Ως τρυφεροί γονείς που μεγάλωσαν δύο παιδιά κατά τη διάρκεια της εποχής του Πολέμου του Βιετνάμ, εμπνευστήκαμε από το έργο του παιδοψυχολόγου Haim Ginott που παρατήρησε ότι: «Η κακή συμπεριφορά και η τιμωρία δεν είναι δύο αντίθετα που αλληλοακυρώνονται. Αντιθέτως, τρέφουν και ενισχύουν το ένα το άλλο.»
Αναρωτιόμαστε: Είναι δυνατό να έχει το ξύλο, λένε μερικοί- πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις στην κοινότητά μας και διεθνώς; Γι’ αυτό και θέσαμε υπό αμφισβήτηση δύο σπάνια αμφισβητούμενα, και συχνά τιθέμενα αξιώματα των καιρών μας:
Η βία είναι ένας καλός τρόπος για να πάρεις αυτό που θέλεις. Με τη βία μπορείς να δώσεις τέλος στη βία.
Όλως περιέργως, και οι δύο συμπεριφορές παραμένουν οι πιο δημοφιλείς στον πολιτισμό μας. Μια πρόσφατη δημοσκόπηση του πρακτορείου ABC News δείχνει ότι οι μισοί από τους Αμερικανούς γονείς δέρνουν ακόμη τα παιδιά τους. Οι πολιτικοί φορείς επιμένουν σε αυτήν την πολιτική, και παρά το μεγάλο όγκο αποδείξεων για το ότι αυτές οι ιδέες είναι απαρχαιωμένες – ακόμη χρησιμοποιούνται, αλλά αντικαθίστανται από καλύτερους τρόπους.
Εντυπωσιαστήκαμε τόσο από το έργο του Haim Ginott και τον ολοένα αυξανόμενο ερευνητικό όγκο που το υποστηρίζει, που στο θέμα της πειθάρχησης της κόρης και του γιου μας, προκαλέσαμε τους εαυτούς μας να αποκλείσουν το ξύλο. Προ-αποφασίζοντας το «όχι» στη σωματική τιμωρία μας οδήγησε πολλές φορές σε πυρετώδη αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων για να βελτιώσουμε τη συμπεριφορά και να κρατήσουμε τη κόρη και τον γιο μας ασφαλείς. Αρχικά με αμφιβολίες, προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε δημιουργικές, μη βίαιες εναλλακτικές που έφεραν αποτέλεσμα και κράτησαν τόσο εμάς όσο και τα παιδιά μας μαζί και (κυρίως) με μια συμπεριφορά καλή. Σύντομα αντιληφθήκαμε ότι το να απορρίψεις τη βία ήταν κάτι δυνατό, εφικτό στην πραγματική ζωή, και επιθυμητό.
Προ-αποφασίζοντας σχετικά με τη βία, ξεκινώντας πρώτα από το σπίτι και ύστερα εξαπλώνοντάς το κατά κύματα σε όλον τον κόσμο, είναι η πιο επείγουσα ανάγκη των καιρών μας. Είναι η καλύτερη ελπίδα μας σε μια εποχή διαδεδομένων ατομικών, βιολογικών και χημικών όπλων, όταν ακόμη και λίγοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν πολύ κακό. Τόσο στην περίπτωση της σωματικής τιμωρίας όσο και στον ανοιχτό πόλεμο, το εντυπωσιακό παράδοξο των καιρών είναι ότι απορρίπτοντας τη βία και σεβόμενοι τον αντίπαλο μας – όχι εξευτελίζοντας, βλάπτοντας ή αποκλείοντας – είναι η απάντηση που φέρνει τα καλύτερα αποτελέσματα.
Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο να δέρνεις το παιδί σου και στη ταχύτατα εξαπλωνόμενη βία που διαβάζουμε στις επικεφαλίδες των ειδήσεων από κάθε ήπειρο, όπως οι τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι, τη Βηρυτό και την Ιερουσαλήμ, και τις βοβμιστικές επιθέσεις που σκοτώνουν αθώες γυναίκες και παιδιά;
Είναι όλα μέρος του κύκλου της σκληρότητας. Παρόλ’ αυτά, όπως δηλώνουν ξεκάθαρα για εμάς οι σημερινές επικεφαλίδες, η βία εξ ορισμού τροφοδοτεί περισσότερες φλόγες εχθρότητας.
