Ίσως είναι οι πιο ήρεμες εκλογές που έχουμε ζήσει εδώ και καιρό. Έκανα τον κόπο, έστω και καθυστερημένα, να παρακολουθήσω τα debate των πολιτικών αρχηγών και έχω μόνο ένα σχόλιο να κάνω: απίστευτη έλλειψη έμπνευσης. Καμία σχέση με την αίσθηση προ δημοψηφίσματος. Θα μου πεις εκεί την αναζητείς; Ναι, δυστυχώς. Την καλλιεργήσαμε μαζί με πολλούς φίλους και φίλες από το 2011 μέχρι και το 2014 στις πλατείες και τις πρωτοβουλίες κοινωνικής αντίστασης και δημιουργίας νέων δομών αντιμετώπισης της κρίσης. Στη συνέχεια ένα σημαντικό ποσοστό από μας την εμπιστεύθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, που λίγο πριν τη σοβαρή ρήξη ζήτησε ξανά τη γνώμη του κόσμου. Με παρακαταθήκη το 61,38% του δημοψηφίσματος πήγε στις Βρυξέλλες, όπου ταπεινώθηκε από μια Ευρώπη με κυβερνήσεις που δεν αξίζουν όχι την επαιτεία, όπως κάναμε αυτό το καλοκαίρι, αλλά σε μεγάλο ποσοστό ούτε το σεβασμό μας. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν έχανε ευκαιρία να ρίξει χτυπήματα κάτω από τη μέση στη δημοκρατία μας. Λάθος το λέω, δεν έχανε ευκαιρίες, τις δημιουργούσε.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα της περιόδου. Δεν σταματά να μιλά δευτερόλεπτο για την επιτροπή αλήθειας χρέους και τον υποβιβαστικό τρόπο με τον οποίο φέρθηκε όλη η παραιτηθείσα κυβέρνηση, συμβάλλοντας με τη σιωπή, την αποχή ή την παροχή φιλικών συμβουλών, να αφήσει στην ησυχία του τον κ. Στουρνάρα, στην συγκάλυψη σκανδάλων. Τους ζητά δημόσια να δώσουν εξηγήσεις. Υπογράφει κοινή επιστολή για ένα σχέδιο Β για μια άλλη Ευρώπη μαζί με Βαρουφάκη και Ευρωπαίους πρώην υπουργούς οικονομικών της Ιταλίας, της Γερμανίας και τον Γάλλο ευρωβουλευτή Μελανσόν. Κατεβαίνει ως ανεξάρτητη υποψήφια με τους συντρόφους της που, όπως η ίδια λέει με κάθε ευκαιρία, συμπορεύτηκαν με τα πιστεύω τους και δεν ψήφισαν ούτε προαπαιτούμενα ούτε 3ο μνημόνιο. Σχεδόν παρακαλεί δημόσια την ελληνική αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ να υπογράψει υπέρ του ψηφίσματος για την έγκριση βασικών κανόνων αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους. Η Ελληνική αντιπροσωπεία τελικά απέχει σε αυτή την ψηφοφορία στον ΟΗΕ. Κι όμως σωστά διαβάσατε: η χώρα που δημιούργησε επιτροπή εντός της Βουλής για το προκαταρκτικό πόρισμα για το δημόσιο χρέος, που τα πρώτα αποτελέσματά του το βρήκαν απεχθές, επονείδιστο, μη βιώσιμο και παράνομο, απείχε της ψηφοφορίας. Έχει λοιδορηθεί από την αρχή μέχρι το τέλος της θητείας της στη Βουλή, όσο κανένας άλλος, με ανοιχτές συζητήσεις και χαρακτηρισμούς που σε άλλες περιπτώσεις θα ξυπνούσαν τουλάχιστον τα φεμινιστικά ένστικτα. Εδώ, σιωπή. Μερικές φωνές καταφέρνουν μόνο να ψιθυρίσουν. Το απόλυτο τίποτα μπροστά σε αυτή την ανελέητη επίθεση.
Ως ενεργό μέρος της κοινωνίας των πολιτών αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο ότι έχει έρθει η ώρα να αναλάβουμε ξανά δράση. Δεν αναφέρομαι στις δράσεις της συντήρησης και του διχτυού ασφαλείας που υπηρετούμε με διάρκεια όλα τα χρόνια της κρίσης προσπαθώντας να δώσουμε πίσω μέρος της χαμένης αξιοπρέπειας σε όλους τους ευάλωτους πληθυσμούς. Ο χαρακτηρισμός μας έχει υπερβεί, ευάλωτοι πλέον είμαστε όλοι και όλες. Έχει έρθει η ώρα ξανά να συγκεντρωθούμε και να αναλάβουμε δράσεις προς την κατεύθυνση της δημιουργίας του καινούριου σε κάθε επίπεδο. Χρειαζόμαστε νέες δομές, νέες προτάσεις για το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που κατέρρευσε με μεγάλες τιμές αυτό το καλοκαίρι, νέες αξίες και πολλές δράσεις προς την κατεύθυνση της μη συνεργασίας με πολιτικές που δεν μας αρμόζουν. Χρειαζόμαστε λύσεις που να ανταποκρίνονται στην εμβέλεια των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Υπάρχει ανάγκη να αναλάβουμε την ευθύνη για τη δημιουργία ενός κράτους που θα αποβάλει το πελατειακό καθεστώς, θα ρυθμίσει δικαιότερα τη φορολογία, θα πασχίσει για την ανασυγκρότηση των ιδίων πόρων, της οικονομίας μας, του τουρισμού μας κλπ και θα νοιάζεται για τον πολίτη, την υγεία, την παιδεία του και την αξιοπρέπειά του. Να ιεραρχήσουμε ξανά εμείς οι ίδιοι τις προτεραιότητες. Εντός ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, εμένα προσωπικά λίγο με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γίνει σε συνεργασία με άλλους λαούς που επίσης νιώθουν αυτήν την ανάγκη και που ίσως βρίσκονται ίσως δεν βρίσκονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τέλος θέλω να αναγνωρίσω δύο πράγματα στην παραιτηθείσα κυβέρνηση. Τη διεθνοποίηση των προβλημάτων που έφερε η κρίση χρέους στην Ελλάδα και την αναγνώριση επιτέλους ότι όταν απευθύνεσαι σε ανθρώπους που μπαίνουν σε ένα σαπιοκάραβο για να διαφύγουν του πολέμου χρειάζεται και άλλος λεκτικός χαρακτηρισμός αλλά κυρίως χρειάζεται προσπάθεια διαφορετικής υποδοχής και μεταχείρισης.
