Σας γράφω από τη Μαδρίτη και το κάνω στα καστιλιάνικα. Θα ήθελα να σας γράψω στη δική σας γλώσσα, αλλά δυστυχώς δεν την μιλώ, εντούτοις θα μου άρεσε να μπορώ να το κάνω.

Σας δηλώνω επίσης, ότι γεννήθηκα τυχαία σε έναν τόπο που ονομάζεται Ισπανία και σε μία οικογένεια, που επίσης δεν διάλεξα, αλλά που μου άνοιξε δρόμους για να βλέπω τον κόσμο και άλλους τρόπους ζωής, να σέβομαι την ποικιλομορφία των διάφορων λαών και να είμαι αλληλέγγυα στους δίκαιους αγώνες, να αισθάνομαι τον εαυτό μου μεταξύ των καταπιεσμένων και ταυτόχρονα να αισθάνομαι πολίτης του κόσμου.

Γι’αυτό κατανοώ και ενώνομαι με την αγανάκτησή σας για τη διαρκή ιστορική ταπείνωση και την έλλειψη αναγνώρισης της διαφορετικότητας και των διεκδικήσεών σας.

Επιπλέον,  αναγνωρίζω τη δυσαρέσκεια που πιθανότατα φωλιάζει στις καρδιές σας… επειδή, και εγώ μερικές φορές νιώθω δυσφορία για διάφορους λόγους, ειδικά όταν αυτοί οι λόγοι είναι τόσο σημαντικοί ώστε να με κάνουν να νιώθω ότι δεν υπάρχω ή ότι δεν με υπολογίζουν επιβάλλοντάς μου όρους που προκαλούν πόνο και δυστυχία σε εμένα και στους δικούς μου, αυτό όμως, δεν είναι καλό για μένα ούτε για όσους με περιβάλλουν.

Επίσης αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε εσάς επειδή μαζί με τις δικές σας συγκεριμένες διεκδικήσεις ως λαός, υποφέρω την ίδια βία που υποφέρουν και οι περισσότεροι από εσάς.

Ζω καθημερινά, όπως πολλοί από εσάς, την οικονομική βία. Με σκληρό κόπο φθάνω στο τέλος κάθε μήνα παρότι εργάζομαι καθημερινά σε μία εργασία που με μετατρέπει σε σκλάβο, αλλά που μου επιτρέπει να τρώω. Και από αυτήν την «προνομιούχα» θέση του να έχω μία δουλειά, προσπαθώ να κατανοώ αυτόν που δεν έχει, το αδιέξοδό του για το μέλλον, τον διαρκή του τρόμο, τη συνεχή ένταση που νιώθει στα σωθικά του, τη σύσπαση της καρδιάς του και την αϋπνία του επειδή δεν αισθάνεται ικανός να βελτιώσει την κατάσταση.

Με αναγνωρίζω σε πολλούς από εσάς όταν δεν μπορώ να πληρώσω το νοίκι στο σπίτι που ζω ή τον λογαριασμό του ηλεκτρικού ρεύματος.

Με αναγνωρίζω σε πολλούς σε σας όταν πρέπει να περιμένω καλύτερους καιρούς για να αλλάξω τα κρύσταλλα όρασης των γυαλιών μου επειδή προέχει η διατροφή μου, ή όταν πρέπει να περιμένω να μου κάνουν μία ζωτικής σημασίας ιατρική εξέταση επειδή υπάρχει μεγάλη λίστα αναμονής.

Με αναγνωρίζω στη μεγάλη πλειοψηφία σας όταν βλέπω να επηρεάζομαι από τις περικοπές στην παιδεία και χρειάζομαι τη στήριξη των κοντινών μου προσώπων για να αγοράσω βιβλία για τα παιδιά μου ή για να καταφέρω να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο.

Με αναγνωρίζω στην πλειοψηφία σας όταν δεν ξέρω πώς να συνδυάσω τη φροντίδα των γονιών μου με τη δουλειά και όλες τις οικιακές δουλειές που με περιμένουν όλη τη μέρα, ενώ περιμένω κάποιες «βοήθειες» που ποτέ δεν έρχονται.

Ζω καθημερινά, όπως πολλές από εσάς, τη βία μόνο και μόνο από το γεγονός ότι είμαι γυναίκα: όταν το εργασιακό μου ωράριο είναι δεκαοκτώ ώρες την ημέρα, ανάμεσα στη δουλειά εντός και εκτός σπιτιού, ή όταν με πληρώνουν λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους για την ίδια εργασία, ή όταν πρέπει να επιδεικνύω διαρκώς την αξία μου επειδή είμαι γυναίκα, ή όταν αναμένεται από εμένα να υπηρετώ τους υπόλοιπους χωρίς να διαμαρτύρομαι…

Με αναγνωρίζω σε πολλούς από εσάς όταν με υποβαθμίζουν επειδή υπερασπίζομαι τις ιδέες μου περί ειρήνης και μη βίας.

Με αναγνωρίζω σε εσάς όταν απορρίπτετε ένα πολιτικό μοντέλο απόλυτα αναχρονιστικό. Ένα άλλο θέμα για το οποίο σκοπίμως δεν μιλά κανείς.

