Αν πήγαινα στη δουλειά μου χρησιμοποιώντας το μετρό ή ταξίδευα χρησιμοποιώντας αεροδρόμιο και ήμουν μεταξύ των θυμάτων μιας τρομοκρατικής επίθεσης (ή αν αυτό μου συμβεί κάποια στιγμή στο μέλλον) θα ήθελα:
- να μην μοιραστεί κανείς το μένος μου για τους τρομοκράτες γιατί η διαχείρισή του δεν είναι δική τους υπόθεση,
- να μην κλείσει κανείς τα σύνορα με αφορμή τον θάνατό μου, καθώς αυτή δεν είναι λύση,
- να μην σταματήσει κανείς να δείχνει την αλληλεγγύη του σε κάθε παράπλευρο θύμα της εκάστοτε τρομοκρατικής ενέργειας,
- να μην σταματήσει κανείς να ανοίγει την αγκαλιά του σε κάθε πρόσφυγα ή οικονομικό μετανάστη που φεύγει τρέχοντας από τους πολέμους τους,
- να μην υπάρξει καμία αύξηση του προϋπολογισμού για την ασφάλεια των συνόρων, καθώς είναι και οι δυο λέξεις ανυπόστατες στη πεπερασμένη ζωή πάνω στον πλανήτη μας,
- να γίνει αντίθετα μείωση των δαπανών της άμυνας και να ενδυναμωθούν δομές υγείας, κοινωνικής προστασίας, παιδείας, να ανοίξουν πανεπιστήμια και θέσεις εργασίας περιορισμένου ωραρίου και ικανοποιητικών αποδοχών,
- να μην βγει κανείς από τους τρομοκράτες και τους βοηθούς τους (είτε φοράνε κουστούμια είτε μπαντζαβί) να ζητήσει συγνώμη και να δώσει στην οικογένειά μου τα συλλυπητήριά του,
- να κάτσουν οι φίλες και οι φίλοι μου και να σκεφτούν πόσα πράγματα μοιραστήκαμε. Να είναι σίγουροι ότι η ενέργεια και η αγάπη μου θα τους συντροφεύει πάντα,
- αυτοί που μένουν, να τηρήσουν όσα λεπτά σιγής είναι αρκετά για να αντιληφθούν ότι η παράνοια του πολέμου και της βίας δεν μας βγάζει πουθενά ως ανθρωπότητα.
