Την εβδομάδα αυτή ανατράπηκαν τα πολιτικά δεδομένα στο Ηνωμένο Βασίλειο με την εκλογή του εξηνταεξάχρονου Τζέρεμι Κόρμπιν στη θέση του αρχηγού του Εργατικού Κόμματος. Ο Κόρμπιν που είχε, την περίοδο που έληγε η υποβολή των υποψηφιοτήτων, τη στήριξη ενός ποσοστού κάτω του 10% των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων του κόμματός του, κατάφερε μόνο την τελευταία στιγμή να φτάσει τις 35 ψήφους που απαιτούνταν για τη συμμετοχή του στις εκλογές, καθώς οι κοινοβουλευτικοί αντιπρόσωποι που δεν τον στήριζαν πείστηκαν, τελικά, να του δώσουν το χρίσμα για να εξασφαλίσουν, τουλάχιστον, ότι μια φωνή της Αριστεράς θα μπορέσει να ακουστεί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Πράγμα που, θεωρητικά, θα επέτρεπε στο εκλογικό σώμα να ταπεινώσει, για πολλοστή φορά, την αριστερά και να εξασφαλίσει τη σιωπή της για μερικά ακόμη χρόνια. Η θεωρία έλεγε πως το Εργατικό Κόμμα είχε χάσει τις εκλογές επειδή δε βρισκόταν αρκετά κοντά στη δεξιά, και έτσι οι άλλοι τρεις υποψηφιοι παρουσίασαν θέσεις τόσο συγγενείς από πολιτική άποψη που ήταν σχεδόν ταυτόσημες, τόσο που δύσκολα μπορούσε κανείς να τις ξεχωρίσει μεταξύ τους ή από τις αντίστοιχες προτάσεις των Συντηρητικών της κυβέρνησης.
Ο Κόρμπιν δεν ήρθε σαν αύρα αλλαγής, δεν ήρθε σαν άνεμος αλλαγής, ήταν ένας ανεμοστρόβιλος αλλαγής. Αίφνης, όλες εκείνες οι «ουτοπικές» πολιτικές που χλευάζονται από τα ΜΜΕ του Ηνωμένου Βασιλείου, πολιτικές όπως του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα ή των Podemos στην Ισπανία, έγιναν αντικείμενο συζήτησης σε μια προεκλογική καμπάνια του Ηνωμένου Βασιλείου και προς μεγάλη έκπληξη όλων, συμπεριλαμβανομένων του Κόρμπιν και του επιτελείου του, ο κόσμος, και ιδιαίτερα οι νέος κόσμος φάνηκε να διψάει για τέτοιες προτάσεις.
Για να συμμετάσχει κάποιος στις εκλογές, έπρεπε είτε να είναι μέλος του κόμματος με καταβεβλημένη τη συνεισφορά του, είτε εγγεγραμμένο μέλος κάποιου συνδικάτου, είτε συνεργάτης. Κάποιος συνεργάτης έχει δικαίωμα να εγγραφεί κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας πληρώνοντας μια εισφορά 3£, και καθώς οι πολιτικές προτάσεις του Κόρμπιν άρχιζαν ν’ ακούγονται ή να διαβάζονται, δεκάδες χιλιάδες συνεργάτες άρχισαν να έρχονται. Ο κατάλογος των ψηφοφόρων έφτασε τους 554.272, υπερδιπλασιάζοντας τον αριθμό που υπήρχε στην έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας. Και, παρά το γεγονός, πως πολλές αιτήσεις απορρίφθηκαν από το Επιτελείο των Εργατικών επειδή υπήρχε η υποψία ότι επρόκειτο για μέλη άλλων κομμάτων που θα προσπαθούσαν, κακόπιστα, να επηρεάσουν το αποτέλεσμα.
