As the days count down to the 5th of July and the Greek referendum on whether to accept Europe’s demands for more austerity, which looks increasingly like a referendum on whether to stay in the Euro or leave it, our correspondent Marianella Kloka is providing us with her personal account of life in the middle of the banking crisis.  (The Greek translation can be found underneath the English.)

Part 3: I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it.*

It’s only the third day of this exhausting week, and already I feel like I’ve taken as much as I have in all the electoral periods of previous elections. I thought that I had lived through the most violent experience in my life six months ago during the previous electoral period, but no! Today, only 3 days and a few hours since the Bank Holiday announcement, and I feel like I did in January when I couldn’t see when the end of that ordeal would come.  However, this time it’s even worse. Let me explain:

Episode 1: Telephone communication with a friend to arrange dinner next week. He asks me how I am feeling because I look very cool. I explain but he is frustrated and wonders if I do not want to travel abroad, ever again in my life because this will happen if Sunday’s referendum turns NO. Disturbed by this paranoia I cynically answer: “I have travelled so much before and after “Schengen” so I don’t care even if this happens although I do not believe something like that will happen”. We were barely able to arrange a day for dinner…

Episode 2: I posted the slogan “closed banks, time to open our hearts.” It wasn’t even a militant statement like “Sunday I vote NO.” A friend and accomplice for years replies asking me to remember that when heart patients will ask for their drugs. I answer with an official reassuring statement, but I live with a headache for the next hour.

In almost every country with a Latin alphabet the word “dialogue” is perfectly understood by everybody. In my country however, these days, I am surrounded with unexpected – in the true meaning of the word – reflexes. We are not in a dialogue to understand how others think, to understand the reasons or even the fears that force a person to adopt a view different from our own. We play (simultaneously) defence, attack or counterattack and words are being thrown like swords in sms, tweets, phone calls and face-to-face discussions. ‘I do not care what you think, I am only interested that you are doing what I think is the only right thing for you to do’. This “Home of Democracy” is uneducated for a referendum. We do not only need this Sunday’s Referendum, we need many referendums on Sundays. A friend of mine** asks on Facebook when is voting dangerous?

  1. when the result is altered
  2. when the result is not respected
  3. when there is no voting

Meanwhile in the social level:

An officially distorted document was released, even from “sound” news agencies according to which Tsipras said YES to everything asked for. And I mumble for the “dialogue” between us. The Prime Minister appeared calm and resolute in his address to the nation, he still goes ahead with the referendum. Let’s see, are we going to experience it really?

The Interior Ministry put out a statement about the smooth payment of welfare allowances in May – June 2015.

The newsboy in my neighbourhood “hid” papers from his stand because the situation in front of the booth reminded him of scenes from Omonia in 80’s, where people argued over politics.

*credits: Often attributed to Voltaire, but actually from a book called “The Friends of Voltaire” by Evelyn Beatrice Hall.

** Sofia Raptopoulou

 Οδεύοντας προς το δημοψήφισμα

Μέρος 3: Διαφωνώ μαζί σου αλλά θα υπερασπιστώ με τη ζωή μου το δικαίωμά σου να λες την άποψή σου*

Τρίτη μέρα αυτής της εξαντλητικής εβδομάδας, νιώθω ήδη σαν να έχω καταπιεί όλο τον εκλογικό μήνα των περασμένων εκλογών. Έξι μήνες πριν έζησα τη βιαιότερη εμπειρία σε προεκλογική περίοδο. Σήμερα, μόλις 3 μέρες και κάτι ώρες από την ανακοίνωση της αργίας των τραπεζών, νιώθω όπως τις τελευταίες ώρες του Γενάρη που δεν έβλεπα τη στιγμή να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Εκείνη ήταν η βιαιότερη εμπειρία μέχρι τη σημερινή. Μπορούμε ακόμα χειρότερα. Εξηγούμαι:

Επεισόδιο 1. Τηλεφωνική επικοινωνία με φίλο, κανονίζουμε να φάμε την ερχόμενη εβδομάδα. Με ρωτά πώς είμαι γιατί με ακούει, λέει ψύχραιμη. Του εξηγώ. Γίνεται έξαλλος και με ρωτά αν δεν επιθυμώ να ταξιδέψω ποτέ ξανά στη ζωή μου, γιατί αυτό θα συμβεί αν η Κυριακή δείξει ΟΧΙ. Ενοχλούμαι με την παράνοια και κυνικά απαντώ: έχω ταξιδέψει τόσο πολύ και πριν και μετά την Shengen που δεν με νοιάζει ακόμα κι αυτό να συμβεί. Άσε που δεν το νομίζω. Με το ζόρι κλείσαμε μέρα και ώρα δείπνου…

Επεισόδιο 2. Αναρτώ το σύνθημα «έκλεισαν οι τράπεζες, καιρός να ανοίξουν οι καρδιές». Ούτε καν ένα του τύπου «την Κυριακή ψηφίζω ΟΧΙ». Φίλος και συναγωνιστής ετών μου γράφει να το πω αυτό στους δεκάδες καρδιοπαθείς όταν με ρωτήσουν για τα φάρμακά τους. Απαντώ με καθησυχαστική ανακοίνωση αλλά μένω με πονοκέφαλο για την επόμενη ώρα.

Σχεδόν σε κάθε χώρα με λατινικό αλφάβητο αν πω τη λέξη διάλογος, γίνεται κατανοητό γιατί πράγμα μιλάω. Αυτές τις μέρες όμως με κυκλώνουν ξένα – ως προς την ουσία της λέξης – αντανακλαστικά. Δεν βρίσκομαι σε διάλογο για να καταλάβω τη σκέψη του άλλου, για να κατανοήσω τους λόγους ή ακόμα και τους φόβους που τον φέρνουν να υιοθετεί μια άποψη, ακόμα κι αν είναι διαφορετική από τη δική μου. Παίζουμε άμυνα, επίθεση ή αντεπίθεση και τα λόγια πετάγονται σα σπαθιά στα sms, στα tweets, στα τηλέφωνα, στις προσωπικές συζητήσεις. Δεν με ενδιαφέρει τι σκέφτεσαι, με ενδιαφέρει να κάνεις αυτό που σκέφτομαι εγώ. Το σωστό. Ο λαός της δημοκρατίας είναι απαίδευτος στο δημοψήφισμα. Δεν έχει ανάγκη το δημοψήφισμα της Κυριακής, έχει ανάγκη πολλά δημοψηφίσματα τις Κυριακές.

Ρωτά μια φίλη στο διαδίκτυο: Πότε οι ψηφοφορίες είναι επικίνδυνες;

  1. όταν αλλοιώνεται το αποτέλεσμα
  2. όταν δεν γίνεται σεβαστό το αποτέλεσμα
  3. όταν δεν υπάρχουν ψηφοφορίες

Εν τω μεταξύ στο κοινωνικό επίπεδο:

Κυκλοφόρησε λίγο μετά το μεσημέρι και μάλιστα από «σοβαρά» ειδησεογραφικά πρακτορεία ότι ο Τσίπρας είπε σε όλα ΝΑΙ, με επίσημο έγγραφο διαστρεβλωμένο. Μετά μουρμουρίζω εγώ για το διάλογο μεταξύ μας.

Ο Πρωθυπουργός παρουσιάστηκε ήρεμος και αποφασιστικός στο διάγγελμά του, φαίνεται να πηγαίνουμε ολοταχώς προς δημοψήφισμα. Για να δούμε, θα το ζήσουμε πραγματικά;

Το Υπουργείο Εσωτερικών έβγαλε ανακοίνωση για την ομαλή καταβολή των προνοιακών επιδομάτων Μαίου – Ιουνίου 2015.

Ο εφημεριδοπώλης κοντά στη δουλειά μου έβγαλε τις εφημερίδες από το περίπτερό του γιατί μπροστά το περίπτερό του θύμιζε σκηνές της δεκαετίας του 80 στην Ομόνοια, που μάλωναν για τα πολιτικά.

*credits: Βολταίρος

** credits: Sofia Raptopoulou