Πάρτε την περίπτωση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Ένας πιλότος που σχεδίασε δολοφονίες ηγετών τρομοκρατών με βομβιστικές επιθέσεις – οι οποίες συνήθως σκοτώνουν αθώες γυναίκες και παιδιά –παραδέχθηκε: «Σκοτώνουμε τέσσερις και δημιουργούμε 10 [νέους τρομοκράτες].»
Ποιανού ιδέα ήταν ότι ο καλύτερος τρόπος για να πολεμήσουμε την τρομοκρατία είναι να δημιουργήσουμε περισσότερους τρομοκράτες; Και πώς πέτυχαν στο να πουλήσουν τόσο καλά μια τέτοια ιδέα;
Τα μαθηματικά της βίας είναι απλά: Ο κύκλος μεγαλώνει γεωμετρικά, σαν να βάζεις βενζίνη στη φωτιά. Όσο περισσότερη βία βγάζεις προς τα έξω, τόσο περισσότερη παίρνεις πίσω.
Εάν αυτό είναι αλήθεια στο πεδίο της μάχης, πόσο αληθινό είναι στις γειτονιές και στα σπίτια;
Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, ο Μαχάτμα Γκάντι είπε ότι οι δυσδιάκριτες μορφές βίας είναι στην πραγματικότητα οι πιο επικίνδυνες, επειδή δεν αμφισβητούνται από την κοινωνία σε κανένα μέρος τη Γης και επειδή δεν έχουν τέλος.
Η έρευνα ξεκαθαρίζει ότι η γονεϊκή χρήση σωματικής τιμωρίας αντιγράφεται συνήθως από την εξουσία που μας μεγάλωσε. Κατά μίμηση, μαθαίνουμε τη βία από την παιδική μας ηλικία. Η κακοποίηση παιδιών, συζύγων, γειτόνων και κάθε «άλλη»– που πολλές φορές δικαιολογείται ως ανταπόδοση ή αυτοάμυνα– κυριαρχεί στις βραδινές ειδήσεις . Ο παιδαγωγικός ξυλοδαρμός μπορεί να είναι δικαιολογημένος, εντούτοις, λίγοι γονείς αρνούνται ότι έχουν χτυπήσει δυνατότερα απ’ όσο ήθελαν από οργή ή φόβο. Εξ αυτού έπεται εύκολα και χειρότερη μεταχείριση. Συνειδητοποιώντας τώρα αυτήν την αλληλουχία αιτίου-αιτιατού στο σπίτι, οι φαινομενικά μικρές οικογενειακές επιλογές σχετικά με την τιμωρία σημαίνουν πολλά για το μέλλον της ανθρωπότητας. Στο σημερινό κόσμο της βίας, εμείς οι γονείς είμαστε πιο σημαντικοί από ποτέ.
Ο δρ. Ginott μας υπενθυμίζει ότι το θεμέλιο του αποτελεσματικού γονέα και της οικογενειακής υγείας δεν είναι ούτε η παθητικότητα ούτε η τιμωρία, αλλά η αμοιβαία ενσυναίσθηση. Προ-αποφασίζοντας την κατάκτηση της ικανότητας του να ακούς και να είσαι καλός στην επικοινωνία είναι η καλύτερη βοήθεια για τους γονείς στην προσπάθεια να συνδέονται με τα παιδιά τους με έναν τρόπο κατανόησης που βελτιώνει τη συμπεριφορά και τους καταξιώνει όλους χωρίς να μειώνει την γονεϊκή εξουσία.
Γι’αυτό είναι πάντοτε η σωστή ώρα για να απορρίψει κανείς την σωματική τιμωρία. Η πειραρχία χωρίς ξυλοδαρμό είναι ευκολότερη τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά, κυρίως εάν το ξύλο δεν χρησιμοποιούνταν ποτέ μέχρι πρότινος ή και καθόλου. Αυτή η πρακτική αναπτύσσει καλύτερες ικανότητες επικοινωνίας για όλη την οικογένεια, και οι γονείς γίνονται καλύτεροι δάσκαλοι για τα παιδιά τους απαντώντας δημιουργικά -και όχι βίαια – στον δικό τους θυμό και φόβο.
