Πολλά έχουν γραφτεί σχετικά με το πρόβλημα των προσφύγων στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, αλλά κανένα από αυτά που έχω διαβάσει δεν εξηγεί γιατί υπάρχει αυτό το πρόβλημα και τι θα πρέπει να γίνει προκειμένου να αντιμετωπιστεί.
Οι πρόσφυγες αποτελούν το σύμπτωμα μιας βαθύτερης κρίσης. Επιπλέον, όπως συμβαίνει και με άλλα συμπτώματα αυτής της βαθειάς κρίσης, η παγκόσμια ελίτ είναι στην ευχάριστη θέση να χρησιμοποιεί αυτό το σύμπτωμα ώστε να παραμένουμε απόλυτα απορροφημένοι. Εξάλλου, ο επείγων χαρακτήρας του προβλήματος των προσφύγων απαιτεί όλη μας την προσοχή και τη συμπόνια.

Πριν από τριάντα χρόνια, στις 9 Σεπτεμβρίου του 1985, προσπάθησα να επαναφέρω στη ζωή ένα μωρό στον προσφυγικό καταυλισμό Shagarab East 3 στο ανατολικό Σουδάν, ενώ μαινόταν ο πόλεμος και ο λοιμός στην Αιθιοπία. Είχα άρτια εκπαίδευση στην καρδιοπνευμονική ανάνηψη· ήμουν εκεί για να σώζω ζωές. Η προσπάθειά μου να επαναφέρεω στη ζωή αυτό το παιδί απέτυχε: ο γιατρός με ενημέρωσε ότι το μωρό ήταν νεκρό κι εγώ κοιτούσα τη μητέρα καθώς της έδινα το παιδί της νεκρό. Η μητέρα ήταν, δικαιολογημένα, σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Κι εγώ ήμουν, ειλικρινά, σε μεγάλη συναισθηματική φόρτιση.

Στο διπλανό καταυλισμό, όπου εργάστηκα ως αντικαταστάτης, πέντε πρόσφυγες έχαναν τη ζωή τους κάθε μέρα, ως επί το πλείστον από απλές ασθένειες, σχετικές με τον υποσιτισμό, όπως διάρροια. Στη ‘’γλώσσα’’ της Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες το ποσοστό μας θανάτων ήταν 2,5 ανά 10.000 ανά ημέρα. Αυτό σήμαινε ότι στον καταυλισμό μας των 20.000 ατόμων, πέντε άνθρωποι έχαναν τη ζωή τους καθημερινά. Κάθε μέρα.

Ο χρόνος που αφιέρωσα δουλεύοντας σε αυτόν τον καταυλισμό και επισκεπτόμενος πολλούς άλλους κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, μου δίδαξε ένα πράγμα: σε τελική ανάλυση, ενώ η υποστήριξη των προσφύγων είναι αναγκαία προκειμένου να επιβιώσουν ορισμένοι από τους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις χώρες και τα σπίτια τους, αυτό δεν σταματά τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που τους καθιστούν πρόσφυγες εξαρχής.

Σε γεωπολιτικό επίπεδο, ο Thalif Deen συνόψισε επαρκώς την κύρια αιτία του σημερινού ‘’προσφυγικού προβλήματος’’ στην Ευρώπη:

«Οι στρατιωτικές συγκρούσεις και η πολιτική αστάθεια που οδηγούν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες στην Ευρώπη προκλήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις ΗΠΑ και τις στρατιωτικές επεμβάσεις από πλευράς της Δύσης, για την αλλαγή του καθεστώτος – ειδικά στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Συρία (μια αλλαγή καθεστώτος εν τη γενέσει του).
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εξαρχής ισχυρή στρατιωτική υποστήριξη από χώρες όπως η Γερμανία, η Μ. Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, ενώ η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων προκειμένου να εκδιωχθεί από τη Λιβύη ο ηγέτης της Μουαμάρ Καντάφι, καθοδηγήθηκε από τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο το 2011, με βοήθεια από το Βέλγιο, τη Δανία, τη Νορβηγία και τον Καναδά, μεταξύ άλλων. – Βλ. Europe Invaded Mostly by “Regime Change” Refugees http://www.ipsnews.net/2015/09/europe-invaded-mostly-by-regime-change-refugees/ »

Φυσικά, υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι γίνονται πρόσφυγες. Αλλά ο πόλεμος και οι καταστροφικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις της βιομηχανίας και άλλων ανθρώπινων δραστηριοτήτων (που οδηγούν στη δημιουργία προσφύγων «λόγω κλιματικής καταστροφής») είναι οι πρωτογενείς παράγοντες του προβλήματος. Ή μήπως είναι το ίδιο ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ;

