Die Wette

(Griechische Version weiter unten)

Zwei Sachen haben mich in den letzten Jahren, besonders aber in den letzten Tagen, verwundert.

Erstens, warum spricht niemand offen über einen möglichen Grexit? Wir hören fortwährend ein Grexit würde uns in eine Katastrophe führen, aber es gibt keine gehaltvollen Aussagen zu solch einer strategischen Entscheidung. Wenn die Mainstream-Medien darüber schreiben, nutzen sie lediglich Slogans. Auch wenn ein Grexit uns ruinieren würde, sollten dann nicht diejenigen, die das glauben darüber diskutieren? Ich habe ein Problem mit Dämonisierungen und Tabus. Ausgehend von meiner sexuellen Orientierung, bin ich immer geneigt zu glauben alles, was im gesellschaftlichen Dialog vergraben wird, entweder Einzelinteressen gefährdet oder die Moral der Mächtigen unterwandert. Mit anderen Worten, es ist äußerst interessant!

Zweitens, der Versuch das griechische Schulden-Audit zu untergraben. Ich erinnere mich noch an jede Einzelheit, als ich zum ersten Mal mit dieser Initiative auf dem Syntagma Platz in Kontakt kam. Das war im Jahr 2011, ich erinnere mich an unsere ersten Gespräche, meine Unterschrift auf der Petition und den Austausch von E-Mail Adressen.

Das Thema verblasste, bis die aktuelle Parlamentspräsidentin sich, zusammen mit der EU-Parlamentarierin Sofia Sakorafa und einem sehr interessanten Team, der Sache angenommen haben. Sie wollen das Schulden-Audit offiziell angehen und so den Zugang zu einer Menge von Daten bekommen, begraben in den Schubladen des Parlaments und anderer Institutionen. Das Hauptargument dagegen, ist die Tatsache, dass ein positives Ergebnis als Verhandlungstool der Regierung oder der Zivilgesellschaft kaum Bestand haben würde, um einen Schuldenerlass zu erreichen.

Offensichtlich lässt dieses Argument außer Acht, wenn man etwas verändern möchte, muß man erst im „Vorstellungsraum“ daran arbeiten. Was bedeutet das? Hier geht es um den inneren Raum, in dem das menschliche Bewusstsein arbeitet. In diesem Raum waren einst vertreten: Gott (bevor er nach außen projiziert wurde), Gerechtigkeit (bevor Gesetze erlassen wurden) und Evolution (vor der Wissenschaft).

Die Zivilgesellschaft hat also ihren Wetteinsatz bestimmt (da der Staat und der Parallelstaat uns die Möglichkeit zum Demonstrieren, ohne mit Gas angegriffen zu werden, genommen haben). Sie setzt auf das Studieren und den Einsatz dieser neuen gewaltfreien Werkzeuge zur Befreiuung der Massen. Ein offenener und ungehinderter Dialog über einen Grexit, begleitet von den vorläufigen Ergebnisse des Schuldenaudits, wird unsere Phantasie im Hinblick auf neue Aktionsformen beflügeln. Das werden dann unsere neuen „Waffen“ sein.

Zwei Punkte möchte ich noch hinzufügen: sofortige Unterstützung für die Opfer dieses unmenschlichen Systems (Was  Unterkunft, Nahrung, medizinische Versorgung, Inklusion, etc. angeht).  Wir müssen diese neue Sensibilität und ihre Verbindung mit unserer höheren Bestimmung, die wir bereits fühlen können, pflegen. Jeder Versuch eines ernsthaften Dialoges darüber wird freudig angenommen. Jeder Versuch diesen zu untergraben lässt mich völlig kalt.