Με αναγνωρίζω σε εσάς όταν αγανακτείτε μπροστά στη τόση διαφθορά, μπροστά στο μπέρδεμα που γίνεται με το νόμο και τη δημοκρατία – σαν να ήταν αναγκαστικά το ίδιο- ή μπροστά στα επανειλλημμένα ψεύδη που εκπέμπουν τα μεγάλα μέσα μαζικής επικοινωνίας.

Με αναγνωρίζω σε εσάς όταν δεν σέβονται τις δικές σας αποφάσεις …

Και επειδή με αναγνωρίζω σε εσάς και αισθάνομαι μια από εσάς, γι’αυτό θέλω να σας ζητήσω να σκεφτείτε το θέμα αυτό του να ορθώσετε κι άλλα «τείχη» που μας χωρίζουν, αυτά τα τείχη που ονομάζονται σύνορα και που χρησιμοποιούνται μόνο από τους δυνατούς για να χωρίζουν την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού, αλλά εκείνους δεν τους επηρεάζουν. Εκείνοι κινούν το χρήμα, που κλέβουν από όλους εμάς, από τον ένα φορολογικό παράδεισο στον άλλο και μετακινούνται από τη μία χώρα στην άλλη χωρίς δυσκολία. Δεν χρειάζονται χαρτιά, δεν χρειάζονται σύσταση, οι νόμοι έχουν συνταχθεί από και για αυτούς και η συστατική τους επιστολή είναι το χρήμα που αποστερούν από αυτό που μας ανήκει για δικό τους όφελος.

Αυτοί, αυτά τα λίγα πρόσωπα, οι ληστές με το γάντι, οι έμμεσοι εγκληματίες, οι υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου και υπεύθυνοι για xιλιάδες αυτοκτονίες εξαιτίας των εξώσεων ή των θανάτων λόγω έλειψης ιατρικής πρόνοιας ή επαρκούς τροφής, αυτοί που φαίνεται πως αντιπροσωπεύουν πολλές πλευρές, αλλά που τόσο καλά γίνεται κατανοητό ότι ενεργούν παρασκηνιακά για τη δική τους επιθετική δράση ενάντια στον πληθυσμό.

Αντιλαμβάνεσθε ότι μας κρατούν αποπροσανατολισμένους ενώ συνεχίζουν με τις συμφωνίες τους και προσπαθούν να σώσουν μόνο τα συμφέροντά τους; Πιστεύετε ότι η πλειοψηφία αυτών που σήμερα επιθυμούν να μας οδηγήσουν στο διχασμό δεν είναι υπεύθυνοι για την δυστυχία που βιώνετε κάθε μέρα; Δε σας φαίνεται ότι στη δυναμική στην οποία βρισκόμαστε, υπάρχει επίσης μία μεγάλη διαίρεση ανάμεσά σας;

Σας προτείνω να εργαστούμε μαζί για την ιστορική συμφιλίωση των λαών μας, για να γιατρευτούν οι πληγές μας.

Σας προτείνω να εργαστούμε μαζί για να εξαλείψουμε την οικονομική, έμφυλη και ιδεολογική βία.

Είναι τόσα αυτά που μας ενώνουν και τόσα λίγα αυτά που μας χωρίζουν!

Ας απαιτήσουμε μία συνταγματική διαδικασία που να μας οδηγήσει στο να έχουμε πιο δίκαιους και ίσους νόμους.

Μαζί θα είμαστε πιο δυνατοί. Θα δουλέψουμε για να διατηρηθούμε ενωμένοι και να βρούμε αυτό που μας φέρνει κοντά στους άλλους λαούς της Ευρώπης. Ζούμε τις ίδιες καταστροφές που απορρέουν από τις ανήθικες αποφάσεις κάποιων λίγων.

Ας καταγγείλουμε και ας μη στηρίζουμε αυτούς που μας καταπιέζουν, που μας κακοποιούν και μας χωρίζουν κάνοντας μας να πιστεύουμε ότι είμαστε εχθροί.

Ας ξεπεράσουμε τη δυσαρέσκεια, ας βαδίσουμε προς τη συμφιλίωση.

Και θυμηθείτε είμαστε το 99%! Δεν είμαστε υπηρέτες του άλλου 1%.

Όμως, εάν αποφασίσετε να ανεξαρτητοποιηθείτε, θα το σεβαστώ σε βάθος. Σε κάθε περίπτωση, είναι σίγουρο ότι προσωπικά θα σας περιμένω με τα χέρια ανοιχτά για να χτίσουμε ένα κοινό και καλύτερο μέλλον για όλους.

Αδέλφια Καταλανοί… (επιτρέψτε μου να προσκαλέσω επίσης τα αδέλφια μας τους Γάλλους, τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους Ρώσους, τους Βορειοαμερικάνους, τους Νοτιοαμερικάνους, τους Αφρικανούς, τους Ασιάτες κλπ) ας ανοίξουμε τα φυσικά και ψυχολογικά σύνορα, ας τα εξαλείψουμε, και ας εργαστούμε μαζί προχωρώντας προς ένα Παγκόσμιο Ανθρώπινο Έθνος.