Τα ίδια γεγονότα, μια διαφορετική αφήγηση
Η ζώνη των εμφυλίων πολέμων που δηλητηριάζει τα σύνορα της Ευρώπης δεν είναι τυχαία, αλλά έχει σκόπιμα χτιστεί μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Η μονομερής διάλυση του διπολικού κόσμου που επικρατούσε από το 1945 από την πρώην Σοβιετική Ένωση είχε μεγάλες στρατηγικές συνέπειες για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη … και τον υπόλοιπο κόσμο, φυσικά.
Η δικαιολόγηση ως προστάτες του «ελεύθερου κόσμου» των ΗΠΑ, η πολιτική περιορισμού του κομμουνισμού, δεν είχε πλέον καμία βάση.
Η Ρωσία μετά την Περεστρόικα εισήλθε σε μια γρήγορη μεταμόρφωση της οικονομίας της, ξεκίνησε την ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών της, συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών δομών της, απελευθέρωσε τις αποικίες της στην Ασία και την Κεντρική Ευρώπη και έθεσε σε κίνηση μια εις βάθος εσωτερική μεταμόρφωση, ενώ άνοιξε τις αγορές της και την καλή της θέληση προς τον υπόλοιπο κόσμο, δηλώνοντας μονομερώς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Όπως ένας περιστρεφόμενος άξονας που χάνει ξαφνικά ένα τροχό, αντιμέτωπες με αυτές τις απροσδόκητες αλλαγές, οι ΗΠΑ έπρεπε να πάνε πίσω στο σχεδιαστήριο. “Χμμμ αυτό δε φαίνεται καλό”, σκέφτηκαν οι “δεξαμενές σκέψης” στην Ουάσιγκτον, ενώ διακήρυξαν τους εαυτούς τους νικητές του “Ψυχρού Πολέμου”, αλλά … νικητές ή ηττημένοι; Στην πραγματικότητα, τα προηγούμενα 50 χρόνια ήταν πράγματι καλά χρόνια για την κυρίαρχη δύναμη.
Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα Bretton Woods επέτρεψαν στο δολάριο να βασιλεύσει σε όλο τον κόσμο. Καμία διεθνή συναλλαγή δεν πραγματοποιούταν η οποία δε διεξαγόταν σε δολάρια. Κανείς δεν ήξερε πόσα δισεκατομμύρια δολάρια κυκλοφορούσαν στο διεθνές νομισματικό σύστημα εκτός από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Το κόστος των διεθνών πολέμων από τη μόνη πραγματική εξουσία στην πραγματικότητα χρηματοδοτούνταν από τον υπόλοιπο κόσμο δεδομένου ότι το μόνο που χρειάζονταν οι ΗΠΑ να κάνουν ήταν να τυπώσουν χρήμα. Με το νομισματικό έλεγχο και τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα πιο ισχυρά όπλα και τις μεγαλύτερες τράπεζες και εταιρείες … ποιος χρειαζόταν αποικίες σ’ αυτούς τους καιρούς των παγκόσμιων τραπεζών και των ΑΤΜ;
Στις παλιές αυτοκρατορικές δυνάμεις δόθηκε η συμβουλή να ελευθερώσουν τα αποικιακά εδάφη τους στην Ασία και την Αφρική και το νέο «Κράτος Σερίφης” εκπροσωπούσε τις δυνάμεις του καλού και συγκρατούσε το κακό σε έναν κόσμο που άρχισε να παγκοσμιοποιείται.
Η Ευρώπη έγλειψε τις πληγές της και άρχισε την ανοικοδόμησή της αργά και σταθερά και αποκτώντας κεφαλαιουχικά αγαθά, χρηματοδότηση, όπλα και τεχνολογία από τη μεγάλη υφιστάμενη δύναμη.
Φυσικά αυτή η γενναιόδωρη “βοήθεια” απαιτούσε πολιτική υπακοή και την καταβολή εισφορών, μια σωστή δηλαδή σχέση αφεντικού-υπηρέτη.
