The Principle of Opportune Action

(Greek translation below)

In the referendum on the 5th of July 62% of the Greek people who voted, voted “no”; no to the austerity terms proposed by the Troika at the time. When questioned if a “no” vote would open up the possibility of another currency the Prime Minister was clear that there is no such case, a ”no” would strengthen the negotiations within the Eurozone. When asked if there is any plan B, he said there is no plan B, we are staying in the euro.

So 62% of Greeks who voted knew they were voting for the Euro.

They were voting against an austerity programme with no possibility for development and progress.

They also knew there was no plan B.

Then there were whispers or threats, wishful thinking, terrorism, economic points of view, but none of them official or carrying any responsibility. One doesn’t vote for that.

So the 62% sent their Premier into battle with weapons of Democratic Expression and Justice for human beings. In his announcements, his interviews, even in his speeches in the European Parliament he repeated the themes of Democracy and Justice for human beings. As Paul Krugman wrote in his New York Times page on the 27th of June under the title “Europe’s moment of truth”: “First, if it wins the referendum, the Greek government will be empowered by democratic legitimacy, which still, I think, matters in Europe. (And if it doesn’t, we need to know that, too.)”

If it doesn’t, we need to know that, too.

Now we know.

So you go into battle with your idealistic weapons and you meet the Monster.

In a battle you can win or lose.

You were defeated. Obviously you surrender. You choose to do so within the Euro as you have no orders from your people to do otherwise. The 62% did not vote for a change of currency. Neither was a plan B ever prepared.

And no other power has ever offered you any help.

We were playing Russian roulette, given the circumstances, and we lost.

We gained a lot:

  1. A consciousness of what it means to be a politically indifferent people – mostly – for decades now, and what happens to you when you keep on leaving your destiny in the hands of people who you know betray you and which you still choose to forget.
  2. We saw what we are ready to lose for our dignity (or if we are ready to lose anything…)
  3. Europe has nothing to do with democracy.
  4. The Monster may have macroeconomic and macro political faces (the North over the South of Europe, saving Deutsche Bank at risk of exploding, blaming the Greek crisis for European instability, the breakdown of this and any other possible left-wing attempts in Europe, now or in the future, and so on) but it also has a micro economic and micro political face (a 40% that is aware of the slow death the various memorandums have imposed and yet they vote for it, out of interest or of fear, a private mass media of unbelievable, criminal propaganda that for so many years has falsified events, a big part of the Greek political powers that support Brussels which supports their interests(!) and who cares about the country…)
  5. Parallels without studies are dangerous: Argentina and Iceland already had their own currencies. They were not in any economic union that for years imposed what they should produce or what they should stop producing. They had debts on a different scale and a different productivity capacity. 60% of German debt was written off and the favourable repayment terms were decided in 1953 at the London Conference and came at a moment when the country was destroyed after two wars and the USA wanted their bases on friendly ground in the heart of Europe near Russia (It was the time of the Cold War). That “friendly ground” had to be in a strong country (the Monster doesn’t give away gifts…)
  6. As for the Drachma, the idea of getting out of EU slavery is more than tempting, but no serious study on a program has ever been developed. Opinions held by very important economists are more than respected but what is needed is a specific study on the Greek economy and not general indications and models. Let’s start working.

We have gained that wisdom. And we are walking around the streets of our country with our wings cut off and our head in place to fully understand the rape.

In shock.

Feeling alone and unprotected. From our very own selves and from others. The day will come when European friends will stop saying, “sooner or later we’ll end up like you, you’ll see” (something I don’t want to see) and start saying, “one of our countries is in danger, let’s do something together”.

We need internal and social unity.

We need compassion and solidarity.

It’s not the Euro or the Drachma, it’s something far deeper inside of us and deep in the eyes of other people that will beat the Monster, in any economic circumstances.

The human being may not be ready yet.

“Do not oppose a great force. Retreat until it weakens, then advance with resolution”.

