Πρόσφατα μεταδόθηκε από το Pressenza ότι ο επιφανής περιβαλλοντολόγος καθηγητής Ainun Nishat, διαφώνησε με εκείνους τους ειδικούς που υποστηρίζουν ότι η εσωτερική μετανάστευση ίσως έχει ήδη αρχίσει λόγω των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, όταν ρωτήθηκε για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στις παράκτιες περιοχές του Μπαγκλαντές.
Σε μια συνέντευξη στο IDN-INPS που μεταδόθηκε και από το Pressenza, είπε ότι «το ανάχωμα στην περιοχή Char Fasson είναι πάνω από 4 μέτρα [στο Μπανγκλαντές υπάρχουν παρόμοια αναχώματα κατά μήκος της 700 χιλιομέτρων παράκτιας ζώνης του], ενώ η απειλή ενός κύματος θυέλλης ή της παλίρροιας είναι περίπου 90cm. Έτσι, είναι εντελώς παράλογο [να λέγεται] ότι οι άνθρωποι θα μετανάστευαν από φόβο».
Για άλλη μια φορά, έχουμε ένα παράδειγμα διαφωνίας των «ειδικών» και της επικράτησης, στο τέλος, του φόβου.
Έχοντας ταξιδέψει για δεκαετίες στο Μπαγκλαντές για τις δραστηριότητες του Ανθρωπιστικού Κινήματος, είμαι καλά εξοικειωμένος με το μακροχρόνιο πρόβλημα της αλμυρότητας στα παράκτια ύδατα που έχουν προκαλέσει μια αναγκαία αλλαγή στις γεωργικές μεθόδους. Είναι ένα υφέρπον πρόβλημα που επιδεινώνεται από τη μείωση των τρεχούμενων νερών στα μεγάλα ποτάμια από το Νεπάλ και την Ινδία, τα οποία διοχετεύονται με ζημιογόνο τρόπο πριν φτάσουν στο Μπαγκλαντές, με κλασικό παράδειγμα το Farraka Barrage.
Οι κοινές, χαμηλού επιπέδου συνεδριάσεις μεταξύ της Ινδίας και του Μπαγκλαντές είχαν πάντα διερευνητικό χαρακτήρα, με τη μεγάλη δύναμη, την Ινδία, να συμφωνεί στα λόγια με την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές, η οποία απλά εκμεταλλεύτηκε τα προνόμια αλλά δεν έλυσε το πρόβλημα.
Έχει επίσης πιστοποιηθεί επαρκώς από κριτικούς ότι η IPPC[1], βάσει υπολογιστικών μοντέλων, επιχειρεί όλα τα είδη των προβολών, πάντα από την αρνητική σκοπιά, αλλά η Μητέρα Φύση διαψεύδει εν σοφία τα ευρήματα ξανά και ξανά.
Γιατί η κυβέρνηση δεν προβλέπει τη διάβρωση στις όχθες των ποταμιών έτσι ώστε κάποιοι να μπορούν να πάρουν εκείνο το κομμάτι γης που άνοιξε από τις αλλαγές του ποταμού, αφού όταν η μία πλευρά του διαβρώνεται, η άλλη ξεκινά να στεγνώνει;
Η αλλαγή του ύψους της καλλιεργήσιμης γης- όπως πολλάκις αναφέρεται στο άρθρο που αναφέρουμε – φαίνεται ανεπαρκής εάν το υπόγειο νερό είναι ολοένα και πιο αλατώδες. Οπότε δεν είμαι σίγουρος για το παράδειγμα που λέει πως οι γεωργοί καλλιεργούν μια χαρά σε υπερυψωμένες κοίτες οι οποίες ναι μεν μπορούν να βοηθήσουν την αντιμετώπιση των πλημμυρών, αλλά δεν βοηθούν στο πρόβλημα της αλμυρότητας.
Ταυτόχρονα στέρησαν από τους μικρούς αγρότες τη δυνατότητα καλλιέργειας αναποφλοίωτου ρυζιού για δική τους χρήση για την περίοδο που η εκτροφή της γαρίδας ήταν σε αναστολή και οι οποίοι έχουν χάσει την πιθανότητα για καλές εξαγωγές, δεδομένου ότι οι τελευταίες απαιτήσεις έχουν απαρχαιώσει τις βιώσιμες παραδοσιακές γεωργικές μεθόδους, αφήνοντάς τους να παραπαίουν οικονομικά και εξασφαλίζοντας σε αστικούς μεσάζοντες μια αδιάκοπη κερδοφορία.
Ο καλός καθηγητής τελειώνει την συνέντευξή του λέγοντας, «[…] Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι περισσότερα κεφάλαια και τεχνολογία για να βελτιώσουμε τις στρατηγικές μας για την αλλαγή του κλίματος». Και έρχεται στην ουσία των σχετικών ανακοινώσεων στον Τύπο: στα χρήματα.
Η αλλαγή του κλίματος χρησιμοποιείται κατά το δοκούν και αυτό γιατί η πρόσθετη εθνική χρηματοδότηση βρίσκεται σε κίνδυνο. Και πού πηγαίνουν αυτά τα χρήματα; Μόνο σε συμβούλους και ακαδημαϊκούς και ποτέ σε εκείνους που επηρεάζονται άμεσα. Τώρα πια κανείς δεν αμφισβητεί την αξία του καθηγητή Ainun Nishat, ο οποίος είναι οπωσδήποτε ένας από τους καλούς της υπόθεσης. Αλλά για κάθε έναν σαν αυτόν υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι που δεν αξίζουν τη δημοσιότητα που απολαμβάνουν.
Δείτε επίσης: IDN-InDepthNews – 22 Μαΐου 2016
[1] Η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC) είναι ο κορυφαίος διεθνής οργανισμός για την αξιολόγηση της αλλαγής του κλίματος.
