Δεν είναι ακριβώς «καινούριος στην πιάτσα». Ο λόγος για τον Εργατικό Jeremy Corbyn που διεκδικεί την ηγεσία του κόμματος και δήλωσε στα ΜΜΕ ότι πήρε την αυτή απόφαση διότι «Η Βρετανία δεν λειτουργεί προς όφελος της πλειονότητας των ανθρώπων. Και αν τα πράγματα παραμείνουν τα ίδια, θα συνεχίσει να μη λειτουργεί. Πιστεύουμε ότι οι εξελίξεις και οι νέες ευκαιρίες του 21ου αιώνα μπορούν να αξιοποιηθούν προς όφελος όλων. Το κόμμα μας πρέπει να ανταποκριθεί σε αυτή την πρόκληση. Η αλλαγή δεν είναι ποτέ επιτυχής αν είναι από τα πάνω προς τα κάτω. Εμείς θα οικοδομήσουμε ένα νέο κοινωνικό κίνημα που θα επιφέρει πραγματική αλλαγή στη χώρα μας. ”
Το θέμα είναι, βλέπει ο Jeremy Corbyn αυτό το κοινωνικό κίνημα να δημιουργείται μέσα στο σημερινό σύστημα ή καλεί για ριζική, μάλλον, επαναστατική αλλαγή; Φαίνεται ότι πρόκειται για την πρώτη περίπτωση, και αυτό το γεγονός από μόνο του θέτει τις προσπάθειές του, αν και πολύ ευπρόσδεκτες, σε κίνδυνο.
Επιμένει ότι οι αξίες που προτείνει βασίζονται σε πολιτικές της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της ισότητας για όλους. Εξαιρετικά.
Η θέση του για την οικονομία: «Μια οικονομία που λειτουργεί για όλους, απορρίπτει τη λιτότητα και δίνει τον πλούτο και τις ευκαιρίες στα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων και όχι απλώς στα χέρια των εκατομμυριούχων”. Υπέροχα, απορρίπτει την λιτότητα. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό τώρα και σηματοδοτεί μια στάση διαφορετική από την πλειοψηφία και συνάδει με το ελληνικό δράμα για όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη.
Επίσης, «Θέλουμε δημόσια κατοχή των σιδηροδρόμων και στον τομέα της ενέργειας – η ιδιωτικοποίηση έχει βάλει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους». Πολύ ωραία. Το φαινόμενο της ιδιωτικοποίησης πρέπει να αντιστραφεί. Οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας πρέπει να παραμείνουν στα χέρια των πολιτών, στα χέρια της κυβέρνησης. Έχει μεγάλα σχέδια για την αναδιοργάνωση των σιδηροδρόμων.
Ο Jeremy δεσμεύεται ότι: «… μια κυβέρνηση των Εργατικών θα εισάγει νέο νόμο για τους Σιδηρόδρομους το 2020 για να ξεκινήσει η διαδικασία που θα τους φέρει υπό δημόσιο έλεγχο, αντίστοιχα με τους λοιπούς κοινωνικούς, οικονομικούς και περιβαλλοντικούς στόχους …» μέρος του συνολικού Οράματος για τη Βρετανία 2020.
“Προστασία στη δουλειά – όχι σε συμβάσεις μηδενικού ωραρίου, ισχυρές συλλογικές διαπραγματεύσεις που θα εξαλείψουν την αδικία στο χώρο εργασίας.» Ναι. Η εργασία σήμερα στη Βρετανία διαφέρει από εκείνη τον καιρό της βαριάς βιομηχανίας και του μεγάλου εργατικού δυναμικού, αλλά τα ανεξάρτητα εργατικά συνδικάτα εξακολουθούν να χρειάζονται.
Πολιτική: «Η δημοκρατική συλλογική δράση είναι απαραίτητη για να γίνει καλύτερη μια χώρα. Η κυβέρνηση δεν θα πρέπει να αποτελεί ιδιοκτησία μιας κλειστής ελίτ.»
Και πάλι, πιο συγκεκριμένα, λαμβάνοντας την άποψη του γράφοντος στο ζήτημα, που αντιστοιχεί σε αυτήν της Ανθρωπιστικής Διεθνούς – τίτλος της ομοσπονδίας των Ανθρωπιστικών Κομμάτων – αυτό σημαίνει γενικότερα αποκέντρωση για να καταστεί δυνατή η συμμετοχή σε όλα τα επίπεδα, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, ή, πραγματική δημοκρατία, η οποία ομολογουμένως θα δημιουργήσει αταξία και θα είναι πιο αργή από μία αυταρχική ομάδα ή ένα άτομο που κινεί τα νήματα αλλά δεν θα ενέχει τον κίνδυνο της συγκέντρωσης της εξουσίας.