Όταν διαβάζω τις ειδήσεις σε προοδευτικές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, εντοπίζω εύκολα το πλήθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε: ο ίδιος ο πόλεμος, η οικονομική εκμετάλλευση των ανθρώπων στην Αφρική, στην Ασία και την Κεντρική / Νότια Αμερική, τα αμέτρητα περιβαλλοντικά προβλήματα και η βία ενάντια στις γυναίκες και τα παιδιά, στους αυτόχθονες λαούς, τους εργαζόμενους, τους μαύρους και διάφορες άλλες κοινωνικές ομάδες (ανάλογα με την κοινωνία), για να αναφέρω ορισμένα από αυτά. Και αυτά τα προβλήματα είναι τόσα πολλά και μεγάλα, έτσι ώστε οι άνθρωποι στέκονται ατάραχοι σχεδόν ενώ κατευθυνόμαστε με ταχύτητα στο χείλος της ίδιας μας της καταστροφής.

Μόνο που δεν είμαστε εμείς, συλλογικά, υπεύθυνοι για αυτήν την καταστροφική κατάσταση. Είναι ένας σχετικά μικρός αριθμός ανθρώπων, ο καθένας από τους οποίους είναι κυριολεκτικά παράφρων. Και είναι αυτοί οι άνθρωποι που λαμβάνουν τις αποφάσεις στον κόσμο και που έχουν, για παράδειγμα, δημιουργήσει τη σημερινή κρίση προσφύγων στην Ευρώπη.

Αυτοί οι άνθρωποι επιδιώκουν την εξουσία, το κέρδος και προσωπικά προνόμια εις βάρος όλων υμών των υπολοίπων. Αποφασίζουν να καταστρέψουν ολόκληρες χώρες ή περιοχές, γιατί, κατά τη δική τους παρανοική κοσμοθεωρία, αυτό είναι «επικερδές». Η στρατιωτική καταστροφή μιας περιοχής θα μπορούσε να τους δώσει τη δυνατότητα να έχουν τον έλεγχο κάποιου πόρου ή μιας αγοράς. Θα μπορούσε να τους αποφέρει κέρδος. Θα μπορούσε να τους φέρει σε προνομιακή θέση σε σχέση με άλλους του δικού τους (πολύ περιορισμένου) κοινωνικού περίγυρου. Το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνται αυτοί οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά περιορισμένο. Έχει πάντα να κάνει με τον έλεγχο.

Και ο λόγος είναι απλός: είναι απόλυτα τρομοκρατημένοι. Τους απέσπασαν ολοκληρωτικά τον έλεγχο όταν ήταν παιδιά και τώρα τον αναζητούν διαρκώς ως ιδιαίτερα δυσλειτουργικοί ενήλικες. Ως παράφρονες ενήλικες: στερούνται την αγάπη, τη συμπόνια, τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση, συναισθήματα που κάνουν όσους από εμάς είναι φυσιολογικοί να απαντούν με γνήσια ανησυχία στη δεινή κατάσταση των προσφύγων και των άλλων ανθρώπων που υποφέρουν.

Έτσι, όταν ακούτε ανθρώπους – είτε είναι πολιτικοί, εταιρικά στελέχη, ακαδημαϊκοί, στρατιωτικοί ηγέτες ή εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης – να δικαιολογούν πολιτικές και δράσεις, όπως η στρατιωτική βία, που προκαλούν μεγαλύτερο ανθρώπινο πόνο, να θυμάστε ότι ακούτε κάποιον που έχει υποστεί σοβαρές ψυχολογικές βλάβες. Η εσωτερική σύγκρουση δεν είναι πάντα εύκολο να επιλυθεί, αλλά απαιτεί ακρόαση και κατανόηση, καθώς επίσης και συζήτηση. Δεν μπορείς να επιλύσεις την εσωτερική σύγκρουση σκοτώνοντας ανθρώπους.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα σχετικά με τη νοητική κατάσταση εκείνων που προκαλούν τις συνθήκες ώστε να δημιουργούνται πρόσφυγες, διαβάστε αυτό το άρθρο: «The Global Elite is Insane». http://www.scoop.co.nz/stories/PO1402/S00056/the-global-elite-is-insane.htm Μπορείτε επίσης να βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες στο «Why Violence?» http: //tinyurl.com/ whyviolence και στο «Fearless Psychology and Fearful Psychology: Principles and Practice». http://anitamckone.wordpress.com/articles-2/fearless-and-fearful-psychology/

Λοιπόν, τι κάνουμε; Λοιπόν, είμαι σε μεγάλο βαθμό υπέρ του να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να περιοριστεί η ταλαιπωρία των προσφύγων τώρα. Αλλά, όπως δεσμεύτηκα πριν από τριάντα χρόνια, εργάζομαι επίσης για τη δημιουργία ενός κόσμου στον οποίο κανένας άνθρωπος δεν θα αναγκαστεί ξανά να γίνει πρόσφυγας.

