Τοπικές εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο πρώτος μουσουλμάνος δήμαρχος στο Λονδίνο

Πριν ακόμη ανακοινωθούν τα τελικά αποτελέσματα των εκλογών για τα κοινοβούλια της Σκωτίας, της Ουαλίας και της Βόρειας Ιρλανδίας, για 124 τοπικά συμβούλια της Αγγλίας και για τους δημάρχους του Λονδίνου, του Μπρίστολ και του Λίβερπουλ, έχουν ήδη αρχίσει να ακονίζονται τα μαχαίρια που θα δικαιολογήσουν κι άλλες καμπάνιες γεμάτες βρώμικα κόλπα.

Στο Λονδίνο εκλέχθηκε δήμαρχος με το 57% των ψήφων ο Sadiq Khan, αλλά τα διεθνή ΜΜΕ στάθηκαν περισσότερο στο γεγονός ότι πρόκειται για μουσουλμάνο, γιο ενός πακιστανού οδηγού λεωφορείου, παρά στο ότι ανήκει στο Εργατικό Κόμμα και πρόθεσή του είναι να εντείνει τη μάχη ενάντια στις ανισότητες, τη λιτότητα και την αδικία. Πριν γίνει βουλευτής εργάστηκε σα δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο συντηρητικός αντίπαλός του, αντίθετα, αντιπροσώπευε μια ζωή προσωπικών προνομίων που οι ψηφοφόροι απέρριψαν.

Όσον αφορά στο Τζέρεμι Κόρμπιν, αυτές οι εκλογές παρουσιάστηκαν ως ένα είδος δημοψηφίσματος της ηγεσίας του, με τους εχθρούς του (μεταξύ των οποίων και κάποιοι βουλευτές του κόμματός του) να ξερογλύφονται στην προοπτική μιας εκλογικής ήττας που θα τους επέτρεπε να ξεκινήσουν μια άμεση επίθεση εναντίον του. Κάτι τέτοιο δε συνέβη. Οι εργατικοί είχαν χείριστα αποτελέσματα στη Σκωτία, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο, δεδομένης της συνεχόμενης ενίσχυσης των αυτονομιστών μετά το δημοψήφισμα για τη σκωτσέζικη ανεξαρτησία. Στην υπόλοιπη χώρα πήγαν καλά˙ παρά το δηλητήριο που έχυσαν οι επικριτές του, όλοι συμφωνούν να δώσουν περισσότερο χρόνο στον Κόρμπιν για να αναπτύξει την πολιτική του και τις προτάσεις του ενόψει των γενικών εκλογών, που προβλέπεται να γίνουν σε τέσσερα χρόνια.

«Συμπτωματικά» με τις εκλογές αυτές η συντηρητική κυβέρνηση έκανε κάποιες μεταστροφές τόσο στο σχέδιό της να μετατρέψει όλα τα σχολεία σε ακαδημίες όσο και στο εθνικό σύστημα υγείας: ο καθόλου δημοφιλής Υπουργός Υγείας Jeremy Hunt συμφώνησε να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να προσπαθήσει να δώσει μια λύση στο χάος που ο ίδιος δημιούργησε με τις συμβάσεις που επιβάλλει στους ασκούμενους γιατρούς και που οδήγησαν σε επαναλαμβανόμενες απεργίες δείχνοντας στην κοινή γνώμη πως πραγματικός του στόχος είναι να ιδιωτικοποιήσει το σύστημα υγείας. Φαίνεται πως οι συντηρητικοί συνειδητοποίησαν τελικά πως οι πολιτικές αυτές θα τους κάνουν να χάσουν ψήφους˙ θα δούμε τι θα συμβεί τώρα που οι εκλογές τελείωσαν. Υπάρχει ακόμα το δημοψήφισμα της 23^ης Ιουνίου όπου θα αποφασιστεί η παραμονή ή όχι στην ΕΕ, αλλά είναι δύσκολο να προβλέψουμε πώς θα επηρεάσουν όλα αυτά τα θέματα την ψήφο.

Το UKIP, το αντιμεταναστευτικό κόμμα, πέτυχε επίσης καλά αποτελέσματα, ιδιαίτερα εις βάρος των εργατικών. Εκπροσωπεί την τάση της άκρας δεξιάς που υπάρχει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Στο σημείο αυτό αναδύονται τρία βασικά στοιχεία:

• Η Σκωτία συνεχίζει τη “soft” καμπάνια της υπέρ της ανεξαρτησίας.
• Παρά τις οργισμένες επιθέσεις των ΜΜΕ, ο Τζέρεμι Κόρμπιν παραμένει στην ηγεσία ενός Εργατικού Κόμματος που έχει δεσμευτεί να αγωνιστεί ενάντια στη λιτότητα, τις ανισότητες, τα πυρηνικά όπλα και την καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών.
• Το Λονδίνο εξέλεξε τον πρώτο μουσουλμάνο δήμαρχό του, ενισχύοντας την πολυπολιτισμική του εικόνα που υπό μία έννοια αντισταθμίζει την αύξηση των αντιμεταναστευτικών λόμπι.

Δεν ξέρω ποιος το είπε πρώτος, αλλά έχει επαναληφθεί πολλές φορές: «Αν η ψήφος μπορούσε ν’ αλλάξει κάτι, θα ήταν παράνομη». Είναι, πάραυτα, ένας τρόπος σφυγμομέτρησης της κοινής γνώμης; Οι τοπικές εκλογές είναι γνωστές για τη χαμηλή τους συμμετοχή, οπότε μάλλον όχι.

Ίσως ο πιο σημαντικός τους ρόλος είναι να προάγουν τη συζήτηση και τη συνειδητοποίηση πάνω σε θέματα που δεν αποτελούν μέρος των καθημερινών συζητήσεων. Θα μπορούσαν να κάνουν τον κόσμο να ενδιαφερθεί περισσότερο, ή να συμμετάσχει σε καμπάνιες; Μπορούμε μόνο να το ελπίζουμε.