Δούλεψε τόσο καλά για μερικές δεκαετίες! Αν λάβουμε υπόψη την ιστορική επιτάχυνση, τα τελευταία πενήντα χρόνια του 20ου αιώνα, θα μπορούσαν κάλλιστα να αντιστοιχούν σε δύο αιώνες προηγούμενων ιστορικών εποχών.
Σε μόλις 50 χρόνια το ΑΕΠ των ΗΠΑ πολλαπλασιάστηκε περίπου στο 600%, εδραιώνοντας τη θέση τους ως το μεγαλύτερο στον κόσμο, ενώ οι εταιρίες της κυριάρχησαν στην παγκόσμια οικονομία.
Αλλά η γριά Ευρώπη, κοιτίδα των πολιτισμών, μεταξύ των οποίων και της Βόρειας Αμερικής, με σχεδόν επτά χιλιάδες χρόνια ιστορίας, τελικά συνειδητοποίησε μετά τον πιο αιματηρό πόλεμο που έγινε ποτέ ότι αναπόφευκτα έπρεπε να ενωθεί. Αυτό ήταν το μήνυμα των ιδρυτών της Ένωσης και της Συνθήκης της Ρώμης το 1957, δίνοντας την προέλευση της ΕΟΚ το επόμενο έτος.
Το κοινό σχέδιο εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών. Και η ανάγκη για μια νομισματική και πολιτική ένωση, καθώς και για εδαφική διεύρυνση που να καλύπτει όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, μεταξύ των οποίων κάποια μέρα και τη Ρωσία απέκτησε σαφήνεια στο μυαλό των πιο ξύπνιων υποστηρικτών του.
Με την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την ενοποίηση της Γερμανίας, η ενδυνάμωση της Ευρώπης επιταχύνθηκε.
Σήμερα το ΑΕΠ της Ευρώπης είναι περίπου 20% μεγαλύτερο από αυτό των ΗΠΑ. Αν συμπεριλαμβάναμε την Ουκρανία, τη Ρωσία και τα κράτη της πρώην ΕΣΣΔ φτάνουμε σε ένα ΑΕΠ πάνω από 40% μεγαλύτερο από αυτό των ΗΠΑ. Χμμμ … αυτό είναι ανησυχητικό!
Αυτή η μεγαλύτερη Ευρώπη με ένα διεθνές νόμισμα, μια πολιτική και διοικητική δομή, προηγμένη τεχνολογία, αποδοτική και φθηνότερη ενέργεια, μία από τις καλύτερες βιομηχανίες στον κόσμο γίνεται και πάλι ένας από τους κύριους παράγοντες στη νέα παγκόσμια τάξη. Το πιο σημαντικό, με πληθυσμό πάνω από μισό δισεκατομμύριο καλά μορφωμένους και καλλιεργημένους κατοίκους … οκτακόσια εκατομμύρια, αν συμπεριλαμβάναμε την πρώην ΕΣΣΔ, είναι τόσο σημαντική όσο η Κίνα και οι ΗΠΑ από μόνες τους.
Διότι, στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι είναι οι δημιουργοί του πλούτου! Και παρεμπιπτόντως οτιδήποτε άλλου. Αυτό είναι το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της εποχής μας. Η πλάνη ότι οι αγορές δημιουργούν πλούτο. Ότι οι μάνατζερ δημιουργούν πλούτο, ότι οι επενδυτές δημιουργούν πλούτο, ότι το χρηματιστήριο … Ναι, είναι αλήθεια σε κάποιο βαθμό. Αλλά ποιος δημιούργησε τον πλούτο της Κίνας, για παράδειγμα; Της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας στον σημερινό κόσμο;
Όχι τα δάνεια, όχι οι μάνατζερ, όχι οι αγορές, όχι οι επενδυτές. Η Κίνα έμεινε ξεκρέμαστη μετά την ενοποίηση το 1949. Κουβαλούσαν πέτρες με τα χέρια τους για να χτίσουν τα μεγάλα φράγματα που απαιτούνταν για την παραγωγή ενέργειας και για να καλλιεργούν τη γη. Ναι, ήταν οι άνθρωποι, ο λαός της Κίνας, που εργαζόταν με γυμνά χέρια που έκανε την Κίνα αυτό που είναι σήμερα. Ένας αρχαίος πολιτισμός, με μια μεγάλη αίσθηση της ιστορίας ναι, απολύτως, αλλά ήταν ο λαός της.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι άνθρωποι δημιουργούν τον πλούτο … και μικρές μειοψηφίες προσπαθούν να τον ληστέψουν, να τον συγκεντρώσουν και να τον χρησιμοποιήσουν για να κυριαρχήσουν και να ελέγξουν τη μεγάλη πλειοψηφία, καθώς παίρνουν τα εύσημα για τον άθλο τους.