 Übersetzung aus dem Englischen von Reto Thumiger

Τοξικά ομόλογα μαζικής καταστροφής vs εργαλεία μιας μη βίαιης επανάστασης

Το στοίχημα

Δύο πράγματα μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση τα τελευταία χρόνια αλλά ειδικά τις τελευταίες μέρες. Αφενός γιατί κανείς δεν μιλά με σαφήνεια για το Grexit. Ακούμε διαρκώς την καταστροφολογία του grexit αλλά δεν ακούμε για την ουσία μιας τέτοιας στρατηγικής απόφασης. Οι όποιες συζητήσεις στα mainstream ΜΜΕ είναι τσιτάτα. Δηλαδή ακόμα κι αν το Grexit θα είναι η καταστροφή μας, δεν πρέπει μέσα από το διάλογο να επιχειρηματολογήσουν όσοι/ες αυτό πιστεύουν; Ξέρεις, έχω ένα θέμα με τη δαιμονοποίηση και τα ταμπού. Αρχής γενομένης από το σεξουαλικό προσανατολισμό στη ζωή μου, τείνω να πιστεύω ότι αυτά που θάβονται στο δημόσιο διάλογο είτε είναι επικίνδυνα για κάποιους λόγους ή για κάποια συμφέροντα είτε προσκρούουν σε μια ηθική εξουσίας. Δηλαδή έχουν πολύ ενδιαφέρον!

Το δεύτερο που μου κάνει εντύπωση είναι η προσπάθεια υποβάθμισης της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τη στιγμή της πρώτης μου επαφής με την ΕΛΕ στο Σύνταγμα το 2011, τις πρώτες συζητήσεις στο τραπεζάκι τους, την υπογραφή μου και τη συνέχεια της επικοινωνίας μαζί τους μέσω email. Στη συνέχεια αυτό το θέμα ατόνησε μέχρι που ανέλαβε την πρωτοβουλία η Πρόεδρος της Βουλής μαζί με την Σοφία Σακοράφα, πλαισιωμένες από μια πολύ ενδιαφέρουσα και δυνατή ομάδα και με πρόσβαση αυτή τη φορά σε στοιχεία θαμμένα στα συρτάρια της Βουλής και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, να συγκαλέσει εντός Κοινοβουλίου τη δημιουργία της επιτροπής. Η βασική πολεμική μιλά για μια έκθεση που δεν μπορεί να δικαιωθεί πουθενά και άρα δεν μπορεί να αποτελέσει διαπραγματευτικό όπλο της όποιας κυβέρνησης ή της κοινωνίας των πολιτών για τη διαγραφή χρέους. Μάλλον αυτή η πολεμική δεν καταλαβαίνει ότι για να μετατρέψεις κάτι κοινωνικά πρέπει πρώτα να δουλέψεις στο πεδίο αναπαράστασης. Τι είναι αυτό το φρούτο; Είναι αυτός ο εσωτερικός χώρος που γίνονται διεργασίες της συνείδησης. Αυτός ο χώρος που κάποτε αναπαραστάθηκε ο Θεός (και μετά τον δημιουργήσαμε), ο χώρος που αναπαραστάθηκε το δίκαιο (και μετά νομοθετήσαμε), ο χώρος που αναπαραστάθηκε η εξέλιξη (και μετά ανακαλύψαμε).

Το στοίχημα της κοινωνίας των πολιτών επομένως (μιας και κράτος και παρακράτος μας στερούν τη δυνατότητα να διαμαρτυρόμαστε χωρίς να μας πήζουν στο δακρυγόνο) είναι η μελέτη και η εφαρμογή των νέων μη βίαιων εργαλείων μαζικής απελευθέρωσης. Ο ανοιχτός και ανεμπόδιστος διάλογος γύρω από το grexit, όπως και η σπουδή (για αρχή) των ευρημάτων της επιτροπής αλήθειας χρέους που θα θρέψουν τη φαντασία για νέες δράσεις και μάλιστα σε πολλά επίπεδα είναι τα νέα μας «όπλα». Σε αυτά θα προσθέσω δύο ακόμα ανυπολογίστου αξίας: τη διαρκή παροχή άμεσης βοήθειας στα θύματα αυτού του απάνθρωπου συστήματος (σε θέματα στέγασης, σίτισης, ιατρικής υποστήριξης, ένταξης στις κοινωνίες μας, κλπ). Και την εσωτερική φροντίδα της νέας ευαισθησίας και της σύνδεσης με το Μέγιστο Πεπρωμένο που έχει γεννηθεί μέσα στον καθένα και την καθεμία από μας. Οποιαδήποτε προσπάθεια σοβαρού διαλόγου γύρω από αυτά γίνεται αποδεκτή με χαρά. Οποιαδήποτε προσπάθεια υποβιβασμού τους με αφήνει παγερά αδιάφορη.