Μετά από βδομάδες προεκλογικής εκστρατείας κατά τη διάρκεια των οποίων ο Κόρμπιν μίλησε μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη χώρα, και παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του πρώην αρχηγού και πρωθυπουργού, Τόνι Μπλερ, που δήλωνε επιθετικά και, όπως τελικά φάνηκε, μάταια ότι όσοι νιώθουν πως η καρδιά τους συμπορεύεται με τον Τζέρεμι Κόρμπιν χρειάζονται μεταμόσχευση καρδιάς, και ενώ όλα, ανεξαιρέτως, τα ΜΜΕ προσπάθησαν να κολλήσουν στον Κόρμπιν την ετικέτα του τρομοκράτη και του αντισημίτη, εκείνος επικράτησε, τελικά, με το εκπληκτικό ποσοστό του 59,5% των ψήφων: περισσότερο από το 80% των συνεργατών και σχεδόν το 50% των πλήρων μελών.
Η εντολή ήταν σαφέστατη και πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι περίμενε κανείς. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, η δεξιά πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος έκανε σχέδια, ακόμα και τότε, για να αποσταθεροποιήσει την αρχηγία του Κόρμπιν και να εξαναγκάσει σε επείγουσες εκλογές ξανά. Και ξαφνικά, μπροστά σε μια τέτοια μεγάλη νίκη, έγινε ξεκάθαρο πως δεν εξέφραζαν πια τη βούληση της πλειοψηφίας των μελών του κόμματος. Αναγκαστικά ξεχάστηκε κάθε φήμη για εσωτερικές διαπλοκές. Προς το παρόν.
Απ’ την άλλη πλευρά, τα μέσα ενημέρωσης και το Συντηρητικό Κόμμα του Ντέιβιντ Κάμερον δεν είχαν τους ίδιους περιορισμούς. Αισθάνθηκαν τελείως ελεύθεροι να ξεκινήσουν την επίθεση, και μάλιστα, το συντομότερο δυνατό.
Πριν περάσουν λίγες ώρες, ο Κάμερον έγραψε στο λογαριασμό του στο Twitter «Το Εργατικό Κόμμα αποτελεί πλέον κίνδυνο για την εθνική μας ασφάλεια, την οικονομική μας ασφάλεια και την ασφάλεια της οικογένειάς σας!» οδηγώντας έναν πνευματώδη οπαδό του Κόρμπιν να ποστάρει με τη σειρά του: «ΑΧ ΟΧΙ! ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΓΑΤΟΣ ΜΟΥ; ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΑΤΟΣ ΜΟΥ ΟΚ;»
Τα μέσα ενημέρωσης επικεντρώθηκαν στη δυσκολία του Κόρμπιν να διορίσει τα μέλη του επιτελείου του (δεδομένου ότι πολλοί από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του κόμματος αρνήθηκαν να συνεργαστούν μαζί του) καθώς και σε ζητήματα διακρίσεων λόγω φύλου και τη στάση του όσον αφορά στην απαγγελία του εθνικού ύμνου. Παρότι διόρισε στο επιτελείο του 16 γυναίκες και 15 άντρες, ο Κόρμπιν κατηγορήθηκε ως σεξιστής επειδή στη σκιώδη του κυβέρνηση δεν έδωσε τη θέση του Υπουργού Εσωτερικών, Εξωτερικών ή Οικονομικών (τα τρία υπουργεία που τα ΜΜΕ θεωρούν σημαντικότερα) σε κάποια γυναίκα. Η ομάδα του Κόρμπιν επισήμανε ότι για τον Τζέρεμι τα σημαντικότερα υπουργεία είναι αυτά της Υγείας και της Εκπαίδευσης που και τα δύο πήγαν σε γυναίκες.
Ακολούθησε μια προσωπική επίθεση στον Κόρμπιν επειδή δεν τραγούδησε τον εθνικό ύμνο σε μια εκδήλωση με αφορμή το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ηνωμένο Βασίλειο μετατρέπεται κάθε μέρα και περισσότερο σε ένα κράτος φασιστικό, όπου αν δε βάλεις μια σημαία στο παράθυρό σου και δεν κρεμάσεις μια φωτογραφία της βασίλισσας στον τοίχο σου κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αντι-βρετανός. Ο Κόρμπιν είναι Δημοκράτης. Δεν πιστεύει στη μοναρχία. Και γιατί να πιστεύει εξάλλου; Αλλά στο Ηνωμένο Βασίλειο πολεμάμε ακόμα στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολεμάμε ακόμα για το Βασιλιά και την Πατρίδα. Κάθε διαφωνία με το κατεστημένο αποτελεί προδοσία της πατρίδας και τα ΜΜΕ παίζουν τους ρόλους του δικαστή και των ενόρκων.