Ζητάω πολλά; Σίγουρα. Αλλά εγώ δεν σκοπεύω να αφήσω τους παράφρονες που θέλουν να έχουν τον πλήρη έλεγχο αυτού του πλανήτη, να το κάνουν, χωρίς να κάνω τα αδύνατα δυνατά ώστε να τους σταματήσω. Αν συμφωνείτε μαζί μου, εδώ είναι μερικά βασικά πράγματα που πρέπει να κάνουμε.

Πρέπει να σταματήσουμε να τρομοκρατούμε τα παιδιά, ώστε να μην γίνουν σαν την ελίτ και τους πληρωμένους πράκτορές της στην πολιτική, στον επιχειρηματικό κόσμο, στην ακαδημαϊκή κοινότητα, στους στρατιωτικούς κύκλους, στη δικαιοσύνη και τα μίντια. Δείτε το «My Promise to Children». http://www.nationofchange.org/my-promise-children-1383835266. Οι μη παράφρονες άνθρωποι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να επιλύουν τις συγκρούσεις μη-βίαια, ακόμα κι αν αυτό δεν είναι ακόμη εύκολο.

Πρέπει να αναλάβουμε προσωπική δράση, χωρίς να στηριζόμαστε πλέον στους πολιτικούς, οι οποίοι σχεδόν όλοι λειτουργούν ως πράκτορες της παγκόσμιας ελίτ, προκειμένου να αντιστρέψουμε πολλά από τα αρνητικά που συμβαίνουν στον πλανήτη μας. Εάν θέλετε, μπορείτε να συμμετέχετε σε μια κοινή προσπάθεια δεκαπέντε χρόνων, με αυτόν το σκοπό, στο «The Flame Tree Project to Save Life on Earth». http://tinyurl.com/flametree

Σε ορισμένες περιπτώσεις θα πρέπει να αναλάβουμε συλλογική δράση προκειμένου να αντισταθούμε στην παράνοια της παγκόσμιας ελίτ, όπως για παράδειγμα, σε απάντηση στις τρέχουσες προσπάθειές τους να επιβάλουν τον έλεγχο στην παγκόσμια οικονομία μέσω μηχανισμών όπως Το Σύμφωνο Συνεργασίας των Δύο Πλευρών του Ειρηνικού (Trans-Pacific Partnership, TPP) και η Διατλαντική Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (Transatlantic Free Trade Agreement – TAFTA) ή να καταστρέψουν το φυσικό περιβάλλον με την υλοτόμηση τροπικών δασών, για παράδειγμα. Αυτό γίνεται πιο αποτελεσματικά με στρατηγικά εφαρμοσμένες εκστρατείες μη-βίαιης αντίστασης. Βλέπε The Strategy of Nonviolent Defense: A Gandhian Approach. http://www.sunypress.edu/p-2176-the-strategy-of-nonviolent-defe.aspx

Και αν θέλετε να δηλώσετε δημόσια τη δέσμευσή σας να κάνετε ό,τι μπορείτε προκειμένου να τερματίσετε την βία και την εκμετάλλευση των ελίτ στον κόσμο μας, μπορείτε να το κάνετε υπογράφοντας διαδικτυακά εδώ: Καταστατικός Χάρτης των Λαών για τη δημιουργία ενός Κόσμου χωρίς βία-The People’s Charter to Create a Nonviolent World. http://thepeoplesnonviolencecharter.wordpress.com

Στην ουσία, οι ελίτ δημιουργούν τη μία κρίση μετά την άλλη ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα των παρανοϊκών ενεργειών τους, ώστε να διαιωνίζουν, να εδραιώνουν και να επεκτείνουν τον έλεγχό τους σε όλους εμάς τους υπόλοιπους. Αν δεν είμαστε επαρκώς ενημερωμένοι, μπορούμε να ασχολούμαστε μόνο με ένα ή περισσότερα συμπτώματα της δικής τους παραφροσύνης. Οι ελίτ θέλουν περισσότερους πρόσφυγες, εν μέρει διότι με αυτόν τον τρόπο αποσπάται η προσοχή μας και δεν αναλύουμε ή δεν αντιστεκόμαστε σε αυτό που κάνουν συνολικά.

Ενώ θα πρέπει να δρούμε αλληλέγγυα προς εκείνους που είναι τα θύματα αυτής της κατάστασης, όπως οι πρόσφυγες που αυτή τη στιγμή τρέπονται σε φυγή από τις εμπόλεμες ζώνες, θα πρέπει επίσης να εκθέτουμε την ίδια την παγκόσμια ελίτ και να της αντιστεκόμαστε αποτελεσματικά· διαφορετικά θα έχουμε την ίδια (ή παραπλήσια) μοίρα με εκείνη των σημερινών προσφύγων.

Μετάφραση: Όλγα Λιακάκη