Ο Dario Ergas παρουσίασε την ιταλική έκδοση του τελευταίου του βιβλίου «Η ενότητα στην πράξη» σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας, μπροστά σε ένα πολυάριθμο και ενθουσιώδες κοινό.
Dario, μπορείς να μας εξηγήσεις τα θέματα του βιβλίου σου;
«Η ενότητα στην πράξη» αφηγείται την εμπειρία της συνάντησης με τον εαυτό μας και τις μετατρεπτικές της συνέπειες για το άτομο και την κοινωνία. Η συνάντηση με τον εαυτό μας ή η πρόσβαση σε εμπειρίες που αποκαλύπτουν την ουσία αυτού που είμαστε, αλλάζoυν τη δομή της συνείδησης προς πιο διαυγείς και εμπνευσμένες καταστάσεις. Αυτές οι καταστάσεις της συνείδησης, της αναγνώρισης του εαυτού μας, των άλλων και του ανθρώπινου όντος, παράγουν ένα τύπο δράσης και δραστηριότητας στον κόσμο που επιταχύνουν την αλλαγή μας και την αλλαγή του περιβάλλοντος στο οποίο κινούμαστε.
Η υπερβατική ορμή στον άνθρωπο, η ορμή προς το άπειρο μέλλον προσκρούει πάνω στον τοίχο του θανάτου. Αυτή η φαινομενική αντίφαση μπερδεύει τη συνείδηση και την παγιδεύει στο φόβο, τη βία και την οδύνη. Ο φόβος την οδηγεί στην απόγνωση και έτσι η συνείδηση συγχέει το βαθύ της νόημα με ονειροπολήματα ή επιθυμίες που της προσφέρουν μια στιγμιαία χαλάρωση και προσωρινές ικανοποιήσεις. Πρόκειται για μια φάση της εξέλιξης της συνείδησης˙ επιδιώκουμε μια αλλαγή και ένα εξελικτικό άλμα της νοητικής μας δομής.
Ο φόβος του θανάτου αποπροσανατολίζει τη συνείδηση, που αντί να εμβαθύνει στον υπερβατικό της σκοπό προσανατολίζεται στην επιβεβαίωση του επιφανειακού εγώ. Αυτό δε συμβαίνει μόνο στην ατομική συνείδηση, αλλά και στην κοινωνία και στον πολιτισμό˙ οι πολιτισμοί που πήγαζαν από την αναγνώριση μιας κοινής ανθρώπινης εμπειρίας έχασαν το δρόμο τους και ξέχασαν την εμπειρία και την προοπτική στην οποία βασίζονταν.
Υπάρχει η δυνατότητα μιας πνευματικής ανανέωσης, μιας επαφής με την ουσία μας που θα εμπνεύσει τη συνείδηση και θα της δώσει ενέργεια και δύναμη για να ξεκινήσει ένα καινούριο πολιτισμικό κύκλο ανθρωπιστικού και παγκόσμιου χαρακτήρα.
Μιλάς πολύ για την ανάγκη μιας ουσιαστικής αλλαγής: μπορείς να προσδιορίσεις καλύτερα αυτό το θέμα;
Πιστεύουμε πως το θέμα της βίας είναι ένα πρόβλημα εκπαίδευσης, ένα ηθικό πρόβλημα, πρόβλημα δικαιοσύνης, άδικης διανομής των πόρων, ή κάτι που η επιστήμη θα λύσει, αλλά δεν συνειδητοποιούμε τη νοητική του ρίζα. Δεν αντιλαμβανόμαστε πως χρειάζεται μια εσωτερική αλλαγή του ανθρώπου και του συστήματος των θεμελιωδών πεποιθήσεών του, πως δε θα συμβεί μέσω μιας ηθικής επιταγής, χάρη σε νόμους ή επιστημονικές προόδους. Επιμένω σ’ αυτό το σημείο επειδή νιώθω ότι στο σχεδιασμό της επαναστατικής δράσης προς μιας ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία ξεχνάμε αυτή την πλευρά˙ υπερισχύει η πίστη στον άνθρωπο-πράγμα, τον χωρίς πρόθεση, που μπορεί να κυριαρχείται και να χειραγωγείται. Χρειαζόμαστε ένα νέο τύπο επανάστασης, που καθώς αναπτύσσεται πρέπει ταυτόχρονα ν’ αλλάζει τα άτομα που την πραγματοποιούν. Σε αντίθετη περίπτωση δε θα είναι επανάσταση, αλλά μια επανάληψη. Η μοναδική δυνατή μεθοδολογία δράσης γι’ αυτό το είδος της αλλαγής είναι η ενεργή μη βία.