Αναφορικά με το περιβάλλον Jeremy Corbyn βλέπει ότι «Ο κόσμος μας απειλείται όσο ποτέ άλλοτε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ενεργούμε σκεπτόμενοι μακροπρόθεσμα για το συμφέρον του πλανήτη αντί για τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των εταιρειών».
Εξαιρετικά. Θα μπορούσε να οδηγήσει στη διάλυση αυτών των τεράστιων και ανεξέλεγκτων επιχειρήσεων που έχουν τη δυνατότητα ελέγχου μίας κυβέρνησης ή ενός κόμματος μέχρι τελικής πτώσης ώστε να πράξουν ό,τι ζητούν οι εκάστοτε μέτοχοι – έτσι, αυτοί οι ογκόλιθοι πρέπει να χάσουν την εξουσία τους – είναι ο Jeremy Corbyn ο άνθρωπος που θα πιάσει την τίγρη από την ουρά;
Ο ίδιος σχετικά με διεθνή θέση της Βρετανίας, θεωρεί ότι : «Η Βρετανία πρέπει να επαναπροσδιορίσει τη θέση της στον κόσμο. Εμείς [θα έπρεπε ή θα μπορούσαμε] να αντιστεκόμαστε σε κάθε αδικία που βρίσκουμε μπροστά μας, και να προσβλέπουμε στην οικοδόμηση ενός ειρηνικού κόσμου μέσω του διαλόγου, της συνεργασίας και της δημοκρατίας.»
Πράγματι, αυτό θα βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό στην επίλυση της μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης. Αν η Βρετανία πραγματικά αναλάμβανε να διορθώσει την αδικία που προκαλείται από ηθελημένη εμπλοκή στις λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες και έκανε ό,τι είναι δυνατόν για τη δημιουργία ισχυρών επιχειρηματικών υποδομών και επέκρινε τις διεφθαρμένες ξένες κυβερνήσεις αρνούμενη την συνεργασία μαζί τους, οι αδικίες που προκαλούνται από τη διαδεδομένη απαξίωση των λαών θα μπορούσαν να αντιστραφούν.
Όσον αφορά στο εργατικό κίνημα, δηλώνει ότι: «Το κόμμα μας πρέπει να γίνει ένα ανανεωμένο, δημοκρατικό, μαζικό κοινωνικό κίνημα με σκοπό την πραγματική αλλαγή.» Τότε οι άνθρωποι θα έχουν μια πραγματική δυνατότητα επιλογής, όπως στις «παλιές καλές μέρες», όταν ένας/μία εργαζόμενος/-η ψήφιζε τους Εργατικούς, γιατί θα φρόντιζαν τα συμφέροντά του/της. Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα όταν ένα πολιτικό κόμμα δεν διαφέρει σε τίποτα από τα άλλα.
Επίσης, όταν η πολιτική δράση και η πολιτική καθορίζονται από έναν αριθμό ψήφων που θα φέρουν τη νίκη, αφήνοντας μια δυσαρεστημένη πλειοψηφία και μια αντιπολίτευση που διαφωνεί συνεχώς και συγκρούεται αντί να συνεργάζεται ώστε να προχωρούν τα πράγματα, ένα τέτοιο σύστημα δεν είναι πλέον βιώσιμο. Οι εκπρόσωποι σε μια συμμετοχική δημοκρατία θα πρέπει να αντιπροσωπεύουν όλα τα τμήματα της κοινωνίας, οι μειονότητες πρέπει να εκπροσωπούνται. Κατά κάποιο τρόπο, οι άνθρωποι πρέπει πρόθυμα να συνεργάζονται και να δημιουργείται ένα κοινωνικό πεδίο που θα αναδεικνύει ό,τι είναι ζωτικής σημασίας, το οποίο συνεπάγεται μια ικανοποιημένη κοινωνία!
