Φτάσαμε μια ανάσα πριν το τέρμα. Σήμερα κάναμε έναν άθλο. Μαζευτήκαμε χιλιάδες οι του ΟΧΙ μια ανάσα δρόμο από τους ΝΑΙ και ήταν μια γιορτή. Δεν ξέρω πού πήγαν οι κουκουλοφόροι, οι «γνωστοί – άγνωστοι», οι καμένοι κάδοι, τα οδοφράγματα. Έχουν μαγικά εξαφανιστεί. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει τι απόγιναν γιατί είμαι χαρούμενη.

Οι επόμενες 24 ώρες είναι ώρες περισυλλογής. Δηλαδή οι καλύτερες. Αφήνω να καταλαγιάσει η σκόνη που άφησε ο πόλεμος ερεθισμάτων των προηγούμενων ημερών, εξαγνίζομαι και πάω στο Σούνιο. Αύριο το απόγευμα θα δω το ηλιοβασίλεμα από εκεί που χιλιάδες τουρίστες κάθε απόγευμα αναζητούν επίμονα την πιο ενδόμυχη σκέψη και στέλνουν την πιο βαθιά ευχή. Εκεί που θέλω να με σκορπίσουν όταν θα έρθει η στιγμή. Εκεί που λαμβάνω δύναμη για τις πιο σημαντικές αποφάσεις, γιατί εκεί ακούγεται η άλλη φωνή.

Την απόφασή μου την έχω πάρει. Ένας είναι ο καϋμός μου μόνο: πόσο σύντομα η ανθρωπότητα θα συναντήσει το πεπρωμένο της; Θα προλάβω να το δω; Όλη η Ευρώπη αναζητά διέξοδο, οι λαοί κατέβηκαν στους δρόμους φώναζαν είμαστε με την Ελλάδα. Την Κυριακή ας πούμε; Δεν είναι μια καλή ευκαιρία; Αν όχι την Κυριακή, πότε;

Ξέρω, ενδόμυχα, ότι οι σοφοί της ανθρωπότητας με κοιτούν από την «κλειδαρότρυπα» του σύμπαντος και χαμογελάνε. Μου πετούν μια σαΐτα που πέφτει μπροστά μου. Την ανοίγω και διαβάζω:

Μη φαντάζεσαι ότι είσαι μόνη σου στο χωριό, την πόλη, τη Γη ή τους ατελείωτους κόσμους. Μη φαντάζεσαι πως είσαι αλυσοδεμένη σε αυτό το χώρο και αυτό το χρόνο. Αγάπησε την πραγματικότητα που καθημερινά δημιουργείς και ούτε ο θάνατος δεν θα σταματήσει το «πέταγμά» σου.*

Εν τω μεταξύ στο κοινωνικό επίπεδο:

Η απόπειρα να χαρακτηριστεί το δημοψήφισμα αντισυνταγματικό μετά από προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας δεν απέδωσε. Η απόφαση του ΣτΕ μας στέλνει κανονικά την Κυριακή στην κάλπη.

Δυστυχώς δεν θα ψηφίσουν οι ομογενείς, τα χρονικά περιθώρια ήταν ασφυκτικά, αναφέρει ανακοίνωση του Υπουργείου Εσωτερικών.

Ο πρωθυπουργός έβγαλε 3 διαγγέλματα σε 6 μέρες. Μέρα παρά μέρα. Άμεσο κανάλι επικοινωνίας και πληροφορίες από την πηγή.

 

 

*credits: Silo