Ο Κόρμπιν είναι σοσιαλιστής. Πιστεύει ότι οι άνθρωποι είναι σημαντικότεροι απ’ το χρήμα. Πιστεύει ότι η Εργασία είναι αυτή που πραγματικά δημιουργεί πλούτο και πως το Κεφάλαιο πρέπει να βρίσκεται στην υπηρεσία της εργασίας, όχι αντίστροφα. Η μοναρχία είναι για κείνον ανάθεμα.
Οι επόμενες επιθέσεις αναφέρονταν στην πολιτική του σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι μαριονέτες τους, τα ΜΜΕ, επιθυμούν διακαώς την παραμονή της Βρετανίας στην Ευρώπη, αρκεί αυτό να ισοδυναμεί με την εξάλειψη κάθε κοινωνικού δικαιώματος. Ο άνθρωπος τους, ο Κάμερον, έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία αναδιαπραγμάτευσης της θέσης της Βρετανίας στην Ευρώπη, με σκοπό να αναιρέσει όσο δυνατό περισσότερους εργασιακούς νόμους και νόμους που αφορούν στα ανθρώπινα δικαιώματα. Η δεξιά πτέρυγα των Εργατικών θεωρεί κι εκείνη ότι η Βρετανία πρέπει να παραμείνει στην Ευρώπη με κάθε κόστος, ανεξάρτητα με τις συνθήκες.
Τα ΜΜΕ ζητούν από τον Κόρμπιν να πάρει άμεσα θέση. Απ’ την άλλη πλευρά, κανείς δε γνωρίζει τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων του Κάμερον, κανείς δεν ξέρει πώς και πότε η συμφωνία TTIP, που αποτελεί αντικείμενο μυστικής διαπραγμάτευσης πίσω από την πλάτη του κόσμου, θα ολοκληρωθεί ούτε τι θα περιλαμβάνει. Ο Κόρμπιν, εύλογα, προτιμά να περιμένει και να δει ποια θα είναι η συμφωνία. Και, όμως, αυτή στάση του επικρίνεται. Γιατί κάποιος να πρέπει να πάρει θέση πριν αποκτήσει γνώση των συμφωνημένων; Υποχρεώθηκε, τελικά, να κάνει μια προσωρινή δήλωση όπου λέει ότι «Δεν μπορεί να φανταστεί κάποια περίσταση που θα τον οδηγούσε να ταχθεί υπέρ της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρώπη». Μια δήλωση, που δίνει τη δυνατότητα, ν’ αλλάξει γνώμη στο μέλλον.
Το στυλ του Κόρμπιν είναι φιλικό και αυθεντικό. Δε μιλά επιφανειακά, μιλά βάσει των αρχών του. Αυτό είναι κάτι καινούριο για την κατεστημένη πολιτική σκηνή. Επί δεκαετίες, η πολιτική του Ηνωμένου Βασιλείου μετακινείται όλο και πιο δεξιά. Πρώτα με τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Τζον Μέιτζορ, στη συνέχεια με τον Τόνι Μπλερ και τον Γκόρντον Μπράουν, και πιο πρόσφατα με τον Ντέιβιντ Κάμερον. Στα χρόνια αυτά ο πλούτος συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο σε λιγότερα χέρια. Το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς έχει μεγαλώσει, οι εθνικές βιομηχανίες και υπηρεσίες έχουν ξεπουληθεί και οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων υπηρεσιών ακολουθούν η μια την άλλη.