Σήμερα ακούγονται πολλές και διαφορετικές ερμηνείες για τη στιγμή που ζούμε: καταστροφικές, πεσιμιστικές, απολυταρχικές… Πώς βλέπεις εσύ αυτή την ιστορική στιγμή;
Ζούμε μια πολύ βαθιά αλλαγή, ένα είδος ψυχοκοινωνικού σεισμού. Όλα όσα έχουν χτιστεί πάνω σε βαλτώδη εδάφη, ή με ακατάλληλα υλικά μοιάζουν να καταρρέουν, αλλά υπάρχουν άλλα φαινόμενα που αποκτούν δύναμη, διατηρούνται και προβάλλονται στο μέλλον. Είναι αλήθεια πως η εξουσία συγκεντρώνεται, ενισχύεται και γίνεται αυταρχική, κάποιες φορές ακόμη και δικτατορική, αλλά αυτό ταυτόχρονα είναι και σημάδι αδυναμίας. Όλο και λιγότερο μπορεί να υπολογίζει στη συναίνεση και σύντομα δε θα χαίρει ούτε καν του σεβασμού των λαών. Εμφανίζονται στη σκηνή καινούριοι πρωταγωνιστές, που μέχρι τώρα ήταν θύματα διάκρισης: οι γυναίκες, οι μετανάστες συντεθλιμμένων πολιτισμών, οι νέοι που αρνούνται όλα τα μοντέλα του συστήματος˙ εμφανίζονται κοινότητες διαφορετικού τύπου, με ένα καινούριο σύστημα σχέσεων, που αγνοούν την εξουσία και τις παρηκμασμένες αξίες. Η επιστήμη ανοίγει απρόβλεπτους ορίζοντες που γκρεμίζουν τα πιστεύω σε όλα αυτά που είναι εξωτερικά, στέρεα, μόνιμα και υλικά. Ανοίγεται ένας καινούριος κόσμος, έτσι ώστε η συνείδηση να δομήσει και να προβάλλει ένα νέο ανθρώπινο ον και μια παγκόσμια κοινωνία. Το να ενδυναμώσει καθένας μας στη δική του ζωή αυτή την κατεύθυνση, δίνοντας ώθηση στην αλλαγή τόσο του ίδιου όσο και του περιβάλλοντός του ενισχύει αυτή την οπτική της καινούριας εποχής που πλησιάζει.
Μπορούμε να στείλουμε ένα μήνυμα ελπίδας σ’ αυτό τον κόσμο;
Ένα μήνυμα ελπίδας είναι αυτό που μας έδωσε ο Σίλο: η ανθρώπινη αλλαγή είναι δυνατή. Μέσα στον καθένα μας υπάρχει η εμπειρία που φωτίζει τη συνείδηση και τη συνδέει με το νόημά της. Η έγκυρη δράση είναι εκείνη που αναγνωρίζει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία των άλλων ανθρώπων και συνοψίζεται στην αρχή «Να φέρεσαι στους άλλους όπως θέλεις να σου φέρονται». Στον ορίζοντα διαγράφεται μια νέα ανθρώπινη προοπτική που δείχνει ένα μελλοντικό Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος.
