Μήπως να δούμε αλλιώς το προσφυγικό; Μήπως σε αυτήν τη τραγική ιστορία όλοι οι ευρωπαίοι συμπολίτες να πρωτοστατήσουμε και να αποφασίσουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας;
Ο ερχομός προσφύγων σε μια χώρα η οποία το 2020 θα έχει ένα πολύ γερασμένο εργατικό δυναμικό και της οποίας τα στοιχεία για τις γεννήσεις είναι κάτι παραπάνω από δραματικά, υποκρύπτει μια δυναμική που όλοι οι τεχνοκράτες θα μπορούσαν να την αποδείξουν εύκολα.
Από την μία πλευρά η άτακτη πελατειακή και μεγαλομανής χρήση των χρηματοδοτήσεων κατά τα προηγούμενα έτη οδήγησε στην κατασκευή μεγάλων τουριστικών μονάδων στην Ελλάδα από την εποχή της χούντας (και κυρίως τότε) έως και πριν ξεσπάσει η κρίση. Φαραωνικού τύπου κατασκευές οι οποίες ποτέ δεν ξεπλήρωσαν τις οφειλές τους στο κράτος ενώ πολλές από αυτές αραχνιάζουν καταστρεφόμενες από τη διάβρωση των καιρικών φαινομένων και της εγκατάλειψης.
Από την άλλη, η έντονη εσωτερική μετανάστευση και αστικοποίηση της Ελλάδας κατά τις προηγούμενες δεκαετίες κατέληξε στην ερημοποίηση και εγκατάλειψη ολόκληρων χωριών ανά τη χώρα, που όλοι μας έχουμε επισκεφτεί στις εκδρομές μας.
Ηρθε λοιπόν ο καιρός όλα αυτά τα ερείπια να ξαναγεμίσουν ζωή αφού θα μπορούσαν να αποτελέσουν φιλόξενους, εναλλακτικούς και καινοτόμους καταυλισμούς Συρίων οικογενειών και άλλων προσφύγων και μεταναστών οι οποίοι ανταποδοτικά θα μπορούσαν να προωθούν χειροποίητα προϊόντα και τρόφιμα που θα καλλιεργούν οι ίδιοι, με τη συμμετοχή της ελληνικής τοπικής αυτοδιοίκησης.
Ενα κάλεσμα του Έλληνα Πρωθυπουργού θα μπορούσε να κινητοποιήσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού να συμμετάσχει σε ένα κοινό σχέδιο που θα συνδυάζει ανάπτυξη και ανθρωπιστική βοήθεια. Ταυτόχρονα αυτό θα μπορούσε να ενδυναμώσει την διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας και θα συνέβαλλε στην συνεκτικότητα της διπλωματίας του κ. Τσίπρα, η οποία αν μη τι άλλο στερείται αιχμών.
Εξάλλου μια αριστερή κυβέρνηση θα όφειλε, αυτή πρώτη από όλους, να συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός ισχυρού κινήματος αλληλεγγύης. Αντί μιας φρασεολογίας η οποία χωρίζει παρά ενώνει, η σημερινή κυβέρνηση θα έπρεπε να πρωτοστατήσει με τα στελέχη της, κινητοποιώντας την ελληνική τοπική κοινωνία και δίνοντας ρόλο στην ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση να συμβάλλει πρώτη στην ανάπτυξη ενός τεράστιου κινήματος αλληλεγγύης. Ο Πρωθυπουργός της οφείλει να δώσει τις προδιαγραφές ενός μεγάλου οράματος στο λαό μας.
Παράλληλα η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να το δει σαν ευκαιρία ανάπτυξής της και να συμβάλλει ταχύτατα και σημαντικά σε όλες τις μεταρρυθμιστικές διαδικασίες που για μικροπολιτικούς λόγους κρατούν την ελληνική επαρχία πίσω. Η Ελλάδα για να σωθεί έτσι και αλλιώς, μετά τα τρία μνημόνια τα οποία επιβλήθηκαν άκριτα και συχνά ακολουθώντας συμφέροντα μεγάλων οικονομικών συνασπισμών εθνικών και διεθνών, πρέπει να μετατραπεί σε ένα εργοτάξιο. Το προσφυγικό εντάσσεται αρκετά ικανοποιητικά σε όλα αυτά.
Όμως μπορεί κάτι τέτοιο να υλοποιηθεί χωρίς τους συμμάχους μας; Μπορούμε οι Έλληνες μόνοι να κάνουμε κάτι τέτοιο; Η απάντηση είναι Όχι. Οφείλουμε να ζητήσουμε απλά και άμεσα τη βοήθεια των άλλων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και των ευρωπαϊκών λαών για να πετύχουμε.
Μπορεί το προσφυγικό να αποτελέσει μια παν-ευρωπαϊκή προσπάθεια; Για φέτος οι διακοπές των ευρωπαίων πολιτών μπορούν να αποτελέσουν σταθμό στη καθημερινότητά τους μέσω της υλοποίησης μιας κοινής προσπάθειας αλληλεγγύης;
Μήπως φίλοι μου, ευρωπαίοι πρωτίστως, αλλά και από όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου, το σύνθημα θα πρέπει να είναι: «Φέτος πηγαίνουμε για διακοπές στην Ελλάδα» και κυρίως στα νησιά του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου όπως Λέσβο, Χίο, Σάμο κλπ που στήριξαν με όλες τις δυνάμεις τους, τους πρόσφυγες;
Και μήπως εμείς οι Έλληνες καλούμαστε να δείξουμε φέτος το καλοκαίρι σε όλους αυτούς τους φίλους μας τι ήταν πραγματικά ο Ξένιος Δίας με ότι μέσα και αν διαθέτει ο καθένας μας;
Μήπως αυτό θα πρέπει να είναι η προσπάθεια, από εμάς για εμάς, ενάντια σε ότι ετοιμάζουν;
Ελάτε φέτος φίλοι μου όλοι στην Ελλάδα ώστε όλοι μαζί, Έλληνες, τουρίστες και πρόσφυγες να καταπνίξουμε με τα γέλια και τους χορούς μας το δικό τους project, αυτό ενός νέου, επικείμενου πολέμου!
