Γραφείο Pressenza στο Βερολίνο: Δημοσιεύουμε μαρτυρία αναγνώστη από την Κωνσταντινούπολη κατά τις ώρες που έγινε η απόπειρα πραξικοπήματος.
Όταν περάσαμε από την πλατεία Ταξίμ αργά το απόγευμα είδαμε ένα ελικόπτερο να πετά. Περίεργο.
Τα νέα κυκλοφόρησαν άμεσα για ένα τμήμα του στρατού που επιχείρησε να καταλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ένας φίλος από το TRT είπε πως οι στρατιώτες που εισέβαλαν στο κανάλι, τους έβαλαν σε λεωφορεία για το σπίτι τους. Ακολούθησε το διάγγελμα των στασιαστών, του «Συμβουλίου Ειρήνης», για τους λόγους που αποφάσισαν να καταλάβουν τη χώρα.
Είναι 1.35 τα ξημερώματα Παρασκευής και ο μουεζίνης ακούγεται από το κοντινότερο τζαμί στην Ταξίμ της Ίστανμπουλ, να καλεί. Όμως δεν είναι ώρα προσευχής. Καλεί σε συγκέντρωση ενάντια στο πραξικόπημα που ξεκίνησε πριν από λίγες ώρες.
Ακούγονται πυροβολισμοί. Οι γέφυρες του Βοσπόρου και Fatih Sultan Mehmet είναι κλειστές από τους στασιαστές. Ευρώπη και Ασία δεν επικοινωνούν πια. Ο κόσμος τρέχει από την πλατεία να αποφύγει πυροβολισμούς και ρίψη δακρυγόνων. Ανταλλαγή πυρών στην Άγκυρα.
Μετά από συνεχείς τρομοκρατικές επιθέσεις και τόσα θύματα στους κεντρικούς δρόμους και στις πλατείες, το πραξικόπημα εντείνει την καθημερινότητα του τρόμου και της αβεβαιότητας που επικρατεί τους τελευταίους μήνες. Θα υπάρξει βία. Δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτό. Δύο μέρες, περισσότερο;
Η λίστα των εχθρών του είναι μεγάλη. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Δεχόμαστε SMS από το κράτος και τα Τζαμιά με μεγάφωνα καλούν τους πολίτες να βγουν στο δρόμο. Ποιος ηγέτης στέλνει τους ανθρώπους του στο χάος;
Σύντομα ένα φανατικό πλήθος που μπορεί να επιτεθεί σε όποιον είναι διαφορετικός από τον ίδιο, φωνάζει στο όνομα της δημοκρατίας και του Ερντογάν. Ακούγεται τόσο παράλογο μα είναι ήδη αληθινό.
Ελικόπτερα πετούν χαμηλά. Θα είναι ένα ατελείωτο βράδυ. Πυροβολισμοί ακούγονται από το παράθυρο.
Βάλαμε τσάι. Το τηλέφωνο χτυπά συνεχώς. Φίλοι, ομοεθνείς, ξένοι ανταποκριτές, υπάλληλοι προξενείων ανταλλάσσουν πληροφορίες και σκέψεις, μιλούν για διαβατήρια και ακυρώσεις πτήσεων.
Γύρω στις 4 αποφασίζουμε να κλείσουμε λιγάκι τα μάτια. Δέκα λεπτά αργότερα ένας τεράστιος κρότος μας ξυπνά, οι καρδιές μας πήγαν να σπάσουν. Νομίσαμε ότι ήταν βόμβα αλλά ήταν ένα στρατιωτικό αεροπλάνο που έσπασε τα γύρω τζάμια και έκανε το δικό μας να τρέμει. Πήραμε μια ανάσα. Δεύτερος κρότος, τόσο κοντά. Τα μαζέψαμε και πήγαμε στον διάδρομο, μακριά από το παράθυρο μέχρι το πρωί.
Την επομένη διαβάζουμε για τις 6000 συλλήψεις στρατιωτών, κοντά στις 3000 συλλήψεις δικαστικών, για τα θύματα («μάρτυρες») που βγήκαν να υποστηρίξουν τον Ερντογάν, για αποκεφαλισμούς στη Γέφυρα του Βοσπόρου από τους υποστηρικτές του.
Τίποτα δεν φαίνεται να έχει τελειώσει. Για την ακρίβεια, όσοι ήδη βάλλονται από το καθεστώς, περιμένουν να έρθει το μεγάλο κύμα σκοταδισμού που έχουν ήδη νιώσει στο πετσί τους.
Το φανατισμένο πλήθος που ανεμίζει κόκκινες σημαίες και κορνάρει ακατάπαυστα εδώ και δύο μέρες δείχνει τα δόντια του ενώ φτύνει λέξεις όπως «νίκη» και «δημοκρατία».
«Θα το θυμάσαι αυτό». Φυσικά θα το θυμάμαι.
