Άρθρο του Neven Đenadija, μετάφραση Stevo Marjanović αποκλειστικά για το SouthFront
Ξεκινώντας, πρέπει να πω, ότι η ΕΕ όπως σήμερα τη γνωρίζουμε, μια Ευρώπη για την οποία τρίζουν στους τάφους τους τα κόκαλα του Ρόμπερτ Σούμαν και του Ζαν Μονέ, έχει οικοδομηθεί τα τελευταία χρόνια πάνω στη λεηλασία, τα δάκρυα και την τραγωδία εκείνων των προσφύγων που σήμερα περιπλανιούνται στα σύνορά της αναζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία. Αυτοί οι πρόσφυγες βρίσκονται εκεί, επειδή η ίδια αυτή ΕΕ παρέα με τη φιλενάδα της τις ΗΠΑ, έσυραν τις πατρίδες τους στον πόλεμο και τις βύθισαν στην εκμετάλλευση ικανοποιώντας πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά και, ενίοτε, προσωπικά συμφέροντα. Δε χρειάζεται καν να αναφέρω την πιθανότητα ύπαρξης τρομοκρατών μεταξύ αυτών των μεταναστών που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε απειλή για το σύστημα ασφαλείας της ΕΕ, αλλά και τα δημογραφικά προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν στη Γερμανία ή την υπόλοιπη Ευρώπη για τα επόμενα 30 χρόνια.
Αυτό ίσως είναι το πρώτο και μοναδικό σοβαρό πρόβλημα που εκθέτει πλήρως όλα τα ψεύτικα ιδανικά και την υποκρισία πάνω στα οποία αναπαύεται η καπιταλιστική ιδέα των «ανοιχτών» συνόρων. Ανοιχτών σε εισαγωγικά, μια και τα σύνορα κλείνουν αυτομάτως μόλις φτάνει σ’ αυτά γάλα από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη ή πρόσφυγες από τη Συρία. Φαίνεται πως χρόνια ολόκληρα αποικιοκρατίας και υποδούλωσης της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής έρχονται να πάρουν την εκδίκησή τους. Ο κ. Ασάντ, πρόεδρος της Συρίας, το έθεσε πολύ σωστά:
«Το πρόβημα με τους μετανάστες δε θα λυθεί εντός της ΕΕ, αλλά στη ρίζα του στη Συρία και το Ιράκ, σταματήστε τη χρηματοδότηση του ISIL¹, και θα σταματήσει ο πόλεμος, και μαζί μ’ αυτόν το τεράστιο κύμα μετανάστευσης».
Η Λιβύη και η Συρία, για παράδειγμα, υπήρξαν φιλελεύθερες χώρες του σεπτού Ισλαμικού κόσμου, με μια καθόλου ευκαταφρόνητη χριστιανική κοινότητα. Αυτές ήταν οι χώρες της ευημερίας, με ένα σύστημα που επέτρεπε στον κόσμο να ζει αξιοπρεπώς, να έχει δουλειά, εκπαίδευση και σύστημα υγείας. Αυτές ήταν χώρες με πλούσιο πολιτισμό και σπουδαία αρχιτεκτονική παραγωγή. Στη Λιβύη τα ζευγάρια έπαιρναν ένα διαμέρισμα μετά το γάμο τους, οι φοιτητές λάμβαναν μισθό καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών τους, και αν στη συνέχεια έμεναν άνεργοι, απαλλάσσονταν από την πληρωμή του ηλεκτρισμού, του φυσικού αερίου και του νερού. Το κόστος για τα 17 λίτρα βενζίνης ήταν 1 δολάριο, και δίνονταν άτοκα δάνεια διάρκειας ως και 60 χρόνων. Εκείνη την εποχή η Λιβύη είχε μηδενικό εξωτερικό χρέος!!! Ήταν η γη της επαγγελίας για εργαζόμενους και κατασκευαστικές εταιρίες από την πρώην Γιουγκοσλαβία και τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη που δραστηριοποιούνταν επιτυχώς στην περιοχή μέχρις ότου ο Ivan Barbalić εκ μέρους όλων εμάς από τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη σήκωσε το χέρι του δίνοντας την αποφασιστική 9η ψήφο στη σύνοδο του Συμβουλίου Ασφαλείας των Η.Ε., την ψήφο που χρειαζόταν για την εισβολή στη χώρα, σφραγίζοντας έτσι τη μοίρα της Λιβύης και όλων εμάς. Το σημαντικό είναι πως αυτές οι δυο χώρες δεν υποδουλώθηκαν από το ΔΝΤ ή τους υπόλοιπους σύγχρονους ιμπεριαλιστές και ολιγάρχες. Μιλάμε για δυο χώρες που δεν ακολούθησαν την πολιτική κάποιων άλλων, αλλά τη δική τους, χώρες με σταθερά νομίσματα και μεγάλα αποθέματα σε πετρέλαιο και χρυσό.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, κατέληξαν να είναι σήμερα δυο χώρες ερειπωμένες, κατεστραμμένες από τον πόλεμο, τόποι θανάτου και προσφυγιάς. Kαι όλ’ αυτά επειδή δεν εντάχθηκαν στο «σύστημα της δουλείας» και επειδή γίνονταν όλο και περισσότερο ανεξάρτητες και ελεύθερες αποτελώντας, κατά συνέπεια, σοβαρή απειλή και παράδειγμα προς μίμηση για τους άλλους, προμηνύματα σοβαρών μπελάδων. Σήμερα το μεγαλύτερο κύμα προσφύγων προέρχεται από λιγότερο αναπτυγμένες περιοχές, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ και άλλες Αφρικανικές χώρες. Χώρες με ιδιαίτερα και ιθαγενή καθεστώτα και συστήματα ζωής που είχαν μεν τις αδυναμίες τους αλλά που κατάφερναν να διατηρήσουν την ενότητά τους και να ελέγχουν τον πληθυσμό τους, χωρίς μεγάλες πολεμικές συρράξεις και εσωτερικές συγκρούσεις, παρά τις διαφορές τους. Το πετρέλαιο του Ιράκ, το όπιο του Αφγανιστάν και τα αποθέματα πλούτου της Συρίας μαζί με τις ισχυρές γεωπολιτικές θέσεις αυτών των χωρών ήταν οι πραγματικοί λόγοι της καταστροφής.