Αυτό που είναι αλήθεια στο μικρό-επίπεδο της οικογενειακής μονάδας είναι εξίσου αληθινό στο μακρο-επίπεδο των διεθνών σχέσεων. Για να αποτρέψει κανείς τον πόλεμο – θα πρέπει να προ-αποφασίσει. Εν τω μέσω της μαινόμενης φωτιάς, είναι πολύ αργά να βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά. Μέσα στο χάος και την αγωνία για τις αληθινές ή τις φανταστικές απειλές, είναι πολύ αργά να αποφασίσει κανείς ενάντια στην πρωτόγονη, βίαιη πράξη του πολέμου. Στο φόβο, το μυαλό μας όχι μόνο δεν δουλεύει σωστά, αλλά, δικαιολογεί και επιστρατεύει παλιούς τρόπους σκέψης και σκληρές πράξεις που καταστρέφουν τη ζωή και τις σχέσεις. Η δημιουργική πιθανότητα δεν είναι διαθέσιμη – επισκιάζεται από τις εσωτερικές, ενστικτώδεις αντιδράσεις μας.
Η σύμβουλος Lisa McLeod παρατηρεί ότι συχνά νιώθουμε αγωνία σχετικά με μη σημαντικές υλικές αποφάσεις που επηρεάζουν πολύ λίγο τις ζωές μας: χτενίσματα, χρώματα βαφής, αγορές αυτοκινήτων, σκελετοί γυαλιών. Εντούτοις, όταν είμαστε αντιμέτωποι με συμπεριφορικές αποφάσεις και απαντήσεις σε πιο σημαντικά γεγονότα συμπεριλαμβανομένων των κρίσεων ζωής και θανάτου, «οι άνθρωποι συχνά απλά αντιδρούν».
Η εκπληκτική διδακτορική έρευνα της Gergana Sabeva Yordanova, Οι Επιπτώσεις του Σταδίου της Προ-Απόφασης στη Λήψη Αποφάσεων Σχετικά με την Αυτο-Ρύθμιση της Συμπεριφοράς, καταφάσκει τη σημασία της προ-απόφασης στις ζωές μας. Χωρίς αυτήν, η έλλειψη της αυτό-ρύθμισης δίνει ουσιαστικά χώρο σε κάθε πρόβλημα της κοινωνίας μας – συναισθήματα και παρορμήσεις που οδηγούν σε κακή διαχείριση χρήματος, ψυχαναγκαστική κατανάλωση τροφής, απληστία, εξάρτηση από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, κακοποίηση και ατέρμονη βία.
Τριάντα πέντε χρόνια διευκόλυνσης σοβαρών αντιπάλων διεθνώς σε μία θεραπευτική και ειρηνευτική διαδικασία συνεχίζει να επικυρώνει το πώς λειτουργεί ένας νέος δρόμος προς τη συμφιλίωση με κάθε διαφορετικό άνθρωπο που επιλέγει να απορρίψει την επιθετικότητα υπέρ της αντιμετώπισης πρόσωπο με πρόσωπο. Η νέα εμπειρία του να ακούς ώστε να μάθεις και να ακουστείς – την ονομάζουμε Αυθεντικό Διάλογο – επιτρέπει στους ανταγωνιστές ανά τον κόσμο να βιώσουν αυτήν την αξιόπιστη και μεταμορφωτική αλήθεια: «Ένας εχθρός είναι κάποιος του οποίου την ιστορία δεν έχουμε ακόμη ακούσει».
Με τη συνταγή της ενσυναισθησιακής επικοινωνίας του δρ. Ginott, όπως με τα παιδιά μας, η πρόθεση να χρησιμοποιήσεις τον Αυθεντικό Διάλογο επιτρέπει στους υποτιθέμενους εχθρούς, να νιώσουν λιγότερο απομονωμένοι, απέλπιδες ή απελπισμένοι. Αντί να σαρώνονται σε μια πλημμύρα βίας και αιματοχυσίας, ανακαλύπτουν ότι έχουν πιο εύγλωττες επιλογές.
Αυτό είναι το σημείο εισόδου πρόσωπο με πρόσωπο σε μία ζωή πέρα από τον πόλεμο. Έχουμε βιώσει τη διευκόλυνση και την δεσμευτική καθοδήγηση των πολιτών για τους Σοβιετικούς και τους Αμερικανούς, τους Παλαιστίνιους και τους Ισραηλινούς, τους Αρμένιους και τους Αζερμπαϊτζανούς, και πιο πρόσφατα τους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς στη Νιγηρία, τους αντιφρονούντες στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, και άλλοτε τις αντιμαχόμενες φυλές στην Ακτή του Ελεφαντοστού. Ο Αυθεντικός Διάλογος – η τεχνική του να ακούς για να μάθεις και να ακουστείς – φαίνεται πως παράγει επανειλημμένως θαυμαστά αποτελέσματα.
