Θεωρώ ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει σε μεγάλο βαθμό από τα όρια που είχαμε μάθει εμείς οι ευρωπαίοι πολίτες να ανεχόμαστε μέχρι σήμερα και γυρίζουμε σελίδα αφήνοντας πίσω την περίοδο που επικράτησε, τύποις τουλάχιστον, ο ορθός λόγος και η λογική. Οδεύουμε σε δύσκολα μονοπάτια μακριά από αρχές, κανόνες και θεσμούς και φαίνεται να συνθλιβόμαστε αλύπητα και απάνθρωπα σα μια μάζα ανθρώπων που δεν διαθέτουν τα χαρακτηριστικά του πολίτη, όχι μιας αθηναϊκής δημοκρατίας του 5ου π.Χ αιώνα αλλά ούτε καν μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής φιλελεύθερης πολιτείας.
Τί σημαίνει αλήθεια για μας τους ευρωπαίους πολίτες η πλήρης καταπάτηση Συνθηκών, κανονισμών λειτουργίας θεσμικών οργάνων, της χάρτας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όλων εκείνων των συμφωνιών που εξασφάλισαν την ειρήνη από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα στις ευρωπαϊκές περιφέρειες; Είναι δυνατό να συνεχίσουμε χωρίς κανόνες και θεσμούς; Είναι δυνατόν, μόλις την επομένη της απόφασης των αρχηγών κρατών μελών της Ένωσης, ο Αυστριακός πρωθυπουργός να αυθαιρετεί προς την αντίθετη κατεύθυνση της κοινής απόφασης;
Και ενώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, βρισκόμαστε στον 18ο μ.Χ αιώνα κατά τον οποίο υπερίσχυε, στον τότε ευρωπαϊκό χώρο, η άποψη ότι πας μη δυτικός, βάρβαρος: Τέτοια υπέρβαση τριακοσίων ετών πίσω;
Πώς να ερμηνεύσει αλλιώς κανείς την ανοχή ημών των ευρωπαίων όταν αφήνουμε άλλους ανθρώπους έρμαια της θάλασσας, του καιρού, των ασθενειών και κυρίως αφήνουμε τους διακινητές να δρουν σε ευρωπαϊκά εδάφη και να παζαρεύουν με τις ζωές ανθρώπων ομοίων με εμάς.
Η Συρία είναι πολύ κοντά στην Ευρώπη. Εμείς στην Ελλάδα αισθανόμαστε την ανάσα της. Όμως οι πρόσφυγες είναι σαν εμάς, μορφωμένοι, ερωτευμένοι, φτωχοί, πλούσιοι, όμορφοι, άσχημοι, έξυπνοι, όλοι αυτοί δηλαδή που πνίγονται στις ελληνικές θάλασσες δεν είναι κάπου μακριά και δεν είναι διαφορετικοί από εμάς. Πεθαίνουν από πείνα, κρύο, ασθένειες σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αλήθεια πώς το ανεχόμαστε;
Φοβάμαι ότι η Ελλάδα θα κληθεί να διαχειριστεί μόνη της ένα μεγάλο όγκο ροών προσφύγων από τη Συρία. Ελπίζω πραγματικά η ελληνική κυβέρνηση να το έχει συνειδητοποιήσει και να διερευνά τους συμμάχους της σε Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία για μια άμεση βοήθεια που θα επιτρέψει την επιβίωσή τους.
Το ίδιο και στην αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα. Ανίκανοι και υστερόβουλοι εξακολουθούν να αποδίδουν στην κ.Χριστοδουλοπούλου το προσφυγικό. Ελπίζω κάποιοι λίγοι σώφρονες στην αντιπολίτευση και σε κάποια μικρότερα κόμματα να διερευνούν πώς θα επιβιώσουμε όλοι στο άμεσο μέλλον. Και ας αναθέσουμε στον Γιούνκερ να διαλύσει τα κυκλώματα των διακινητών (αφού δεν μπορεί κάτι καλύτερο) που ο ελληνικός λαός δεν τα γνωρίζει. Εκεί τουλάχιστον να παρέμβουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Ή τελικά, όπως συχνά κάνουν, θα περιοριστούν κατόπιν εορτής στο να διαχειριστούν πτώματα;
Στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη η αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων μεγαλώνει σε μέγεθος και οργάνωση, οι θεσμοί όμως αποδεικνύονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πρέπει να οδηγηθεί σε άμεσες και καθαρές αποφάσεις στις 17 και 18 του Μαρτίου.
Η μη αναφορά στον βαλκανικό διάδρομο αποτελεί σκάνδαλο. Ο βαλκανικός διάδρομος είναι κλειστός με πάνω από 12.000 πρόσφυγες στην Ειδομένη. Οι χώρες του Wisengrad ωθούμενες από ψυχροπολεμικές κυβερνήσεις οι οποίες απλά μισούν τη Ρωσία και με τις οποίες έπαιξε η Ευρώπη τη τελευταία δεκαετία (αρνούμενη οποιαδήποτε συνεργασία με τη Ρωσία) θα τις βρει μπροστά της. Μην ξεχνάμε ότι τα κράτη αυτά έχουν χαραγμένη στην πρόσφατη μνήμη τους την άνιση συμπεριφορά των 15 κατά τις ενταξιακές διμερείς συμφωνίες τους με την Ένωση. Τώρα βέβαια διεκδικούν να θέσουν βέτο.
Αδιαμφισβήτητα η Τουρκία γνωρίζει καλά την διπλωματική γλώσσα αλλά διαθέτει και πολλά άλλα στοιχεία τα οποία βρίσκουν πολλούς ευρωπαίους της ψυχροπολεμικής περιόδου να τα επικροτούν.
Η μόνη απόφαση που φαίνεται να λήφθηκε είναι η μείωση της ροής των «παράνομων» μεταναστών προς την Ευρώπη. Τι σημαίνει αυτό ακριβώς;
Και ποια είναι ακριβώς η συμβολή του ΝΑΤΟ; Για τους πρόσφυγες λένε ότι είναι η FRONTEX, διερωτώμαι λοιπόν ποιον θα προστατεύει ακριβώς το ΝΑΤΟ;
Και μια που η τραγωδία γεννήθηκε στην Ελλάδα, δεν θα μπορέσω να ξεχάσω τον πιεσμένο από τον δολοφόνο του Καντάφι, με το πρόσωπο του πάνω στο καπό ενός αμαξιού, ο οποίος όταν άφηνε την τελευταία του πνοή μας κοίταζε μέσω του τηλεοπτικού φακού. Τελευταία μαθαίνω ότι είμαστε πολλοί που κάναμε εκείνη τη στιγμή την ίδια τραγική σκέψη: άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και η άβυσσος είναι μπροστά μας. Ας είναι και αυτή η σκέψη που θα μας οδηγήσει να βροντοφωνάξουμε φίλοι μου: Φτάνει! Basta ! Assez ! Nicht mehr !
