Ο Γιάννης Γκλαρνέτατζης απευθύνει επιστολή προς το Στρατολογικό Γραφείο Σερρών και προς κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο:
«- Θα σκοτώσεις ανθρώπους, Ανρί.
Όχι ανθρώπους, Λουίζ, μόνο τον εχθρό.
Και ποιος είναι ο εχθρός;
Όποιος δεν είναι με το μέρος μας.»
Ζανέτ Ουίντερσον, «Το Πάθος»
“Από τη στιγμή που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο, μαθαίνουμε να «αγαπάμε» την πατρίδα μας μισώντας τους «εχθρούς» της. Στο σπίτι, στο σχολείο, στο κατηχητικό ακούμε συνεχώς πόσο μεγάλοι και καλοί είναι οι Έλληνες και πόσο ασήμαντοι και κακοί οι άλλοι λαοί. Προσωπικά, θυμάμαι ότι πριν καν πάω στο Δημοτικό, έπαιζα πόλεμο μ’ ένα ξύλινο σπαθί κι ένα καπάκι από κατσαρόλα σκοτώνοντας «Τρούκους».
Αποκορύφωμα αυτής της πορείας αποτελεί, για τους άρρενες, η στρατιωτική θητεία που κάνει το παιδί άνδρα, απομεινάρι πρωτόγονων τελετών ενηλικίωσης των ανδρών που περιελάμβαναν δοκιμασίες, πόνο και αίμα, μιμούμενες την εμφάνιση της εμμηνορροής στις γυναίκες.
Εγώ, ο Γιάννης Γκλαρνέτατζης, αρνούμαι να ενταχθώ σ’ αυτή τη διαδικασία, αρνούμαι να υπηρετήσω στις ένοπλες δυνάμεις, να πάρω μέρος σε κάθε είδους πόλεμο ή βίαιη σύγκρουση.
Πιστεύω ότι οι διαφορές μεταξύ των ανθρώπων και των λαών πρέπει να επιλύονται με το διάλογο και την αλληλοκατανόηση, ότι κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ότι η μη βία είναι ο δρόμος για την ελευθερία.
Η συνείδησή μου δε μου επιτρέπει να καταταχθώ στο στρατό, αυτό το μηχανισμό βίας και καταστολής, τυφλής υποταγής και ανεξέλεγκτης εξουσίας, σεξισμού και σύνθλιψης του διαφορετικού.
Οι πεποιθήσεις μου δε μου επιτρέπουν να εκπαιδευτώ στη χρήση όπλων και στην άσκηση βίας. Αν θέλουμε ειρήνη δεν μπορούμε να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο, όπως υποστηρίζουν οι μιλιταριστές. Αν θέλουμε ειρήνη πρέπει να αρνούμαστε τον πόλεμο. Και οι στρατοί έχουν σκοπό ύπαρξής τους τον πόλεμο.
Η άρνηση στράτευσης για λόγους συνείδησης αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, που κατοχυρώνεται από αποφάσεις και ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, του Συμβουλίου της Ευρώπης, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη. Επιτέλους πρέπει και η χώρα μας να σταματήσει να παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα φυλακίζοντας τους αντιρρησίες συνείδησης.
Δέχομαι να υπηρετήσω μια, ισόχρονη και ισότιμη, εναλλακτική κοινωνική θητεία, ανεξάρτητη από το στρατιωτικό σχεδιασμό, συνεισφέροντας στην προστασία του περιβάλλοντος, στη βοήθεια σε ανθρώπους με αναπηρίες, στην αειφορική ανάπτυξη των χωρών του Τρίτου Κόσμου, στην καλλιέργεια κλίματος ειρήνης, φιλίας και κατανόησης μεταξύ των λαών. Άλλωστε, έχω ήδη, κατά το δυνατόν, προσφέρει σ’ αυτούς τους τομείς και θα συνεχίσω να προσφέρω στην κοινωνία και τον πλανήτη ολόκληρο ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά της πολιτείας απέναντί μου. Και αυτό αποτελεί τη δική μου συνεισφορά στην «άμυνα» του τόπου μου, που καμιά σχέση δεν έχει με στρατιωτικούς εξοπλισμούς, σύγχρονα εξοπλιστικά συστήματα και προετοιμασία για ένοπλες συγκρούσεις.”
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης.