Η καθημερινή σκληρότητα στις επικεφαλίδες των ειδήσεων αποτελεί απόδειξη: Καταφεύγουμε στη βία πολύ γρήγορα και πολύ συχνά. Τα στοιχεία αυτά ευνοούν υπέρ του να επιλέγουμε την επικοινωνία και όχι τη διαμάχη. Προ-επιλέγοντας τον Αυθεντικό Διάλογο χρησίμευσε πολύ στην ανατροφή των παιδιών και επέτρεψε σε πολλούς ορκισμένους αντιπάλους που παρατηρήσαμε, να δημιουργήσπυν τη νέα τους ζωή μαζί και χωρίς πόλεμο.
Η συνταγή του McLeod μπορεί να είναι η επειγόντως απαιτούμενη πρόληψη και θεραπεία, όχι μόνο στο σπίτι αλλά ανάμεσα στα έθνη: «Η προ-απόφαση…. παρέχει ένα εργαλείο για τη λήψη αποφάσεων όντας ο καλύτερος σου εαυτός, ώστε όταν έρχεται η χιερότερη μέρα να έχεις ήδη αποφασίσει πως θέλεις να αντιδράσεις».
Το να είσαι ο καλυτερός σου εαυτός στο σπίτι και επίσης ανάμεσα στα έθνη συχνά λειτουργεί ως μικρό θαύμα. Και πολλές φορές ως μεγάλο.
Elizabeth Traubman, BA, MSW
Lionel Traubman, DDS, MSD
Η Elizabeth “Libby” Traubman είναι συνταξιούχος κλινική κοινωνική λειτουργός και συν ιδρύτρια του 23χρονου Εβραιο-Παλαιστινιακού Σαλονιού Διαλόγου. Ο Lionel “Len” Traubman συνταξιοδοτήθηκε ύστερα από 38 έτη από το ιατρείο του της παιδιατρικής οδοντιατρικής στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Traubmans έκανε τη συμπαραγωγή πέντε ταινιών ντοκυμαντέρ κάποιων παραδοσιακών αντιθέσεων που συμφιλιώνονται. Παντρεμένοι 48 χρόνια, μένουν στο Σαν Ματέο, στην Καλιφόρνια και εξακολουθούν να ανατρέφουν δύο παιδιά, τρία εγγόνια και να χτίζουν σχέσεις διεθνώς. Οι βαθιές ρίζες και η παγκόσμια επιρροή του Σαλονιού Διαλόγου περιγράφονται στο Wikipedia στη διεύθυνση: https://en.wikipedia.org/wiki/Jewish-Palestinian_Living_Room_Dialogue_Group
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ:
Libby and Len Traubman 1448 Cedarwood Drive, San Mateo, CA 94403 Phone: 650-574-8303 Cell: 650-200-8913 Skype: libbyandlentraubman
ΠΗΓΕΣ:
Between Parent and Child: New solutions to old problems.
Ginott, Haim G., Oxford, England: Macmillan, 1965. 223 pp.
Poll: Most Approve of Spanking Kids
ABC News – 08 November 2015
http://abcnews.go.com/US/story?id=90406&page=1
It’s OK to spank your kid, court rules
San Francisco Chronicle – Wednesday, November 25, 2015
http://www.sfgate.com/news/article/It-s-OK-to-spank-your-kid-court-rules-6657693.php
Former Drone Operators Say They Were “Horrified” By Cruelty of Assassination Program
The Intercept – November 10, 2015
https://theintercept.com/2015/11/19/former-drone-operators-say-they-were-horrified-by-cruelty-of-assassination-program/
Gandhian Concept of Non-Violent Society: A Modern Perspective
By P. I. Devaraj & Syamala K. Gandhi Marg:Journal of Gandhi Peace Foundation, Vol. 31, No. 1, April-June 2009
http://www.mkgandhi.org/articles/nonviolent_society.html
Deciding to Spare the Rod
Positive Parenting – March, 2014
http://positiveparenting.com/deciding-to-spare-the-rod/
Pre-Decision Making: How to Make Better Decisions Under Stress
Lisa Earle McLeod Huffington Post, 14 July 2015
http://www.huffingtonpost.com/lisa-earle-mcleod/predecision-making-how-to_b_7788014.html
Effects of the Pre-Decision Stage of Decision Making on the Self-Regulation of Behavior.
Gergana Sabeva Yordanova Doctoral Dissertation, University of Pittsburgh, 2006, 157 pages
http://d-scholarship.pitt.edu/8447/1/g_yordanova_etd_2006.pdf
