Την Παρασκευή το βράδυ, ενώ παρακολουθούσα στην τηλεόραση την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, κι ενώ ακόμα όλοι μιλούσαν για ήττα του Ερντογάν, μια φίλη μου από την Τουρκία που ζει μεταξύ Ιταλίας και Κωνσταντινούπολης μου είπε: «Θα δείς ότι το πραξικόπημα θα αποτύχει. Οι στρατιωτικοί αντίπαλοι του Ερντογάν παρασύρθηκαν και βγήκαν από τις κρυψώνες τους, εξαπατήθηκαν ότι θα μπορούσαν να τον ανατρέψουν, και τελικά θα νικηθούν και θα παραδοθούν στο μένος του όχλου. Οι εικόνες αυτές θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τον Ερντογάν, ο οποίος έτσι θα προχωρήσει περαιτέρω σε ένα ξεκαθάρισμα μέσα στο στρατό, σε τροποποίηση του Συντάγματος και στην εγκαθίδρυση ενός πιο αυταρχικού συστήματος, αφαιρώντας κάθε νομιμότητα από όσους προσπαθήσουν στο εξής να αντιταχθούν». Στην ουσία ο Ερντογάν θα μπορούσε έτσι να προλάβει τους αντιπάλους του, κόβοντας τη φόρα σε μια αντιπολίτευση που ενισχύεται μέρα με τη μέρα μέσα στους κόλπους του στρατού. Τώρα δείχνει να την έχει συντρίψει. Παιχνίδι αρκετά περίπλοκο, αλλά που αν όντως ισχύει, στο τέλος τον δείχνει νικητή.
Δεν ξέρω αν όλα όσα λέει η φίλη μου θα βγουν στο τέλος αληθινά, ξέρω όμως πως ό,τι είχε προβλέψει την Παρασκευή το βράδυ –πράγματα που έμοιαζαν εντελώς αδύνατο να συμβαίνουν- μέχρι τώρα γίνονται πραγματικότητα. Για την Τουρκία, το άμεσο μέλλον φαίνεται όλο και πιο μαύρο, και η ζωή των Κούρδων και όλων των υποστηρικτών της δημοκρατίας που αντιτίθενται στο καθεστώς Ερντογάν θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη. Με την αδιαφορία, αλλά –κυρίως!- τη συνενοχή της ΕΕ, η οποία επιτρέπει τα πάντα στον Ερντογάν προκειμένου αυτός να κλείνει το δρόμο στους απελπισμένους που αναζητούν δίοδο προς τη Δύση.
Την Παρασκευή το βράδυ, όπως είχε ήδη συμβεί και στην Αίγυπτο, γίναμε μάρτυρες της σύγκρουσης μεταξύ μελών του στρατού και αυταρχικών δυνάμεων που συνδέονται με τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Αυτές οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές φαίνεται να είναι οι κύριοι πρωταγωνιστές που καταλαμβάνουν όλο το σκηνικό, προφανώς, με τις συμμαχίες και την υποστήριξη που η καθεμιά τους μπορεί να εξασφαλίσει, κάθε φορά, μεταξύ των δυτικών χωρών. Η φωνή των δημοκρατικών δεν ακούγεται, ή είναι ολοένα και πιο αδύναμη, καταστέλλεται και περιορίζεται σε έναν τραγικό και απελπισμένο θρήνο. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός με την αδίστακτη τρομοκρατία που τον συνοδεύει, κι ο λαϊκισμός της δεξιάς στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, έχουν βρει χώρο ανάπτυξης ύστερα από την ήττα των κινημάτων υπέρ της δημοκρατίας και της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης που γεννήθηκαν από το 2000 έως το 2011, μέσα στα Παγκόσμια Κοινωνικά Φόρουμ, περνώντας από τα κινήματα του Ιουλίου του 2001, έως τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις του Φεβρουαρίου του 2003, και φτάνοντας μέχρι και την Αραβική άνοιξη του 2010/2011.
Έχουμε ηττηθεί. Όσοι έκαναν τα πάντα για να καταστείλουν εκείνα τα μεγάλα κινήματα ελευθερίας, προκειμένου να υποστηρίξουν έναν βαθύτατα άδικο κόσμο που κυριαρχείται από τα αρπακτικά των οικονομικών ελίτ κι από μια τεράστια συσσώρευση πλούτου στα χέρια ενός ολοένα και πιο μικρού αριθμού ανθρώπων, συνέβαλαν στη σημερινή ζοφερή κατάσταση. Μια κατάσταση που θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά μόνο από νέα, μεγάλα κινήματα και μόνο μέσω μιας οργανωμένης κοινωνίας των πολιτών στις διάφορες πλευρές της Μεσογείου. Κινήματα τα οποία σήμερα δεν διαφαίνονται στον ορίζοντα. Ωστόσο αυτός είναι κι ο μοναδικός σκοπός για τον οποίο έχει νόημα να παλέψουμε, αν θέλουμε να βγούμε από την κόλαση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα.
Μετάφραση από τα Ιταλικά: Όλγα Λιακάκη
