Ακόμα μια πρωτοφανής έκρηξη βίας. Ακόμη ένα τρομοκρατικό χτύπημα σε αυτή την τραγωδία που φαίνεται να μην έχει τέλος. Τα γεγονότα στη Νίκαια μάς βρήκαν ακόμα μια φορά απροετοίμαστους, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακρυά από τα σύνορα με τη χώρα μας. Το σενάριο φαίνεται λίγο διαφορετικό ως προς την εκτέλεση, αλλά όχι ως προς τις αντιδράσεις. Αν θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα με πραγματικά κριτική σκέψη, σε τέτοιες περιπτώσεις, θα πρέπει να σκεφτόμαστε χωρίς περιορισμούς και μακρυά από το γνωστό κι εύκολο «λένε ότι..».
Η τρομοκρατία κερδίζει όταν μας στερεί την ελευθερία· ειδικά όταν μάς στερεί τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε ελεύθερα και χωρίς κανένα περιορισμό. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει η κοινή γνώμη και η πολιτική «ορθότητα», που αν και.. «ορθή», παραμένει διεφθαρμένη, δαιμονοποιώντας και φιμώνοντας όποιον τολμά να σκέφτεται διαφορετικά. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να προβληματιστούμε και να σκεφτούμε ελεύθερα, ξεφεύγοντας από το γνωστό «λένε ότι» και το συμβατικό τρόπο σκέψης. Από αυτό το αισχρό και άνανδρο τρομοκρατικό χτύπημα θα επωφεληθούν, για άλλη μια φορά, οι δυνατοί, δηλαδή η νεο-φεουδαρχική και ακραία καπιταλιστική ελίτ που κυβερνά τον κόσμο και που στόχος της είναι να περιορίζει τις ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, να βομβαρδίζει στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, και να μετατοπίζει την προσοχή όλου του κόσμου από το κίνημα των εργαζομένων στη Γαλλία, που ενωμένοι εμφανίζονταν ολοένα και πιο δυνατοί ενάντια στο «loi travail». Είναι πάντα οι ίδιες δυνάμεις που βγαίνουν νικητές, ας μην το ξεχνάμε: τα πλήθη των απελπισμένων πάντα χάνουν, από τη Νίκαια έως τη Δαμασκό, είτε είναι χριστιανοί είτε μουσουλμάνοι. Η τρομοκρατία, ανεξάρτητα από τους πραγματικούς της ηθικούς αυτουργούς, ωφελεί πάντα και μόνο την άρχουσα ελίτ, τη νεο-φεουδαρχική τάξη που βγήκε νικήτρια από το 1989 και μετά.
Οι τρομοκράτες, όσο κι αν αυτοαποκαλούνται ισλαμιστές, δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ: το να σκοτώνεις στο όνομα του Θεού είναι η μεγαλύτερη βλασφημία. Η τρομοκρατία είναι το αποκορύφωμα του μηδενισμού: η απόλυτη κενότητα εκείνου που σκοτώνει και καταστρέφει χωρίς να δημιουργεί τίποτα. Το έμβλημα της εποχής μας και της κενότητας που την χαρακτηρίζει απόλυτα. Αυτός είναι ο κόσμος μας: hic Rhodus, hic salta. Γαλλία, 14 Ιουλίου 1789: Liberté, Égalité, Fraternité. Γαλλία, 14 Ιουλίου 2016: τρομοκρατία, θάνατος, κτηνωδία. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ακόμα στο παραμύθι της προόδου;
Ποιος πιστεύει ακόμα στο χαρούμενο παραμύθι της belle époque μετά το 1989; Ποιος δεν έχει ακόμα καταλάβει πως ποτέ άλλοτε η βία κι ο μηδενισμός δεν ήταν οι απόλυτοι πρωταγωνιστές όσο σήμερα; Ποιος δεν έχει αντιληφθεί, πάνω απ’ όλα, ότι οι χαμένοι θα είναι πάντα οι μάζες των νεο-πληβείων μέσα στη νέα αυτή φεουδαρχία; Εξάλλου, δεν μπορεί να μας διαφεύγει ότι αυτές οι εκρήξεις βίας – οπωσδήποτε καταδικαστέες – συμβαίνουν πάντα σε σημεία όπου τυχαίνει να βρίσκεται ο απλός κόσμος: ποτέ στα κέντρα οικονομικής ισχύος.
Αναδημοσίευση από το “Il Fatto Quotidiano” με την άδεια του συντάκτη.
Μετάφραση από τα Ιταλικά: Όλγα Λιακάκη
