Η ΜΚΟ «Αγκαλιά» είναι μία οργάνωση που δραστηριοποιείται στη Λέσβο και που τον τελευταίο καιρό έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην υποστήριξη και στην περίθαλψη των προσφύγων που φτάνουν κατά χιλιάδες στο νησί. Ο εμπνευστής και η ψυχή της οργάνωσης αυτής ήταν ο παπά-Στρατής, ο οποίος απεβίωσε το καλοκαίρι που μας πέρασε. Η «Αγκαλιά» μέσα από τη σελίδα της στο Facebook μας ενημερώνει για τους τελευταίους 6 μήνες με τα «Αντίδοτα στην Ασχήμια», όπως χαρακτηρίζει αυτές τις σημειώσεις. Αφορούν την εμπειρία της, τη δράση της αλλά και τη βοήθεια που δέχονται από εθελοντές και από τον πληθυσμό του νησιού. Διαβάζουμε μαζί ορισμένες από τις σημειώσεις:
«Και εκεί τον Μάιο ξεκίνησε η ροή των προσφύγων. Φάνηκαν ξανά στην Καλλονή. Μέχρι τον Ιούνιο χρειάστηκε να κάνουμε δραματικές εκκλήσεις για χρήματα. Ήταν πριν λίγους μήνες όταν μας έδιναν 50 ευρώ και με τον παπά-Στρατή χαμογελούσαμε που είχαμε «λεφτά»: με την κρίση πλέον χρειαζόταν να βάζουμε από την τσέπη μας τα πάντα για να λειτουργεί υποτυπωδώς η «Αγκαλιά». Μας έδιναν 50 ευρώ και το θεωρούσαμε είδηση. Ο κόσμος έδινε ρούχα, όχι χρήματα. Άλλαξαν όμως τα πράγματα όπως ποτέ άλλοτε. Οι αριθμοί ήταν τρομακτικοί. Εκεί που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια 60-70 πρόσφυγες το μήνα και λιγότερο, είχαμε ξαφνικά 60-70 τη μέρα. Που να ξέραμε πως σε λίγο καιρό θα έφτανε βραδιά που θα έπρεπε να φροντίσουμε 1000 τσακισμένους ανθρώπους! Ποιος να μας το έλεγε…Την αποθήκη που είχαμε δίπλα στο Α.Τ. Καλλονής την ανοίξαμε να μπαίνει ο κόσμος μέσα, πρόσφυγες από Αφγανιστάν, Συρία, Σομαλία, Ιράκ, Παλαιστίνη, Πακιστάν μέχρι και Σρι Λάνκα.»
«Προχωρούσαμε ξέροντας πως δυο πράγματα είναι τα σημαντικά: να μην φύγει κανείς πεινασμένος και απελπισμένος από την Καλλονή και να μάθει ο κόσμος το τι συμβαίνει στην μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών μετά τον Β’ Παγκόσμιο. Ενάντια στον νόμο, ξεχνώντας ωράρια και ξεκούραση ή κούραση, ενάντια στις παραινέσεις των οικογενειών και φίλων μας, κάναμε ατέλειωτα δρομολόγια με τα δικά μας αυτοκίνητα και με άλλους εθελοντές, με δικά μας έξοδα και με κίνδυνο να μας πάνε μέσα ως διακινητές (ήταν πριν το νομοσχέδιο περί ιθαγένειας που επέτρεψε στους εθελοντές να μετακινούν πρόσφυγες προς σημεία καταγραφής) και κουβαλούσαμε γυναικόπαιδα από τους δρόμους στην Αγκαλιά. Διωγμένους από τον πόλεμο και τη φτώχεια ανθρώπους που περπατούσαν χιλιόμετρα και χιλιόμετρα μέχρι και από Σίγρι για να φτάσουν Καλλονή.»