“Αντικατάσταση του προγράμματος Trident[1] όχι με μια νέα γενιά πυρηνικών όπλων αλλά με θέσεις εργασίας που θα καλύπτουν τις ικανότητες και τα προσόντα των ανθρώπων αυτών κοντά στις κοινότητες». Η αποσύνθεση των πυρηνικών όπλων της Βρετανίας είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο. Ακολούθως αυτοί οι έμπειροι εργάτες μπορούν να απασχοληθούν ευρέως στην κατασκευή υδάτινων ή παλιρροιακών γεννητριών, στον εξοπλισμό γεωθερμικών ή ηλιακών μονάδων και ούτω καθεξής.
Ο Corbyn προτείνει μονομερή αφοπλισμό όπως και το Scottish National Party (SNP), δεδομένου ότι το Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει νόμιμα τέτοια όπλα και ότι, σύμφωνα με την κυβέρνηση, χρειάζονται αντικατάσταση η οποία θα κοστίσει πάνω από 100 δισεκατομμύρια λίρες στους φορολογούμενους του Ηνωμένου Βασιλείου.
Έχοντας υπογράψει την Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των πυρηνικών όπλων (ΝΡΤ), το Ηνωμένο Βασίλειο έχει αναγνωριστεί ως «επίσημο» κράτος με πυρηνικά όπλα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα στη Συνθήκη που να ορίζει ότι ο αφοπλισμός μπορεί ή θα έπρεπε να είναι μόνο πολυμερής. Επιπλέον, μία δέσμευση του Ηνωμένου Βασιλείου σε πολυμερή αφοπλισμό θα σήμαινε ουσιαστικά την σκόπιμη διατήρηση των πυρηνικών του όπλων, καθώς, όπως είναι σαφές, οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία πρόθεση αφοπλισμού, δεδομένου ότι θα ξοδέψουν 1 τρισεκατομμύριο για τον εκσυγχρονισμό του οπλοστασίου τους μες στην επόμενη δεκαετία.
Υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι για τον αναλογικό και προοδευτικό αφοπλισμό των ΗΠΑ και της Ρωσίας και αυτή η διαδικασία θα οδηγήσει αποτελεσματικά σε αφοπλισμό της Κίνας και των υπόλοιπων χωρών. Αλλά το οπλοστάσιο του Ηνωμένου Βασιλείου δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια να κρατηθεί κάποιο απομεινάρι της αυτοκρατορικής εξουσίας και της σημασίας του σε παγκόσμιο επίπεδο, με τη μορφή μιας μόνιμης έδρας στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, την οποία πλέον δεν αξίζει.
Πρόκειται λοιπόν για μια νέα «σκούπα» στην αυλή της πολιτικής.
Σε αυτή τη σύντομη ανασκόπηση των σχεδίων του Jeremy Corbyn, μπορεί να βεβαιωθεί ότι πράγματι αποτελεί μια νέα «σκούπα» στην αυλή της πολιτικής. Αξίζει να έχει υποστήριξη. Αλλά ας έχουμε υπόψη μας ότι όπως στην περίπτωση του Εργατικού Κόμματος που κέρδισε την εξουσία αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και της άθλιας αποτυχίας του ίδιου κόμματος να καταφέρει να «κάνει πράγματα», πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι αυτό συνέβη επειδή οι χρηματοδότες απέσυραν τα κονδύλια και την υποστήριξή τους στα σχέδια της κυβέρνησης και προκάλεσαν μια γενική αποτυχία. Δεν ήταν μια αποτυχία της πολιτικής, ήταν μια αποτυχία εφαρμογής. Χωρίς χρήματα και πρόοδο, το Συντηρητικό Κόμμα μπήκε και πάλι στο παιχνίδι την επόμενη φορά.
Γι’ αυτό το σύστημα αυτό δεν είναι κατάλληλο για την εποχή μας και πρέπει να αλλάξει. Όταν μιλάμε για επανάσταση, όπως και σε επαναστατικές αλλαγές, αυτό σε καμία περίπτωση δεν εμπεριέχει τη βία. Ακόμη και μια στιγμιαία αλλαγή δεν συνεπάγεται τη βία. Στην πραγματικότητα, η πραγματικά βαθιά αλλαγή στην κατεύθυνση που θέτει ο οικουμενικός ανθρωπισμός είναι ουσιαστικά μη-βίαιη από τη φύση της.
[1] Το πρόγραμμα Trident του Ηνωμένου Βασιλείου εμπεριέχει την ανάπτυξη, προμήθεια και λειτουργία της σημερινής γενιάς των βρετανικών πυρηνικών όπλων και τα μέσα για την παροχή τους.
