Από τον ανταποκριτή μας στην Ουαγκαντούγκου, Stefano Dotti
Η νύχτα κυλά ήσυχα, η απαγόρευση της κυκλοφορίας τηρήθηκε. Μερικά οδοφράγματα και καμένα ελαστικά στο δρόμο. Όμως ο κόσμος παραμένει ήρεμος. Οι στρατιωτικές περιπολίες βρήκαν μπροστά τους “το κενό”. Μια θορυβώδης σιωπή και το γάβγισμα των σκύλων· είναι οι μόνοι κυρίαρχοι στην πόλη φάντασμα. Αυτό είναι καλό σημάδι. Από χθες το ψιθυρίζω και το φωνάζω: προτεραιότητα αυτή τη στιγμή είναι να αποτραπεί η αιματοχυσία. Η υπερηφάνεια, η δύναμη, η αγάπη για τη ζωή κι η ευφυΐα των ανθρώπων αυτών φαίνεται να κερδίζουν έδαφος έναντι του παραλογισμού που έχει συνέβη. Είναι πάρα πολύ νωρίς για να το πούμε, αλλά η ελπίδα είναι δυνατή και τα σημάδια είναι ενθαρρυντικά.
Η κυβέρνηση των πραξικοπηματιών παραληρεί. Εκδίδει αλλοπρόσαλλες ανακοινώσεις λέγοντας ότι τα πάντα βρίσκονται υπό έλεγχο, ότι έχει τη στήριξη του στρατού στο σύνολό του, ότι υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης με τα πολιτικά κόμματα και με τα συνδικάτα, ότι οι διεθνείς δυνάμεις προτίθενται να ακολουθήσουν τις επαναστατικές τους διαδικασίες για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Είναι εξοργιστικό, αλλά αποτελεί και σημάδι μεγάλης αδυναμίας. Προσπαθούν να επωφεληθούν από την άγνοια και την παραπληροφόρηση του κόσμου, αλλά δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, ότι ο κόσμος έχει αλλάξει.
Είμαστε μάρτυρες των τελευταίων αναλαμπών ενός καθεστώτος ήδη σάπιου από την ίδια του την αλαζονεία, τον εγωισμό και τη διαφθορά. Ο Jengere, ο άνθρωπος σκιά του Blaise Campaore, εδώ και 27 χρόνια, υπεύθυνος για τις χειρότερες θηριωδίες εκείνης της εποχής, αποκαλύφθηκε και δε μπορεί πια να ξεφύγει. Φυσικά η προεδρική φρουρά έχει οπλισμό και πάνω απ’όλα έχει ομήρους. Αλλά για την ώρα βρίσκεται μπροστά στο κενό.
Μένει να δούμε πώς θα ξυπνήσει η πόλη. Εμείς θα πρέπει να βρούμε προμήθειες, να ψάξουμε για ρύζι, για ζυμαρικά, για νερό και τσιγάρα. Έχει ξεκινήσει μια μακρά πορεία προς την ολική ανυπακοή, προς την παθητική αντίσταση. Και η θυσία του να ξεγλιστράς προς αναζήτηση προμηθειών δεν είναι παρά ελάχιστο τίμημα σε σύγκριση με την ανάκτηση της ελευθερίας. Είμαι ευτυχής που έχω δίπλα μου φίλους από τη Μπουρκίνα Φάσο. Μού μαθαίνουν τόσα πολλά: τη σιωπή ως τρόπο επικοινωνίας, το βλέμμα ως τρόπο μετάδοσης της αγάπης, το χαμόγελο ως μια προσπάθεια να μην αισθάνεσαι διαφορετικός, το να μην κρίνεις προκειμένου να ξεπερνάς τους νοητικούς και πολιτισμικούς φραγμούς. Γνωρίζω πως αυτή τη φορά ο δρόμος για να απαλλαγούμε από την αντιδραστική γάγγραινα θα είναι μακρύς και επίπονος. Αλλά είμαι επίσης υπερήφανος που μοιράζομαι με αυτόν το λαό την ανθρώπινη επιθυμία για έναν κόσμο πιο δίκαιο.