«Για άλλη μια φορά δεν δεχτήκαμε για ιδεολογικούς λόγους ΚΑΝΕΝΑ κονδύλιο από εθνικούς ή κοινοτικούς πόρους. Εκεί ορισμένοι φίλοι μας από το εξωτερικό αλλά και το IRC ήρθαν σαν από μηχανής θεοί και βοήθησαν αφάνταστα αγοράζοντάς μας προμήθειες, προπληρώνοντας φρούτα και ψωμιά και φάρμακα. Εκεί είδαμε τον άγνωστο συντοπίτη μας που δεν είχαμε ποτέ σχέσεις να βάζει στο χέρι μας πέντε ευρώ λέγοντας μας πως δεν έχει άλλα και πως πρέπει να συνεχίσουμε. Εκεί είδαμε ανθρώπους που δεν μας έχουν μιλήσει ποτέ να έρχονται με τσάντες πορτοκάλια. Εκεί είδαμε τσομπάνηδες, ανθρώπους του μόχθου ακόμα και οικονομικούς μετανάστες που τους έλειπε η καλοπέραση να φέρνουν τρόφιμα κάθε μέρα μόλις σχολούσαν και να τα αφήνουν κρυφά στην «Αγκαλιά». Αγρότες να μεταφέρουν οικογένειες στην Αγκαλιά και να λένε όταν τους κατέβαζαν από το αυτοκίνητο «στο καλό παιδιά».»
«Στις 12/09/2015 κάναμε έκκληση να σταματήσει ο κόσμος να μας στέλνει άλλα χρήματα ή τρόφιμα. Αν συνέχιζαν έτσι οι εισερχόμενες προσφορές θα μαζεύαμε περισσότερα από όσα είχαμε την οργανωτική δυνατότητα να ξοδέψουμε. Ήδη είχαμε οριακά περισσότερα από όσα μπορούσαμε να διαχειριστούμε. Το σκεπτικό ήταν απλό: είναι απαράδεκτο να έχει μια μικρή ομάδα εξαιτίας της υπερβολικής δημοσιότητας ένα μεγάλο ποσό χρημάτων και υλικών το οποίο είναι αδύνατον να ξοδευτεί σοφά, στοχευμένα και γρήγορα τη στιγμή που άλλες ομάδες σε άλλα μέρη δεν έχουν τα βασικά. Το να «έχουμε ταμείο» τη στιγμή που υπήρχαν χιλιάδες σε ανάγκη ήταν και είναι μια σκέψη που μας βρίσκει αντίθετους. Κάναμε εκκλήσεις να επικεντρωθούν οι προσφορές τόσο σε άλλες ομάδες στο νησί όσο και σε άλλα μέρη της Ελλάδας ενώ ξεκινήσαμε έναν πραγματικό αγώνα να πιάσουν τόπο τα χρήματα και τα υλικά που είχαν μαζευτεί.»
«Τα αδέρφια μας οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι γενναίοι που τρέχουν να ζήσουν, τρέχουν να ξεφύγουν από τον θάνατο και τη φτώχεια. Θα αλλάξουν το πρόσωπο της Ευρώπης. Αν είμαστε σοφοί προς το καλύτερο, αν είμαστε ηλίθιοι προς το χειρότερο. Τα παιδιά τους είναι το αλάτι της γης όπως και τα δικά μας. Ευχόμαστε ολόψυχα να βρει καλό τέλος το ταξίδι τους, να βρουν ένα μέρος να ριζώσουν και να χαρούν τις οικογένειές τους με ειρήνη και ευημερία μέχρι τα γεράματα. Και ευχόμαστε, αν ποτέ φτάσουμε στη θέση τους, να βρεθεί μια «Αγκαλιά» να μας φιλοξενήσει για ένα βράδυ, να μας δώσει έστω ένα ψωμί.»
«Η βάρδια δεν τελειώνει ποτέ, η Αγκαλιά είναι ανοιχτή.»
Κατερίνα, Ελένη, Γιώργος – και πάντα πρώτος μέσα μας, αξεπέραστο φωτεινό παράδειγμα, ο παπα-Στρατής.
Διαβάστε ολόκληρη την ενημέρωση εδώ.
