Μαρτυρία της συνεργάτιδας της Pressenza, Ελένης Καπετανάκη, γραμμένη την επομένη των εκλογών.
Δευτέρα 21/9/2015, το καλοκαίρι τελειώνει σιγά-σιγά, χτες το βράδυ έπεσαν οι πρώτες βροχές, σήμερα το πρωί μια μικρή καταιγίδα από το πουθενά, λίγα σύννεφα και ήλιος.
Η επόμενη μιας μάταιης μέρας.
Χτες ψηφίσαμε για το τίποτα, συρθήκαμε με βαριά βήματα στα εκλογικά μας κέντρα για να διαλέξουμε ανάμεσα στο τίποτα, να επιβεβαιώσουμε τη βλακεία, την απουσία των ιδεών, τη νίκη του χρήματος, την ήττα του ανθρώπου.
Οι τίτλοι στις εφημερίδες μιλάνε για δεύτερη ευκαιρία στην Αριστερά. Ποια ευκαιρία; Ποια Αριστερά; Ο κ. Τσίπρας έχει ξαναβρεί το χαμόγελό του; Γιατί;
Άλλοι τίτλοι γράφουν: Ο Αλέξης κυρίαρχος ο λαός κυριαρχημένος. Άλλα τέσσερα παιδιά νεκρά στο Αιγαίο. Τσίπρας: Είμαστε πολύ σκληροί για να πεθάνουμε (όπου η σκληρότητα αναδεικνύεται σε θετικό χαρακτηριστικό στο οπλοστάσιο εναντίον του θανάτου). Στην Αθήνα για Τσίπρα ο Ολάντ. Τσίπρας: πήραμε καθαρή εντολή να ξεμπερδέψουμε με το χτες (όπου ο κ. Τσίπρας φαίνεται να ταξιδεύει όλο και πιο μακριά από τη λογική και την πραγματικότητα). Ιστορικά υψηλή αποχή 45%.
Αυτή η αποχή. Μοιάζει ξαφνικά το μόνο σαφές γεγονός, χωρίς ερμηνείες, χωρίς χαμόγελα, χωρίς δικαιολογίες, στάση και δήλωση. Η αποχή που δε θα πολυσυζητηθεί, που θα περάσει άμεσα στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων, που θα επικριθεί σαν ανευθυνότητα, ανωριμότητα, που δεν τους αφορά. 45% είναι, δυστυχώς, ιστορικά χαμηλή αποχή. Ιστορικά, όχι σε σχέση με άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά σε σχέση με την ιστορική στιγμή που ζει ο ελληνικός λαός. Όταν δεν έχεις επιλογές, όταν πρέπει να επιβραβεύσεις το ένα κακό για να μην έρθει το χειρότερο, όταν για άλλη μια φορά αυτοί που δεν έχουν κανένα δικαίωμα αλλά μόνο συμφέρον σου κλείνουν το μέλλον, δικαιούσαι να κάτσεις σιωπηλός, να μην απαντήσεις, να απέχεις. Αν το σύστημά τους υπάρχει όσο εμείς το στηρίζουμε, ίσως είναι ελπιδοφόρο το ότι, έστω και λίγο, αυξήθηκε το ποσοστό των Ελλήνων που επέλεξε να μη στηρίξει.