Ό,τι καλό υπήρχε σ’ αυτήν την περιοχή της Μέσης Ανατολής αφανίστηκε με τη δημιουργία ενός οιονεί Ισλαμικού κράτους και τη σκόπιμη διαστρέβλωση του Ισλάμ, τη δημιουργία φόβου και απέχθειας προς αυτό, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή αλλά και σε κάθε άλλη περιοχή όπου οι Μουσουλμάνοι ζουν μαζί με άλλες θρησκείες. Υποδαυλίζοντας τα πιο πρωτόγονα θρησκευτικά συναισθήματα, διαφθείρουν εύκολα όλες εκείνες τις αφελείς, ρηχές και κυρίως νεαρές ψυχές που εν αγνοία τους προάγουν κρυφές ατζέντες και σπέρνουν στον απλό κόσμο το φόβο, την προκατάληψη και τον αποκλεισμό για οτιδήποτε συνδέεται έστω και αμυδρά με το Ισλάμ.
Όλα αυτά με γεωμετρική ακρίβεια οδήγησαν στη σοβαρή κρίση που μεταφέρθηκε πλέον σε ευρωπαϊκό έδαφος, στις εικόνες περίθαλψης των προσφύγων, στα κλομπ, τα δακρυγόνα, τα σκυλιά και την Ουγγαρέζα δημοσιογράφο που τους έβαλε τρικλοποδιά. Αλλά και τις σοκαριστικές εικόνες του μικρού Αϊλάν και των γελοιογραφιών της Charlie Hedbo, τα κλειστά σύνορα, τους στρατούς, τα συρματοπλέγματα και την κατάρρευση του καθεστώτος του Σένγκεν. Στο αληθινό πρόσωπο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών και την «ετοιμότητα» της Ευρώπης να τα προασπίσει. Στην αναγνώριση των υποκριτικών δικαιολογιών για τις κυρώσεις στη Ρωσία (και όταν η Ρωσία περνά στην αντεπίθεση πόσο μα πόσο αφόρητα προσβεβλημένοι εμφανίζονται οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι).
Στον αντίποδα, έχουμε τη Σερβία, τόσο συντριμένη οικονομικά, ηθικά και συνταγματικά και το λαό της, που επί δεκαετίες παρουσιάζεται στον κόσμο και ειδικά μέσα από τις χολυγουντιανές ταινίες, ως ξεπεσμένος και φαύλος. Αυτό σε συνδυασμό με τους μετανάστες μου έφερε στο μυαλό την ιστορία για το πώς η Σερβία απέκτησε τη δική της επιγραφή στο κτίριο του Ερυθρού Σταυρού της Γενεύης: «Δείξε την ανθρωπιά που έδειξε η Σερβία το 1885».
Εκείνη την εποχή η Σερβία επέτρεψε σ’ ένα ασθενοφόρο και στην ανθρωπιστική βοήθεια να περάσουν μέσω της συνοριακής της γραμμής στη Βουλγαρία με την οποία βρισκόταν σε πόλεμο. Γεγονός πρωτοφανές στα ιστορικά χρονικά. Η ίδια αυτή χώρα που αυτό το πρωινό του 2015 στο Horgosh άκουσε τους πρόσφυγες να επαναλαμβάνουν ρυθμικά «Ευχαριστούμε Σερβία» αναφερόμενοι στην υποδοχή και την περίθαλψη που τους πρόσφερε και συνεχίζει να τους προσφέρει μια χώρα που δεν είναι μέλος της ΕΕ. Ιστορίες καθημερινών ανθρώπων αλλά και των ανθρώπων που τους φέρνουν κουβέρτες, τρόφιμα και παιχνίδια, των ανθρώπων που τους σχεδιάζουν χάρτες για να μη χαθούν, των οδηγών και των αστυνομικών που κρατούν τα παιδιά των Σύρων στην αγκαλιά τους, χωρίς κλομπ, σπρωξίματα και βία… εικόνες που πολλαπλασιάζονται, εικόνες μιας Ευρώπης που σήμερα γονατίζει και ξεψυχά.
Επιτρέψτε μου να κλείσω μ’ αυτή τη φράση: η ΕΕ είναι καιρό τώρα αποδιοπομπαίος τράγος και όμηρος των παρασκηνιακών πολιτικών της οικονομικά ισχυρής ελίτ της Ουάσιγκτον που, πάση θυσία, θέλει να βάλει τέλος στη φυσική συμμαχία της Ρωσίας με την Ευρώπη. Η ΕΕ έγινε όμηρος της δικής της νομισματικής πολιτικής παγιδευμένη σε ένα ακροδεξιό ή ακροαριστερό νεοφασιστικό ρόλο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο άκρων, καθώς και τα δυο συνεισφέρουν στο γκρέμισμα της Ευρώπης ως κοινού πολιτιστικού μας ιδανικού.
¹ Islamic State of Iraq and the Levant