Silo’s Message

Το Τέρας, η Ευρώπη, η Ελλάδα και η Υποχώρηση

Η αρχή της καίριας δράσης

Το 62% του ελληνικού λαού που ψήφισε τάχθηκε υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. «Όχι» στους σκληρούς όρους που προτείνονταν τότε από την Τρόικα. Όταν ερωτήθηκε αν το «Όχι» ανοίγει την πιθανότητα σε ένα άλλο νόμισμα, ο Πρωθυπουργός ήταν σαφής πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, ένα «όχι» θα ενδυνάμωνε τις διαπραγματεύσεις εντός Ευρωζώνης. Όταν ερωτήθηκε αν υπάρχει “plan B”, είπε πως δεν υπάρχει “plan B”, μένουμε στο ευρώ.

Έτσι το 62% των Ελλήνων που ψήφισε γνώριζε πως ψήφιζε για το ευρώ.

Ψήφιζε ενάντια σε ένα σκληρό πρόγραμμα χωρίς δυνατότητες για ανάπτυξη και πρόοδο.

Γνώριζε επίσης πως δεν υπήρχε “plan B”.

Υπήρξαν τότε ψίθυροι ή απειλές, κρυφές λαχτάρες, τρομοκρατία, οικονομικές απόψεις, τίποτα όμως από όλα αυτά δεν ήταν επίσημη ή υπεύθυνη θέση που μπορεί κάποιος να ψηφίσει.

Οπότε το 62% έστειλε τον Πρωθυπουργό του στη μάχη με όπλα τη Δημοκρατική Έκφραση και το Δίκιο. Στα διαγγέλματά του, τις συνεντεύξεις του, ακόμα και στις ομιλίες του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διαρκώς μιλούσε για τη Δημοκρατία και το Δίκιο. Όπως έγραψε ο Paul Krugman στις 27 Ιουνίου στη σελίδα του στους New York Times με τίτλο «η ώρα της αλήθειας για την Ευρώπη»: «Κατ’ αρχήν, αν κερδίσει το δημοψήφισμα η ελληνική κυβέρνηση θα ενδυναμωθεί με δημοκρατική νομιμότητα η οποία ακόμα, πιστεύω, μετράει στην Ευρώπη (Και αν όχι, χρειάζεται να το ξέρουμε κι αυτό)».

Αν όχι, χρειάζεται να το ξέρουμε κι αυτό.

Τώρα ξέρουμε.

Έτσι λοιπόν πηγαίνεις στη μάχη με τα ιδεαλιστικά σου όπλα και συναντάς το Τέρας.

Σε μια μάχη μπορείς να κερδίσεις ή να χάσεις.

Ηττήθηκες. Προφανώς υποχωρείς. Επιλέγεις να το πράξεις εντός ευρώ καθώς δεν έχεις εντολή από το λαό σου για κάτι άλλο. Το 62% δεν ψήφισε αλλαγή νομίσματος. Ούτε έχεις ετοιμάσει ένα “plan B”.

Και καμμιά άλλη δύναμη δε σου προσέφερε ποτέ βοήθεια.

Παίξαμε, ρωσική ρουλέτα δεδομένων των συνθηκών. Και χάσαμε.

Κερδίσαμε πολλά:

  1. Συνειδητοποίηση τι σημαίνει να είσαι ένας πολιτικά αδιάφορος – στην πλειοψηφία σου – λαός για δεκαετίες τώρα και τι συμβαίνει όταν συνεχίζεις να αφήνεις τη μοίρα σου στα χέρια ανθρώπων που ξέρεις ότι σε προδίδουν κάτι που , παρόλα αυτά, επιλέγεις να ξεχνάς.
  2. Είδαμε τι είμαστε έτοιμοι να χάσουμε για την αξιοπρέπειά μας (ή εάν είμαστε έτοιμοι να χάσουμε οτιδήποτε…)
  3. Η Ευρώπη δεν έχει σχέση με τη Δημοκρατία.
  4. Το Τέρας μπορεί να έχει μακροοικονομικές και μακροπολιτικές όψεις (η επιβολή του Βορρά στο Νότο της Ευρώπης, η διάσωση της Deutsche Bank που κινδυνεύει να εκραγεί, η επίρριψη της ευθύνης για την ευρωπαϊκή αστάθεια στην ελληνική κρίση, η πάταξη αυτής και κάθε άλλης πιθανής αριστερής απόπειρας στην Ευρώπη τώρα ή στο μέλλον, κλπ), αλλά έχει και μικροοικονομική και μικροπολιτική όψη (το 40% όσων ψήφισαν που, αν και γνωρίζει τον αργό θάνατο που επιβάλλουν τα διάφορα μνημόνια, τα υπερψηφίζει, από συμφέρον ή από φόβο, ένα ιδιωτικό σύστημα ΜΜΕ απίστευτης και εγκληματικής προπαγάνδας που για χρόνια διαστρεβλώνει γεγονότα, ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων που υποστηρίζουν τις Βρυξέλλες οι οποίες υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους (!) και τι τους νοιάζει η χώρα…)
  5. Οι παραλληλισμοί χωρίς μελέτη είναι επικίνδυνοι: Η Αργεντινή και η Ισλανδία είχαν ήδη δικό τους νόμισμα. Δεν ήταν σε κάποια οικονομική ένωση που για χρόνια τους επέβαλε τι πρέπει να παράγουν και τι πρέπει να σταματήσουν να παράγουν. Είχαν χρέη διαφορετικού μεγέθους και διαφορετική παραγωγική ικανότητα. Το 60% του γερμανικού δανείου που παραγράφηκε και οι ευνοϊκοί όροι αποπληρωμής του υπολοίπου που αποφασίστηκε το 1953 στη Διάσκεψη του Λονδίνου ήρθαν τη στιγμή που η χώρα ήταν κατεστραμμένη μετά από δύο πολέμους και οι ΗΠΑ ήθελαν τις βάσεις τους σε φιλικό έδαφος στην καρδιά της Ευρώπης, κοντά στη Ρωσσία (ήταν η εποχή του Ψυχρού Πολέμου). Αυτό το «φιλικό έδαφος» έπρεπε να είναι μια ισχυρή χώρα (το Τέρας δεν κάνει δωράκια…)
  6. Όσο για τη δραχμή, η ιδέα να φύγουμε από την υποδούλωση της ΕΕ είναι εξαιρετικά ελκυστική, αλλά δεν έχει γίνει καμμιά σοβαρή μελέτη ή πρόγραμμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι διάφορες απόψεις διακεκριμένων οικονομολόγων είναι απολύτως σεβαστές αλλά χρειάζεται εξειδικευμένη μελέτη πάνω στην ελληνική οικονομία κι όχι γενικευμένες ενδείξεις και μοντέλα. Ας αρχίσουμε να δουλεύουμε για αυτό.

Την κερδίσαμε αυτήν τη σοφία. Και τριγυρνάμε στους δρόμους της χώρας μας με τα φτερά κομμένα και το κεφάλι στη θέση του να αντιλαμβάνεται πλήρως το βιασμό.

Σε σοκ.

Νιώθοντας μόνοι και απροστάτευτοι. Από τους ίδιους μας τους εαυτούς και τους άλλους. Η ημέρα θα έρθει όταν οι Ευρωπαίοι φίλοι πάψουν να λένε: «Κοντοζυγώνει η στιγμή που θα καταντήσουμε κι εμείς σαν κι εσας, να το δεις» (και δε θέλω να το δω αυτό) και θα το αλλάξουν σε: «Μία από τις χώρες μας κινδυνεύει, ας κάνουμε κάτι μαζί»

Έχουμε ανάγκη εσωτερική και κοινωνική ενότητα.

Έχουμε ανάγκη ενσυναίσθησης κι αλληλεγγύης.

Δεν έχει να κάνει με το ευρώ ή τη δραχμή. Είναι κάτι πολύ βαθύτερα μέσα μας και βαθιά στα μάτια των άλλων ανθρώπων που θα νικήσει το Τέρας, ανεξάρτητα με την οικονομική περίσταση.

Ίσως το Ανθρώπινο Ον να μην είναι έτοιμο ακόμα.

«Μην αντιτίθεσαι σε μια μεγάλη δύναμη. Οπισθοχώρησε μέχρις ότου αυτή εξασθενήσει και τότε, προχώρησε με αποφασιστικότητα.» – Το Μήνυμα του Σίλο