Ο Κόρμπιν θέλει να θέσει τέλος σε όλ’ αυτά. Και όχι μόνο ο Κόρμπιν, αλλά και περισσότεροι από 250.000 ψηφοφόροι του Εργατικού Κόμματος συντάσσονται μαζί του. Από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, πάνω από 30.000 άνθρωποι εγγράφηκαν ως πλήρη μέλη στο κόμμα. Ο αριθμός των νέων ακτιβιστών αυξήθηκε, κι εκείνοι, που έφυγαν και προσχώρησαν σε άλλα κόμματα λόγω της προδοσίας του Πολέμου του Ιράκ, επιστρέφουν. Δημιουργείται ένα κοινωνικό λαϊκό κίνημα που, ελπίζουμε, ότι η δομή του θα είναι πιο οριζόντια και λιγότερο ιεραρχική από την υπάρχουσα. Ο ίδιος ο Κόρμπιν έδωσε το πρώτο δείγμα γραφής στην εβδομαδιαία Ώρα των Ερωτήσεων στη Βουλή¹, όπου είχε τη δυνατότητα να απευθυνθεί άμεσα στον Πρωθυπουργό. Όλες οι ερωτήσεις που του έκανε προέρχονταν από τον κόσμο.
Στα χρόνια της διακυβέρνησης του Τόνι Μπλερ, υποχώρησαν οι δημοκρατικές διαδικασίες εντός του Εργατικού Κόμματος και οι υποψήφιοι του κόμματος στις εκλογές επιλέγονταν από κεντρικές επιτροπές που διασφάλιζαν μ’ αυτόν τον τρόπο ότι μόνο οι οπαδοί του Μπλερ θα μπορούσαν να μπουν στη βουλή. Ελάχιστοι αριστεροί επέζησαν από αυτήν τη διαδικασία. Ο Κόρμπιν είναι ένας απ’ τους λίγους που έμειναν, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αντιμετώπισε τόσες δυσκολίες στην επιλογή του ως υποψηφίου. Η πλειονότητα των αντιπροσώπων του Εργατικού Κόμματος στη βουλή έχουν χάσει πλέον, κάθε επαφή με τα μέλη του κόμματος. Η στιγμή είναι δύσκολη γι’ αυτούς, και ήδη κάποιοι μιλούν για την πιθανότητα να προσχωρήσουν στο Συντηρητικό Κόμμα, που αντανακλά πλέον καλύτερα τις πολιτικές τους θέσεις.
Ο Κόρμπιν έχει μπροστά του σχεδόν 5 χρόνια πριν τις επόμενες γενικές εκλογές, αλλά μέχρι τότε θα υπάρξουν αρκετές τοπικές και περιφερειακές εκλογικές αναμετρήσεις. Καθεμιά απ’ αυτές θα δώσει την ευκαιρία στο κόμμα να αυξηθεί και να εξελιχθεί, αν συνεχίσει την κατασκευή ενός κοινωνικού κινήματος όπου η άμεση επικοινωνία ακτιβιστών και ψηφοφόρων θα αντισταθμίσει την παραπληροφόρηση των ΜΜΕ.
Μπορεί, άραγε, αυτός ο άντρας που πλησιάζει ήδη την ηλικία της συνταξιοδότησης, να οδηγήσει το κόμμα του και τη χώρα σε μια αναγέννηση τόσο πολύ απαραίτητη, βασισμένη στην ισότητα και τις αρχές; Μπορεί, άραγε, η πολιτική επιλογή για μια οικονομία λιτότητας να ανατραπεί δίνοντας τη δυνατότητα για ανοικοδόμηση των δημόσιων υπηρεσιών και εξάλειψη της φτώχιας; Μπορούν η δύναμη, η σοφία και η καλοσύνη να νικήσουν την αγένεια, την απληστία και τη βλακεία;
Όλοι εμείς, που μοιραζόμαστε τα ίδια ανθρωπιστικά ιδανικά για τον κόσμο μας, θα τον στηρίζουμε, ελπίζοντας πως η απάντηση σε όλες αυτές τις ερωτήσεις θα είναι ναι.
¹Σημείωση του μεταφραστή: Η Ώρα των Ερωτήσεων στη βουλή είναι μια παραδοσιακή διαδικασία που, αν και γεννήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, σήμερα εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες. Μέλη της βουλής κάνουν ερωτήσεις στους υπουργούς της κυβέρνησης (συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού), ερωτήσεις που εκείνοι είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν.