Και τα ίδια παραδείγματα βρίσκονται στις περισσότερες περιοχές και πολιτισμούς. Αλλά φαίνεται να φεύγουμε από το θέμα μας.
Είναι τυχαίο το γεγονός ότι μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου μία ζώνη εμφυλίων πολέμων δημιουργήθηκε συστηματικά από διάφορες κυβερνήσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική; Πόλεμοι μεταξύ των φατριών του Ισλάμ, που ζούσαν μαζί ειρηνικά για εκατοντάδες χρόνια; Πόλεμοι όπου η πρόθεση φαίνεται να είναι να δημιουργηθεί αναρχία και να συνεχίζουν να δηλητηριάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο; Πόλεμοι που κατευθύνονται περισσότερο προς τον άμαχο πληθυσμό και την ενότητα του εθνικού κράτους από ό,τι προς συγκεκριμένους στρατιωτικούς στόχους; Αυτές οι συγκρούσεις έχουν υποκινηθεί από τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ και των αντιπροσώπων τους. Δεν χρειάζεται να είσαι έξυπνος για να καταλάβεις ότι η καταστροφή κατοικιών και υποδομών και ο αδιάκριτος θάνατος αμάχων θα δημιουργήσει τεράστιες μεταναστεύσεις. Ότι η καταστροφή της θρησκείας και του πολιτισμού κάποιου θα παράξει ακραίες αντιδράσεις ιδίως μεταξύ των νέων.
Πού θα μεταναστεύσουν οι άνθρωποι καθώς ψάχνουν να επιβιώσουν και για μία ασφαλέστερη και καλύτερη ζωή; Πού θα προβάλουν οι δυστυχισμένοι το θυμό και την επιθυμία τους για εκδίκηση; Όχι προφανώς στις ΗΠΑ αλλά στην Ευρώπη. Η Ευρώπη συνδέεται πολιτισμικά, ιστορικά και με γεωγραφική εγγύτητα με την ζώνη του πολέμου.
Η άσκηση έχει ως στόχο να αποσταθεροποιήσει την Ευρώπη, να δημιουργήσει κλίμα ανασφάλειας στην Ευρώπη, να δημιουργήσει διχασμούς μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Για να δημιουργήσει μια κατάσταση πανικού η οποία επιβραδύνει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την ανάπτυξη και δημιουργεί αφορμές για την ενίσχυση του ΝΑΤΟ, κατευθύνοντας τεράστιους οικονομικούς πόρους για στρατιωτικές δαπάνες, 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ τουλάχιστον, είναι η απαιτούμενη δέσμευση. Ίσως γύρω στα 500 δισεκατομμύρια ευρώ… ας μην ρωτήσουμε καν από πού πρέπει να αγοραστούν αυτά τα όπλα! Ο Πρόεδρος Ομπάμα επέλεξε να κυκλοφορήσει η φωτογραφία του όπου περιβάλλεται από τα τελευταία μαχητικά αεροσκάφη και βόμβες των ΗΠΑ, όταν ήρθε στη συνάντηση των G7 στην Ευρώπη το 2014, όταν η σύγκρουση στην Ουκρανία μαινόταν, ενώ προειδοποίησε τους Ευρωπαίους για την ανάγκη να ξοδεύουν ένα ελάχιστο 2% του ΑΕΠ στην άμυνα.
