Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάθομαι νωχελικά στον καναπέ μου με ανοικτή τη τηλεόραση, η οποία αναφέρεται σε ένα πραξικόπημα και όπως ακριβώς μου συνέβη με τους «δίδυμους πύργους» τότε, διερωτήθηκα αν αυτά που παίζει η τηλεόραση, που δεν παρακολουθώ αλλά κοιτάζω που και που, αποτελούν σενάριο κάποιου έργου!
Όταν τελικά συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για αληθινά γεγονότα διερωτώμαι, πάλι όπως τότε, γιατί εγώ βλέπω ένα άλλο σκηνικό που δεν συνάδει με τα σχόλια επιφανών και πολύ γνωστών δημοσιογράφων και αναλυτών.

Ας δούμε ποια είναι τα δεδομένα μας.
Η Τουρκία, κατά γενική ομολογία των μελετητών της, αποτελείται από τρείς «Τουρκίες». Η μια είναι οι Κεμαλιστές (30%), η άλλη και πλειοψηφική είναι η βαθιά Ανατολία αλλά και οι πληθυσμοί μεγάλων πόλεων, ένας συνδυασμός Κεμαλιστών και Ισλαμιστών με έμφαση στα θέματα θρησκείας (45-50%) που αποτελούν τη λαϊκή βάση του Ερντογάν ο οποίος την «δανείστηκε από τον Φετουλάχ Γκιουλέν» ενώ η τρίτη και μειοψηφική είναι οι δυτικότροποι Κεμαλιστές που αρχικά υποστήριξαν και αυτοί τον Ερντογάν.

Τελευταία ο Ερντογάν έκλεινε ταχύτατα τις όποιες διπλωματικές εκκρεμότητες με Ισραήλ, Αίγυπτο και Ρωσία. Αποδεικνύεται πλέον ότι προετοίμαζε ταχύτατα την ενίσχυση της εξωτερικής του εικόνας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση για άλλη μια φορά δεν έχει πολιτική για την περιοχή, αδυνατώντας να δει τι γίνεται σε μια χώρα της οποίας οι ενταξιακές διαδικασίες έχουν αρχίσει προ πολλού και η οποία μετά τις ΗΠΑ διαθέτει τον 2ο μεγαλύτερο στρατό της Δύσης. Όπως ακριβώς παρακολουθεί χωρίς να αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι η Γαλλία χτυπήθηκε την ημέρα της επετείου της Γαλλικής επανάστασης που έδωσε μια άλλη στροφή στην ανθρωπότητα, τουλάχιστον σε ιδεολογικό επίπεδο. Δεν κατανοεί ουδόλως και το γιατί η Γαλλία πλήττεται πάλι περισσότερο από την Γερμανία, τη Δανία ή την Ολλανδία.

Ο Ερντογάν και η Τουρκία ακολουθούν απρόβλεπτες πολιτικές και η Ιστορία δείχνει ότι οι «απρόβλεπτες» πολιτικές οδηγούν σε πολέμους. Η Ελλάδα έντρομη συνειδητοποίησε ότι μια απρόβλεπτη πολιτική που θα κατέληγε σε πραξικόπημα δεν θα βοηθούσε τη Κύπρο. Συνειδητοποίησε επίσης τον κίνδυνο που διέτρεξε η Κύπρος τις ώρες αυτές που λάμβανε χώρα το πραξικόπημα, δεδομένου ότι η Νήσος τελεί υπό την κατοχή 43.000 Τούρκων στρατιωτών.

Ποια είναι τα θετικά συμπεράσματα από την αποτυχία του πραξικοπήματος;
– Ότι η Τουρκία δεν επιλύει πλέον με πραξικοπήματα τις διαφορές της διότι οι «λαϊκές μάζες» κατεβαίνουν πια στην πλατεία (τις οποίες ο ίδιος ο Ερντογάν κάλεσε για να διαφυλάξουν τη νομιμότητα).
– Ότι ο επικεφαλής των 43.000 στρατιωτών στα κατεχόμενα της Κύπρου τάχθηκε απ αρχής με την συνταγματική νομιμότητα.
– Η διπλωματική προσπάθεια να ανακοινωθεί ότι ο πιλότος που κατέρριψε το ρωσικό αεροσκάφος συλλήφθηκε με τους πραξικοπηματίες δείχνει μια προσπάθεια (ανατολικής διπλωματικής σχολής) να κλείσει γρήγορα το μέτωπο με τη Ρωσία.

Τα κρίσιμα ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεων:
Οι «λαϊκές μάζες» που κατέβηκαν στη πλατεία Ταξίμ το βράδυ της 15ης Ιουλίου 2016 είναι οι ίδιες με τον λαό που τόσο πολέμησε με δακρυγόνα και άλλα μέσα η αστυνομία του Ερντογάν κατά την προηγούμενη περίοδο;
Οι λόγοι που εξήγγειλε ο Ερντογάν εν όψει των γεγονότων δίνουν τέλος στην εμφυλιακή κατάσταση μέσα στη Τουρκία;
Γιατί η Ιστανμπούλ και όχι η Άγκυρα να αποτελούν το χώρο που η ηγεσία της Τουρκίας επέλεξε να διαμείνει αυτές τις δύσκολες στιγμές;
Τι να σηματοδοτεί άραγε το Κωνσταντινοπολίτικο τοπίο και επιλέχθηκε να «φιγουράρει» πρώτο τραπέζι σε όλον τον παγκόσμιο τύπο;
Τι συμβολίζει ο αποκεφαλισμός του στρατιώτη και οι σαρωτικές αλλαγές στην ηγεσία του δικαστικού και στρατιωτικού κατεστημένου;
Τι σηματοδοτεί η υπεροψία στο αίτημα προς τις ΗΠΑ για έκδοση του πολιτικού του αντίπαλου;
Θα αλλάξει ο Ερντογάν; Ή έστω αλλάζει η Τουρκική κοινωνία;
Έφτασε η στιγμή να αποφασίσει ο Ερντογάν αν είναι Κεμαλιστής ή το Ισλάμ θα τον κερδίσει και θα κηρύξει κατ’ αντιστοιχία κάποιου είδους «ιερή μάχη» κατά των αντιφρονούντων;
Έχουμε ελπίδες να δούμε αυτή την γιγαντιαία χώρα ενωμένη εις ένα έθνος, κράτος ή ο διαμελισμός της είναι αναπόφευκτος; Τι σημαίνει αυτό για τη Δύση; Και τι σημαίνει αυτό ειδικότερα για την Ευρώπη;

Τα γεγονότα της 15ης Ιουλίου στην Ανατολή θα επηρεάσουν οσονούπω τη δυτική σκέψη και προοπτικές.
Προς το παρόν θα περιοριστώ να πω ότι αν όμως πραγματικά γινόταν πραξικόπημα στην γείτονα χώρα ….