάδα
Τα αυξανόμενα προβλήματα των πολέμων και των προσφύγων δεν ξεχάστηκαν από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) και μια συμβολική ομάδα προσφύγων συμμετείχε σε αυτούς τους αγώνες που προέβαλαν μάλιστα αρκετές ιστορίες στοχεύοντας να εξανθρωπίσουν τις ειδήσεις και να γίνουν αντιστάθμισμα στη διάκριση που δέχονται οι πρόσφυγες.
Η Yusra Mardini από τη Συρία, μαζί με την αδερφή της, έσωσαν τη ζωή 20 ανθρώπων πηδώντας από το πλεούμενο και τραβώντας το προς τις ακτές της Λέσβου, κολυμπώντας για 3 μιση ώρες στα παγωμένα νερά. Σήμερα ζει στο Βερολίνο και εκπροσώπησε την Προσφυγική Ομάδα στα 100 μέτρα πεταλούδα.

Προτάσεις γάμου από ζευγάρια του ίδιου φύλου
Ο έρωτας ήταν διάχυτος στην ατμόσφαιρα σε αυτούς τους Ολυμπιακούς και ειδικά κατά τη διάρκεια των προτάσεων γάμου που έγιναν μέσα σε αυτές τις δυο εβδομάδες. Οι Ολυμπιακοί αγώνες δε φημίζονται κιόλας για την ανοιχτοσύνη τους στην ομοφυλοφιλία. Στην πραγματικότητα η ΔΟΕ αρνήθηκε να σχολιάσει το ο,τιδήποτε το 2014 στους χειμερινούς στο Sochi της Ρωσίας, όταν η Ρώσικη κυβέρνηση εφάρμοσε ομοφοβική νομοθεσία , παρά το γεγονός ότι η Χάρτα των Ολυμπιακών κάνει σαφές ότι απορρίπτει κάθε τύπου διάκριση. Αυτή τη φορά όμως οι γκέι και οι λεσβίες ήταν πολύ πιο ορατές.
Δυο από τις αγγλίδες γυναίκες της ομάδας του χόκει ήταν ήδη παντρεμένες πριν τους αγώνες στο Ρίο και αυτοί οι Ολυμπιακοί φιλοξένησαν τους περισσότερους “open” γκέι και λεσβίες από ποτέ.
Σε αυτό το πνεύμα μια γυναίκα από την βραζιλιάνικη ομάδα ράγκμπυ δέχθηκε πρόταση γάμου από την αγαπημένη της στο τέλος του συναγωνισμού και ο βρετανός αθλητής κούρσας Tom Bosworth γονάτισε στην παραλία της Κοπακαμπάνα και έκανε πρόταση γάμου στον καλό του.

Ευγενής άμιλλα
Στα 5000 μέτρα στο στίβο η Nikki Hamblin από τη Νέα Ζηλανδία πέφτει και η αθλήτρια Abbey D’Agostino συγκρούστηκε μαζί της και έπεσε επίσης στο τερέν. Η Αμερικανίδα σηκώθηκε και αντί να συνεχίσει την κούρσα, επιβεβαίωσε ότι η τραυματισμένη συναθλήτριά της κατάφερε να σηκωθεί επίσης και να τερματίσει. Καμία από τις δυο δεν έκαναν καλό χρόνο, ούτε πέρασαν στα τελικά, μάλιστα η Νέο Ζηλανδέζα μεταφέρθηκε τελικά με αναπηρικό καροτσάκι. Το γεγονός όμως απέδειξε ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από το να κερδίσεις μια κούρσα και η κίνηση αυτή ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπους στα κοινωνικά μέσα.

Υπάρχουν πολλές συγκινητικές στιγμές σε αυτούς τους αγώνες: δέκα χώρες κέρδισαν το πρώτο τους χρυσό μετάλιο, η ειδική ενδυμασία της αιγύπτιας αθλήτριας του βόλεϋ, το χρυσό μετάλιο που κέρδισε ο βραζιλιάνος που προερχόταν από τις φαβέλες του Ρίο είναι μερικά. Αυτές οι σημαντικές στιγμές δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσουν το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων, όμως σε έναν κόσμο που οι στρατιωτικές δαπάνες είναι περίπου 1,7 τρισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο, σίγουρα φαίνεται να υπάρχει χώρος για ένα φεστιβάλ αθλημάτων κάθε τέσσερα χρόνια ή τουλάχιστον θα έπρεπε να υπάρχει.

Ίσως το Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος να μην έχει Ολυμπιακούς αγώνες με τη μορφή που τους γνωρίζουμε σήμερα, έναν ανταγωνισμό μεταξύ κρατών, που δαπανούν το μέγιστο δυνατό, κλέβοντας μετάλλια με συστηματική χρήση αναβολικών. Σίγουρα όμως υπάρχει χώρος για τον αθλητισμό σε έναν ιδανικό κόσμο και είναι σίγουρο επίσης ότι αποτελεί πηγή έμπνευσης το να βλέπει κανείς νέους αθλητές και αθλήτριες να συναγωνίζονται άλλους αθλητές ή να τα βάζουν με τα όριά τους.

Όπως έλεγε ο κ. Κίτινγκ (τον ενσάρκωνε ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στην ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών») «τα σπορ είναι σίγουρα μια ευκαιρία για μας να έχουμε δίπλα μας άλλα ανθρώπινα πλάσματα που μας σπρώχνουν στην αριστεία»