Τι γίνεται με την Ουκρανία; Και τη σχέση μεταξύ της Ευρώπης και της Ρωσίας;
Ήταν για την υπεράσπιση της «δημοκρατίας» το πραξικόπημα που ενορχηστρώθηκε με νεοναζί, αντιρωσικές μειονότητες στο Κίεβο για να αναγκάσει μια σύγκρουση με τη Ρωσία; Η ρητορική που έβγαινε από την πλατεία Maidan ήταν τόσο εθνικά αντιρωσική που ανάγκασε σε μια προστατευτική δράση στη βάση της Κριμαίας του στόλου της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα, όπου υπάρχει μια απόλυτη πλειοψηφία με ρωσική εθνότητα και στο Donbass που έχει παρόμοιες ρωσικές πλειοψηφίες.
Το αποτέλεσμα ήταν ένας πόλεμος στην ανατολική πύλη της Ευρώπης και μεταγενέστερες κυρώσεις και εμπάργκο επηρεάζοντας τη ροή ενέργειας στην Ευρώπη. Κυρώσεις οι οποίες κοστίζουν στην Ευρώπη, τη Ρωσία και την Ουκρανία μαζικά.
Η οικονομία της Ευρώπης βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση, η κατάσταση της ασφάλειας είναι η πιο σοβαρή στην πρόσφατη ιστορία, οι μαζικές μεταναστεύσεις πιέζουν τόσο πολύ την Ευρώπη που οι συνέπειές τους θα μπορούσαν να διαρκέσουν για χρόνια με τεράστιο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος.
Αυτή η άνευ προηγουμένου σειρά γεγονότων δεν μπορεί να αποδοθεί σε αδέξιες κινήσεις από την Ουάσιγκτον. Πώς θα μπορούσε η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο τα τελευταία 70 χρόνια που κυβέρνησε υπέρτατη και αδιαμφισβήτητη να της αποδοθούν τέτοιες ασταθείς πολιτικές για ένα τόσο παρατεταμένο χρονικό διάστημα; Αντιθέτως, είναι προφανώς μια διεθνής στρατηγική προσανατολισμένη να υποτάξει και να επιβραδύνει την Ευρώπη, έχοντας υλοποιηθεί κατά τον πλέον συστηματικό και αδίστακτο τρόπο σε βάρος των εκατομμυρίων αμάχων στο μουσουλμανικό κόσμο.
Η στρατηγική αυτή έχει τόσο επιθετικό και τοξικό χαρακτήρα με τόσο καταστροφικές επιπτώσεις στον ανθρώπινο και οικονομικό παράγοντα που ακόμη και οι πιο αφελείς και αναποφάσιστοι ευρωπαίοι πολιτικοί θα πρέπει σε αυτό το στάδιο να υιοθετήσουν μια θέση με συνοχή μπροστά σε αυτό.
Το ΝΑΤΟ πρέπει να σταματήσει όλες τις στρατιωτικές επεμβάσεις. Θα πρέπει να ξεκινήσουν συζητήσεις μεταξύ της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής με ζώνες συγκρούσεων με τη συμμετοχή της Σαουδικής Αραβίας, του Ιράν, της Αιγύπτου και της Ρωσίας. Η πλήρης εφαρμογή της συμφωνίας του Μινσκ με την πραγματική δέσμευση από τη Γερμανία, τη Γαλλία, τις ουκρανικές παρατάξεις και τη Ρωσία πρέπει να λάβει χώρα και να αρθούν ο εμπορικός αποκλεισμός (με την εξαίρεση των όπλων) και οι κυρώσεις. Μια κοινή ασφάλεια και μεταναστευτική πολιτική πρέπει να συμφωνηθούν επειγόντως δεδομένου ότι το πρόβλημα επιταχύνεται.
Η ηγεσία της Ευρώπης θα έπρεπε να αντανακλά και να θυμάται ότι δεν αντιπροσωπεύει τον εαυτό της, αλλά μισό δισεκατομμύριο ανθρώπους στην Περιοχή.
