Το Σεπτέμβριο του 2013 μετά τη δολοφονία ενός νεαρού ακτιβιστή ράπερ από ένα μέλος του ακροδεξιού κόμματος της Χρυσής Αυγής, η Γκλάντις Λουιζέ ξεκινά για να συναντήσει τέσσερις Αθηναίους που βρήκαν μέσα τους τη δύναμη να παλέψουν παρά τη δύσκολη κοινωνική κατάσταση. Απλοί πολίτες, προσπαθούν να δημιουργήσουν και να αφυπνίσουν συνειδήσεις. Πέρα από τις οικονομικές και τις πολιτικές θέσεις, αυτό που, κυρίως, ενδιαφέρει τη φωτογράφο είναι ο ανθρώπινος παράγοντας.
Αυτό το ρεπορτάζ περιλαμβάνει τις συνεντεύξεις και τα πορτρέτα αυτών των τεσσάρων Αθηναίων μαζί με αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες της εποχής που παραμένουν, καθ’ όλα, επίκαιρες.
ΔΗΜΗΤΡΑ
Η Δήμητρα είναι 33 ετών. Μαζί με τρεις φίλες της άνοιξαν το συνεργατικό παντοπωλείο- καφέ “Lacandona” στο κέντρο της Αθήνας.
Πριν δημιουργήσεις αυτό το χώρο μαζί με τις φίλες σου, τι έκανες;
Δούλευα σε μια μικρή ΜΚΟ που ασχολιόταν με τους Ρομά.
Θέλεις να μου πεις μερικά πράγματα για τη Lacandona;
Ανοίξαμε το καφέ τον Αύγουστο του 2011. Δουλεύουμε συνεταιριστικά, χωρίς ιεραρχίες και αφεντικά. Προμηθευόμαστε τα προϊόντα μας από τη Λατινική Αμερική, χωρίς τη μεσολάβηση κάποιας πολυεθνικής και συνεργαζόμαστε με δίκτυα «δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου».
Επιχειρήσεις σαν τη δική μας εμφανίζονται όλο και περισσότερες. Υπάρχει μια ουσιαστική βούληση να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο με άλλες δομές που λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.
Πιστεύεις πως αυτό το είδος εμπορίου έχει μέλλον στην Ελλάδα;
Είναι δύσκολο, επειδή, θεωρητικά, ο πρώτος κανόνας του εμπορίου είναι να πραγματοποιεί το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος.
Το δικό μας είδος εμπορίου απευθύνεται σε ένα κομμάτι του πληθυσμού περισσότερο ευαισθητοποιημένο πολιτικά και κοινωνικά και αυτό συνεπάγεται ένα διαφορετικό τρόπο δουλειάς.
Οι φίλες μου είχαν ήδη προηγούμενη εμπειρία του «δίκαιου εμπορίου». Αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να δουλέψουμε διαφορετικά.
Ποιοι είναι οι λόγοι που σε έσπρωξαν να συμμετάσχεις σ’ αυτήν την επιχείρηση παρά την οικονομική συγκυρία;
Ήταν στην αρχή της κρίσης και σκεφτήκαμε πως, και αλλού να δουλεύαμε, πάλι οι συνθήκες θα ήταν δύσκολες. Οπότε καλύτερα να δουλεύουμε για λογαριασμό μας.
«Είναι πολύ σημαντικό να έχεις προσωπικά αποθέματα και δύναμη να κάνεις πράγματα αλλά, σήμερα, το ουσιαστικό είναι να είσαι μαζί, να ανήκεις…»
Σκέφτηκες να φύγεις από την Ελλάδα;
Ανά περιόδους έχει περάσει απ’ το μυαλό μου, αλλά ποτέ δε σκέφτηκα πραγματικά να φύγω.
Υπάρχουν πράγματα που θεωρούσες δεδομένα πριν την κρίση και που δεν τα θεωρείς πλέον;
Μεγαλώσαμε σε μια πολύ διαφορετική πραγματικότητα. Ποτέ, για παράδειγμα, δε φανταστήκαμε ότι θα χάσουμε κάποια εργασιακά δικαιώματα.
Δε φαντάστηκα ποτέ ότι θα ανησυχούσα για το πώς θα γεράσουν οι γονείς μου, πώς θα ζήσουν μετά τη συνταξιοδότησή τους. Αυτές είναι ερωτήσεις που δεν τις κάναμε πριν.
